Een zaterdagmiddag - Bert Wagendorp

Soms weet ik het even niet meer….. Er zijn zoveel boeken en elke dag komen er tig bij. En dagelijks zie ik ook nog eens ontzettend veel nieuwtjes over boeken en lezen voorbij komen. Maar ik had even geen zin in de nieuwe boeken, maar wat dan wel.
Kijk...en dan is het wel handig dat je in een bibliotheek werkt en keuze hebt uit nog veeel en veeel meer boeken. En al dwalend vond ik een boekje dat mij wel aansprak.
“Was het 24 februari? Dat zou kunnen. Het zal rond half vier zijn geweest.”
Zo begint Een zaterdagmiddag van Bert Wagendorp.

Familiegeheim

Deze week staat Nederland stil bij oorlog en vrede. En telkens weer komen er nieuwe verhalen tevoorschijn van ervaringen, van individueel menselijk leed, van wat repressie met mensen doet. De één verandert in een held, de ander probeert zo goed en zo kwaad als het kan het gewone leven op te pakken.
Ons leven bestaat uit het voortdurend maken van keuzes. Zo ook in een oorlog. Soms maak je de juiste keuze, soms een foute keuze. Over een foute keuze, althans in de ogen van de meeste mensen, gaat Familiegeheim van Caja Cazemier en Martine Letterie.

De jongen op de berg

Wie de boeken van John Boyne kent, weet dat hij vaak kiest voor een verhaal door de ogen van een kind in oorlogstijd. Die historische context, waarvan we bij het lezen van het boek de afloop kennen, krijgt daardoor een heel andere lading. Als lezer zie je alle beelden van die enorme oorlog voor je, terwijl het kind de dingen die hij hoort en ziet in z'n eigen kleine kader plaatst. En dat levert telkens weer hele pijnlijk scherpe boeken op.

Twintig minuten

Uit een recensie van NRC Handelsblad:

Ik heb nog nooit iets gelezen dat zo dicht raakt aan de kern van een verdriet dat nooit ophoudt.

Twintig minuten duurde het maximaal voor de dood intrad in de gaskamers van Auschwitz. Bronia moet na de bevrijding verder leven met haar kampverleden. Nooit meer praat ze over wat ze heeft meegemaakt. Voor haar man en dochter bewaart ze een groot geheim, maar nu, decennia later, is het tijd om te vertellen wat haar daar is overkomen.

De grote eeuw - Jean Guillou

Hét grote voordeel dat je pas bij het derde deel een geweldige serie ontdekt, is dat je heerlijk kunt blijven doorlezen. En dat was zeker het geval bij de De grote eeuw, waarin Jan Guillou op meesterlijke wijze de geschiedenis van de twintigste eeuw vertelt aan de hand van het leven van drie broers, twee wereldoorlogen en één eeuw. Het verhaal begint met De Bruggenbouwers, gevolgd door Dandy uit het Noorden en met Tussen rood en zwart als derde deel.
In De Bruggenbouwers beschrijft hij het leven van drie broers die in een arm vissersgezin in Noorwegen opgroeien.

Ik ontsnapte uit Auschwitz - Rudolf Vrba

Ongeloof.
Dat voel ik als ik boeken lees met het thema oorlog.
'Ik ontsnapte uit Auschwitz' beschrijft het verhaal van Rudolf Vrba (1924-2006). Hij beschrijft zijn eigen verhaal over het begin van de oorlog, zijn transport en de vreselijke tijd in het kamp Auschwitz.

Het boek beschrijft de strijd die elke dag moet worden aangegaan met de schaarste van voedsel, de kappo’s, de verschillen in rangen die zelfs in de kampen gelden en het gebrek aan compassie wat je jezelf eigen moet maken wil je overleven.

Poolse tranen - Miriam Guensberg

De laatste jaren verschijnen steeds meer boeken waarin de Tweede Wereldoorlog wordt bezien door de ogen van kinderen en kleinkinderen. Vaak gaat het over persoonlijke zoektochten rond vragen waar ouders en grootouders geen antwoorden op wilden of konden geven. De boeken brengen, ieder op een eigen manier, een ode aan een gestorven dierbare.
Ook de roman Poolse tranen van Miriam Guensberg , gebaseerd op het leven van haar Poolse vader, van is zo'n boek. Hoewel de Tweede Wereldoorlog inhoudelijk een rol speelt, is er geen sprake van een oorlogsroman

Sunshine

We dachten even een leuk filmpje te pakken met het bord op schoot. Het bleek een drie uur durend epos. Een verhaal uit Boedapest over drie generaties van de Joodse familie Sonnenschein tegen de achtergrond van politieke beroering en oorlog in de twintigste eeuw. Gelukkig waren we op tijd begonnen dus.

Kopgeld

Het is een beetje toeval dat ik dit boek ging lezen: het was achtergebleven in ons vakantiehuisje op Terschelling. Maar zo kom je soms bijzondere boeken tegen en Kopgeld van Ad van Liempt valt voor mij zeker in die categorie. 

Kopgeld gaat over een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis tijdens de 2e Wereldoorlog: Nederlandse premiejagers die de Nazi's actief hielpen bij de Jodenvervolging. Ad van Liempt zoomt hierbij specifiek in op de "colonne Henneicke": een door de nazi's opgerichte afdeling van circa 50 man die zich specialiseerden in het opsporen, beroven en uitleveren van hun joodse landgenoten.

Les choristes

Ik liet me deze zomer verleiden tot het kopen van een dvd-box met drie films waarin een koor centraal staat. Het kwam vooral door het zien van As it is in heaven dat ik de box oppakte. Als u die nog niet hebt gezien: kijken! Ik hoopte op twee van diezelfde kanjers voor een zangerige zomervakantie.

De Franse film Les choristes heeft een andere toon en kleur, maar is zeker het vermelden waard op deze plek. We lopen aan het begin van de film samen met een leraar - en tevens componist die de muziek vaarwel heeft gezegd - door het hek van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Hij begint aan een nieuwe baan, de belhamels lusten hem rauw. Net als z'n voorganger. Je hebt gelijk het gevoel dat het hek ook voor jou als kijker niet meer open gaat. We zitten opgesloten in de opgekropte woede, angst en vaak vooral eenzaamheid van deze jongens. Oh ja, en de Tweede Wereldoorlog is net voorbij. Dat verklaart wel één en ander.

Deze leraar gelooft echter nog in de natuurlijke goedheid van het kind en gelooft in de kracht van kunst, van muziek. Hij besluit z'n oude liefde weer op te pakken, een jongenskoor op te richten en iedereen uit z'n klas een stem of rol te geven. Ook diegene die echt niet kan (of wil) zingen. Of diegene die juist een groot talent heeft, maar niet wil toegeven aan de behoefte z'n stem en kwetsbaarheid te laten horen.

Ik vond hem lief. De film, de leraar en de meeste jongetjes. Het echte kwaad zit er natuurlijk ook in, want niet iedereen is gevoelig van de zachtheid van het hart. Ach ja, daarmee is het toch net het echte leven. Hoe filmisch gemaakt ook.




Reserveer in onze catalogus.

Stadsdichter: Vrijheid 1, Vrijheid 2, Vrijheid 3 - John Heymans

VRIJHEID

Wie houdt ons tegen om terug te gaan
naar de dagen, zo ver van ons vandaan

inmiddels, vredig de plekken in het bos,
de paden langs de bomen, waar onze

honden uitgelaten sporen zoeken, en wij
in alle rust er achteraan, luisterend naar

de vogels, hooggestemd gezang dat, als
het ophoudt, een ogenblik stil, doodstil al

die soldaten oproept, wederom hier, nabij
de bevrijding,- oude geschiedenis tot leven.

VRIJHEID (2)

Niemand houdt ons tegen om te kijken,

met gesloten ogen, hoe hij terugkeerde

uit de oorlog, alles overleefd, de kampen,

de lange marsen, maar de slagvelden nog

steeds in zijn hoofd, strompelend ging hij

voort, langs weggevaagde wijken, plaatsen

waar uitgebeten bevelen, overal gebroken

lettergrepen, geen woord meer dat heelde,

rokende fabrieken aan de horizon, dolend

bleef hij in gestamel,- niet om aan te zien.

VRIJHEID (3)

Niets houdt ons tegen om na te denken

over het wezen van de hemelse vrede,

de dag dat lotgenoten na ’s lands ontzet

dansten op straat, luidruchtig vlagvertoon,

sterke verhalen alom, volkse samenzang,

liederlijk gewoon, verlost van de duistere

jaren, de vijand weggejaagd, het pad naar

de nieuwe vrijheid lag open: een paradijs

daagde, maar alle beproevingen ten spijt,

veel bij het oude,- altijd nog ergens oorlog .

John Heymans

Het verstoorde leven - Etty Hillesum

 “Gisteren was mijn hart een vogel, gevangen in een klem. Het is nu weer een vrije vogel, die zijn onbelemmerde vlucht neemt tussen alles door."

Van de achterflap
Een intelligente en gevoelige joodse vrouw van 27 begint in 1941 met serieus zelfonderzoek om klaarheid in zichzelf te vinden en haar religieuze gevoelens vorm te geven. Ze doet hiervan, tot haar deportatie naar Westerbork, verslag in haar dagboek dat ze als haar gesprekspartner beschouwt, tegen de achtergrond van een toenemende isolatie van de joden. Etty Hillesum (1914-1943) was bijzonder begaafd. De absolute eerlijkheid, de rake analyses, de liefde voor de medemens in al zijn/haar zwakheden en de uitstekende stijl maken van dit boek een uniek document. Het dagboek is niet enkel persoonlijk, maar stijgt hier bovenuit en krijgt een algemene zeggingswaarde die vooral vrouwen van Etty's leeftijd zal aangrijpen.

In Het verstoorde leven van Etty Hillesum staat de oorlog niet centraal. Vrijheid is één van de kernwoorden in haar dagboeken. Het gaat Etty om een geestelijke ontwikkeling die te maken heeft met bevrijding, vrijmaken, innerlijke vrijheid. 

Etty Hillesum accepteerde haar joods zijn, accepteerde dat anderen haar vernietigen wilden. Ze wil zich er niet aan onttrekken door onder te duiken. Het is een tijd van verzet en haat. Etty laat zich tot beide niet verleiden. Ze blijft het goede in elk mens zien.  "Want" schrijft ze, "als we door onze haat tot net zulke wilde honden verworden zijn als zij, dan geeft het allemaal niets meer."

Verbijsterd ben ik als ik lees: "die twee maanden tussen dit prikkeldraad, die de intensiefste en rijkste maanden uit mijn leven waren en die zulk een bevestiging waren voor de laatste en hoogste waarden uit mijn leven. Ik heb het zo lief gekregen, dat Westerbork had tot nu toe voor mij niets met geluk te maken”.
Hiermee maakt ze heel duidelijk dat iemand die weet wat hij met zijn leven wil, zichzelf kan zijn én blijven onder de moeilijkste omstandigheden.

Het schrijven van een dagboek was voor haar pure noodzaak omdat zij voor zichzelf ordening moest aanbrengen in haar leven in een chaotische tijd. "Alles, wat er in om me heen gebeurt moet in mijn hoofd tot klaarheid gedacht worden en later door mij beschreven worden. Arm hoofd en arm hart, wat zullen jullie nog veel te verwerken krijgen. Rijk hoofd en rijk hart, jullie hebben toch ook wel een mooi leven."

Etty Hillesum wilde graag literatuur schrijven na de oorlog. Maar met haar dagboek heeft ze dit al gedaan zonder zelfs maar aan literatuur te denken. 
Denise da Costa: “Sommige boeken behoren tot mijn beste vrienden. Ik ben het met Abel Herzberg eens dat iedereen het werk van Etty Hillesum zou moeten lezen.”

Op uitnodiging van de HOVO, Ekklesia Twente en Bibliotheek Hengelo geeft Denise de Costa donderdag 2 mei een lezing over Etty Hillesum waarbij het thema vrijheid centraal staat. 

Deze week is het De week van het Luisterboek. Van Het verstoorde leven is ook een luisterboekuitgave.

Reserveer hier Het verstoorde leven in onze catalogus
Reserveer hier het luisterboek Het Verstoorde leven in onze catalogus

Britannia Road 22 - Amanda Hodgkinson

Boeken als Haar naam was Sarah, Het Literaire Aardappelschiltaart Genootschap van Guernsey, Het familieportret van Jenna Blum en Donderdagskind van Alison Pick, lees ik graag. Vooral omdat het geen heldenverhalen over de oorlog zijn, maar verhalen over gewone mensen die geconfronteerd worden met oorlogsleed. 
Britannia Road 22 van Amanda Hodgkinson speelt zich af na de oorlog, maar grijpt wel terug op gebeurtenissen die plaats vonden tijdens de oorlogsjaren.

Van de achterflap
De Poolse Silvana en haar man Janusz worden door de oorlog van elkaar gescheiden: hij moet in dienst en zij probeert vergeefs naar haar familie terug te keren. Zes jaar lang overleeft zij met haar zoontje onder erbarmelijke omstandigheden in de bossen.
Na de oorlog wordt het gezin in Engeland herenigd. In hun huis aan Britannia Road 22 proberen ze een nieuw bestaan op te bouwen, maar zowel Silvana als Janusz wordt achtervolgd door geheimen uit hun verleden.

Het verhaal wordt deels vanuit het perspectief van Silvana en deels vanuit het perspectief van haar man Janusz beschreven. Hodgkinson weet ontroerend mooi te beschrijven welke krachten een traumatische situatie kan losmaken bij gewone mensen. Waarbij het vooral gaat over de vraag of een relatie bestand is tegen het jarenlang van elkaar afgezonderd zijn en het hebben van geheimen voor elkaar. Beiden hebben een geheim maar Silvana verbergt iets echt gruwelijks. Wat dat is, wordt pas later in het boek duidelijk. 

Reserveer Britannia Road 22 in onze catalogus

Baltische zielen

Het is zo'n druilerige paasdag waarop je het liefst even wegduikt in een goed boek, een mooi stuk muziek of een bijzondere film. Zeker als je je ook nog een beetje in de lappenmand voelt, zoals ik vandaag. Ik heb er twee-in-één voor je, woord en muziek. De beelden mag je er zelf bij maken. En die komen vanzelf, dat weet ik zeker.

Op zaterdagochtend 27 november 2010 luisterde ik op de automatische piloot naar het wekelijkse muziekprogramma Een goedemorgen met... Die automatische piloot ging al snel over op stilstaan en geboeid luisteren. Een fijne stem vertelde fantastische verhalen  en de bijbehorende persoonlijke muziekkeuze raakte een gevoelige snaar. Ik maakte deze ochtend kennis met schrijver en meesterverteller Jan Brokken en met zijn boek Baltische zielen.

Jan Brokken heeft iets met de Baltische staten en maakte vele reizen door Estland, Letland en Litouwen. Hij beschrijft in Baltische zielen de strijd om aandacht en erkenning van zevenentwintig markante mannen en vrouwen. Sommigen werden wereldberoemd, anderen zijn vergeten. Het zijn verhalen over trost, moed, trouw, liefde, kunst, aanpassingsvermogen, maar ook over angst en verraad. Hij heeft de meeste personen zelf ontmoet of sprak hun nabestaanden. Het is daardoor ook een heel persoonlijk boek.

De muziek die hij tijdens dit programma draaide hoort bij die verhalen, bij die beroemde of minder beroemde personen. Omdat ze het componeerden, omdat ze het speelden of omdat ze 'erbij waren'. En het is de muziek die hij zelf veel draaide toen hij door die Baltische landen reisde om alle verhalen te verzamelen. De beelden die deze muziek bij hem oproepen, komen bij de luisteraar glashelder binnen.

Gelijk na deze uitzending kocht ik het boek en op dagen als deze luister ik opnieuw naar de uitzending. Om me te laven aan de klanken van Gidon Kremer, Arvo Pärt, Peter Vasks, Ester Mägi en al die andere sterke zielen.

Reserveer het boek in onze catalogus.

Everything is illuminated

De schrijver Jonathan Safran Foer verrijkte m'n boekenkast met z'n roman Extreem luid & ongelooflijk dichtbij. Pas daarna las ik z'n debuut Alles is verlicht. Een wonderlijk verhaal. Vooral doordat het zo wonderlijk is opgeschreven. Drie verhaallijnen, die elkaar afwisselen, doorkruisen en uiteindelijk samenkomen. Onderweg word je ontroerd, moet je soms gniffelen, maar bekruipt je ook een soort unheimisch gevoel. Want dit gaat toch over hele wezenlijke en vreselijke dingen uit de Tweede Wereldoorlog? Zich afspelend in de Oekraïne, wat we door alle verhalen over Polen en Rusland soms even lijken te vergeten?

Ja, dat klopt. Maar het lukt de schrijver dus toch om daar een soort van bijzondere lichtheid aan te geven. Hoe verfilm je zoiets? Daar was ik wel benieuwd naar. Net zoals ik benieuwd ben naar de verfilming van Extreem luid, die op dit moment in de bioscopen draait (gratis tip!).

Everything is illuminated heeft voor mij nog meer van dat wonderlijke dan ik bij het boek al had ervaren. Dat komt door allerlei filmische keuzes van de regisseur. In kleur, decor, details, perspectief, casting. Maar niet in de laatste plaats door de taal en het script in z'n geheel. De ondertitel luidt met recht: Leave normal behind. Want dat is wat je doet zodra je deze film instapt. Bekijk de trailer en je snapt vast wat ik bedoel. Je kunt niet anders dan je eraan overgeven en je laten meedrijven op dat wat voorbij komt. Zo'n film dus.

Oh ja, waar het over gaat? Over een jonge man, die met een vergeelde foto van z'n opa en een vrouw op zoek gaat naar die vrouw. Zij zou z'n opa uit de handen van de Nazi's hebben gered. Hij krijgt hulp van een bijzondere tolk, diens warrige opa en hun hond. Genoeg ingrediënten voor veel 'lichtheid'.

De boodschap van dit alles? Die wordt mooi beschreven in één van de recensies: No matter who we are or where we live, we are all connected. En dat haalt voor mij dat unheimische gevoel uit dit sterke verhaal.




Reserveer in onze catalogus.

Hereniging - Fred Uhlman

Van de achterflap
Begin jaren dertig, Duitsland. Een joodse jongen uit de intellectuele middenklasse sluit op het gymnasium vriendschap met de niet-joodse, adellijke telg uit het geslacht Von Hohenfels. De jongens houden beiden van filosofie, literatuur en kunst, en eigenlijk geloven ze niet dat Duitsland met zijn rijke traditie van schrijvers en schilders, werkelijk geraakt kan worden door het nationaalsocialisme… Maar de tijd leert anders.

Fred Uhlman beschrijft op subtiele wijze in Hereniging de vriendschap tussen twee 16-jarige jongens, de joodse ik-figuur Hans en de adellijke Konradin Hohenfels. Een vriendschap die ontstaat uit hun beider eenzaamheid en hun gezamenlijke liefde voor cultuur. En ook een vriendschap in een tijd dat dergelijke vriendschappen niet meer mochten.

Later in het verhaal blijkt dat Konradin behoorlijk onder de indruk is van Adolf Hitler die hij, vanwege zijn adellijke afkomst, heeft ontmoet. En ook Konradin lijkt in de ban van het Nazisme te raken.
Vanwege dit opkomende Nazisme wordt Hans, tegen zijn zin, naar familie in de Verenigde Staten gestuurd. Hij gaat daar rechten studeren en komt nooit toe aan zijn liefste wens: het schrijven van boeken en gedichten. Met het vertrek van Hans naar de Verenigde Staten eindigt ook de vriendschap met Konradin. Een einde die ze erg allebei betreuren.
Het boek eindigt dertig jaar later als Hans een lijst met namen onder ogen krijgt van 400 jongens die waren gedood of vermist. Ook Konradin staat hierin vermeld en voorla de reden waarom hij om het leven is gekomen geeft hem troost.

Een kleine roman die een grote indruk achterliet bij mij. En waarin Uhlmann laat zien dat je in minder dan 95 pagina's veel kunt zeggen.
Als je De jongen in gestreepte pyama mooi vond, dan zul je dit boek ongetwijfeld willen lezen!

Reserveer in onze catalogus

De laatste brief

'Wat vinden jullie van een cheffin van een postkantoor die besluit de post niet te bezorgen?'vroeg ik. [..] Ik keek toe hoe de vraag bezonk. Post; echte met de hand geschreven brieven, die niet werden bezorgd maar achterovergedrukt. Wat een giller! Dan kon er echt van alles gebeuren. Huwelijken konden op de klippen lopen. Of helemaal niet voltrokken worden! [...]
'Wacht eens even', zei een van de mannen. Ís het echt gebeurd?'
'Jazeker.'
'Dan is het afgrijselijk', merkte de eerste vrouw op. Áls het echt waar is, dan is het gruwelijk en ...'
'Illegaal.'De gastheer stak zijn hand uit en vulde haar glas bij.
'Wanneer heeft dit zich afgespeeld?'
'In 1941.'
'Toen?' Nu was de gastheer geschokt. Ik knikte. Hierdoor was de kwestie op de een of andere manier serieuzer geworden. Tegenwoordig blijft een dwaling niet lang onopgemerkt. Iemand kan de telefoon pakken en bellen. Je hebt e-mail en fax. Maar in die tijd was een brief vaak de enige manier om nieuuws over te brengen.

 'De laatste brief' is het verhaal over drie jonge vrouwen aan het begin van de Tweede Wereldoorlog die zijdelings bij elkaar betrokken raken. Het speelt zich deels af in een naief dorp in Amerika en deels in het door oorlog geteisterde Europa. Enerzijds verhaalt Sarah Blake over het leven van alledag dat gewoon doorgaat en anderzijds over het leven van mensen die er het ene moment nog zijn en het volgende moment voorgoed zijn verdwenen.

De levens van deze vrouwen worden elk vanuit hun eigen perspectief verteld. Daar heb je Iris, de cheffin van het postkantoor in het kleine dorpje Franklin, in de buurt van Boston aan de Atlantische kust. Daar komt ook Emma wonen als vrouw van de dokter. Verder is er Frankie die als oorlogsverslaggeefster naar Europa wordt gestuurd om de 'verhalen van de mensen' te vertellen. Het zijn met name deze aangrijpende verhalen die zoveel indruk maken. En vervolgens: wat gebeurt er met de delen aan de rand van het verhaal? Wat gebeurt er na het deel dat ons verteld wordt? Wat gebeurt er als je als verslaggeefster het verhaal vertelt over je buurjongetje dat na een luchtaanval in Londen ontdekt dat zijn huis er niet meer staat en dat zijn moeder is gedood? Hoe gaat het leven van deze jongen verder? Dat komen we nooit te weten, zoals we zo vaak moeten gissen naar verhalen achter de verhalen.

Minstens zo indrukwekkend is het opnameapparaat dat Frankie meezeult door Europa en waarop zij de stemmen vangt van mensen waarvan we niet weten wat er mee gaat gebeuren en waarmee ze wanhopig probeert de Amerikanen aan de andere kant van de oceaan wakker te schudden. Het zijn vooral Joodse vluchtelingen die in het begin van de oorlog nog niet gevangengezet werden, maar wel van huis en haard verdreven werden en maar moesten zien waar ze terechtkonden en dat hopelijk voordat hun uitreisvisum was verlopen.

Je moet het gelezen hebben!

Reserveer 'De laatste brief' in onze catalogus

De lach en de dood - Pieter Webeling

The secret source of humor itself is not joy but sorrow. There is no humor in heaven. Met dit motto, ontleend aan de Amerikaanse schrijver en humorist Mark Twain, begint Pieter Webeling zijn boek De lach en de dood.

Van de achterflap
Zonder Ernst geen humor. Dat is de lijfspreuk van de legendarische joodse komiek Ernst Hofman. Als hij in februari 1944 naar een kamp in Polen wordt gedeporteerd, is zijn humor niet alleen een buffer tegen de barbarij, maar ook een waardevol ruilmiddel. Zijn geliefde Helena zit opgesloten in het vrouwenkamp. Als wederdienst voor het smokkelen van briefjes vertelt hij elke dag na het avondappèl grappen aan medegevangenen. Dit blijft niet onopgemerkt. De kampcommandant wil dat hij gaat optreden voor de SS. Humor is overleven. Maar hoe ver is Ernst bereid te gaan?

In een interview met Webeling werd hem de vraag gesteld of dit boek nog iets toevoegt aan wat er al over de Holocaust is geschreven.
"Die vraag is eigenlijk onterecht", zegt Webeling. "Het gaat er niet om wát, maar hóe je het opschrijft. Als je een nieuw popliedje hoort, denk je ook niet: al wéér een tekst over de liefde? De Holocaust is in mijn roman het decor voor de vraag: wat gebeurt er met de humor in de zwaarst denkbare levensomstandigheden? Zou ik de beulen laten lachen als ik daarmee mijn geliefde kon redden? Dat is de essentie......"

Het beroemde lied Ich liebe dich, dat Ernst Hofman zachtjes zingt in De lach en de dood is ook te horen in de documentaire Westerbork girl, vanaf 16.50

Stil werd ik van dit boek, heel stil. Webeling vond ik op zijn sterkst in de beschrijvingen van de verschrikkingen van het kamp.
De zin “Tellen, altijd maar tellen, terwijl een mensenleven niet telde... dekte voor mij de gehele lading van de werkelijk onvoorstelbare waanzin die in de concentratiekampen heeft plaatsgevonden.


Reserveer in onze catalogus

I served the King of England

Ook zo zitten smullen van het Engelse sprookjeshuwelijk? Maar nu de blik weer op de naderende herdekingen van 4-5 mei? Dan heb ik een mooie filmtip voor je: I served the King of England. Niet omdat het een Engelse film is over het Engelse koningshuis, ook al doet de titel dat vermoeden, maar omdat het gewoon een mooie tragi-komische film is over het hebben, koesteren en (na)leven van een droom.

De jonge kelner Jan Díte is klein van gestalte maar heeft grote ambities: hij wil namelijk miljonair worden. Via charmante chantage - en een subtiele maar sublieme vorm van humor - klimt hij langzaam op in de maatschappelijke ladder. En vindt zelfs de liefde van z'n leven. Maar dan wordt de droom verstoord door de Tweede Wereldoorlog en moeten er keuzes gemaakt worden. Of worden die voor jou gemaakt. Toch verliest zowel de kelner als de film niet aan charme.

Een Tjechisch pareltje, dat mede door de onschuldig luchtige muziek en de snelle, kleine humor eenvoudig een plekje krijgt in je hart.




Reserveer in onze catalogus.

Haar naam was Sarah - Tatiana de Rosnay

In de week van herdenken en vieren een boek over een gebeurtenis die nooit in de vergetelheid had mogen geraken. Ik wist niets over de razzia rond Vel d’Hiv’ en waarschijnlijk ben ik niet de enige. Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay is geromantiseerd, maar gebaseerd op deze gebeurtenis.

De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar de Velodrome d'Hiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Zij heeft ongezien haar kleine broertje Michel in een kast verstopt en belooft hem later te bevrijden, maar Sarah wordt weggevoerd en ziet hem nooit meer terug. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een geheim van haar schoonfamilie. Haar man probeert haar ervan te weerhouden zich met deze geschiedenis te bemoeien, maar Julia besluit het spoor van Sarah te volgen.

Het lezen van twee parallelle verhaallijnen was even wennen omdat ze heel verschillend zijn qua sfeer. Na het lezen van dit boek voelde ik mij wel enigszins op het verkeerde been gezet door het thema. Ik denk omdat het verhaal meer draaide om het luxe leventje van de journaliste Julia Garmond, met haar af en toe wat kortzichtige opvattingen, dan over de hoofdpersoon Sarah. Jammer. Het einde was mij ook te zoetsappig door de geromantiseerde de ontmoeting van de nazaten in Italië en New York.
Desondanks vind ik het wel een aanrader omdat dit boek een verschrikkelijke gebeurtenis beschrijft die niet vergeten mag worden.

Reserveer in onze catalogus