Eric Bibb, Staffan Astner en Habib Koité

Ik ben fan geworden van Eric Bibb & Staffan Astner.
Vorige week was ik in het Hoge Noorden, om familie te bezoeken én om het Umeå Jazz Festival bij te wonen. Eric Bibb bleek op zaterdagavond de mystery guest te zijn, begeleid door de Zweedse gitarist Staffan Astner.

Ik kende de muziek van Eric Bibb wel een beetje, maar na zaterdag ben ik volledig om.
Een geweldige donkere stem, fraai gitaarspel, en nog veel fraaier gitaarspel van Astner op een Telecaster...
Kippenvel op z'n best!


Bij thuiskomst uiteraard gelijk op zoek naar meer muziek, en gelukkig hebben deze twee muzikanten ook samen een cd uitgebracht met live-materiaal: 'Troubadour: Live'. Feitelijk een weergave van wat ik zelf in het weekend mocht meemaken.
Wat ook wel weer leuk was: zondag reisde ik terug naar Nederland, en bleek het vliegtuig vol te zitten met muzikanten, waaronder Bibb en Astner. Zo had ik op het vliegveld van Stockholm nog even de gelegenheid om Mr. Bibb persoonlijk te bedanken voor wat ik het hoogtepunt van het festival vond. Hij vroeg vriendelijk waar de reis verder naar toe ging, en bij het horen van 'Nederland' wees hij nog snel even op komende concerten in ons lage landje. En dat is dan ook weer mooi meegenomen, want deze en volgende week (en later in november) is Eric Bibb op een aantal podia te bewonderen. Niet met Asthner deze keer (helaas), maar met Habib Koité. En met deze man maakte Bibb ook een mooie plaat 'Brothers in Bamako'.

"Tijdens de totstandkoming van het album Putumayo Presents Mali To Memphis ontmoetten de musici Habib Koité en Eric Bibb elkaar. Beide zijn singer-songwriter en gitarist, de een geboren en getogen in Mali, de ander in de Verenigde Staten. Uit die ontmoeting groeide een vriendschap en de wens om ooit samen een ‘transatlantic blues’ album op te nemen. Met het album Brothers In Bamako is die belofte ingelost. De Afro-Amerikaan Bibb kwam voor dit project naar Bamako en voelde zich direct thuis bij Koité en zijn familie. Qua stijl passen Koité en Bibb goed bij elkaar; ze vertolken rustig voortkabbelende introverte folk- en bluesmuziek met Afrikaanse invloeden. Beide bespelen op verfijnde wijze gitaren, banjo’s en ukeleles waarbij ze begeleid worden door percussionist Mamadou Kone. Zowel afzonderlijk als samen creëren ze in hun eigen taal liederen over hun ervaringen en vaak met een sociale boodschap. Met sonore stem zingt Bibb een intieme versie van Bob Dylans Blowing in the wind. Brothers In Bamako bevat geen echte knallende uitschieters, maar ademt de genoeglijke sfeer die heerst als twee goede vrienden genieten van intiem samenspel." (Muziekweb) 

Genoeg redenen om te gaan kijken en luisteren!




Reserveer 'Troubadour: Live' in onze catalogus
Reserveer 'Brothers in Bamako' in onze catalogus

Muddy Waters & The Rolling Stones - Live at the Checkerboard Lounge

We gaan even terug in de tijd! Ruim dertig jaar geleden, op 22 november 1981, stapten de Stones tijdens een concert van Muddy Waters spontaan het podium op om samen met de legendarische blueszanger een uniek optreden te geven. Van deze spontane actie zijn gelukkig opnames gemaakt, die al wel op YouTube circuleerden, maar nooit officieel zijn verschenen. Tot nu dus. Want op deze fraaie muziek-dvd zijn de opnamen terug te vinden: opgepoetst en bijgewerkt, dus een veel hogere kwaliteit dan waar je tot voor kort van kon genieten.

‘Those English boys want to play the blues so bad – and that’s just how they play it!’ Een bekende quote waarmee Sonny Boy Williamson zijn ongezouten mening gaf over The Yardbirds, en in een adem ook bands als The Rolling Stones schoffeerde. Want ook zij waren begin jaren zestig begonnen met het naspelen van Amerikaanse bluesartiesten als Bo Diddley, Willie Dixon en Muddy Waters. Hoewel sommige bluespuristen altijd zijn blijven denken zoals Sonny Boy Williamson, vond Waters de Engelse jongens zo slecht nog niet. Deze dvd met een optreden uit 1981 laat dat overduidelijk zien. In de huiselijke nachtclub van Buddy Guy zien we Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood geïnspireerde bijdragen leveren aan een optreden van de oude meester. Het is een komen en gaan op het podium, want ook Buddy Guy en Lefty Dizz komen nog een paar nummers spelen. Eigenlijk is dit een optreden dat doodnormaal aandoet, maar toch historisch is. De Engelse jongens worden namelijk breed omarmd door hun oudere Amerikaanse voorbeelden. (Muziekweb)

 Een historisch document voor bluesliefhebbers dus. Gaat dat zien!!


Reserveer in onze catalogus

Ray Bonneville

Ik heb weer eens iets nieuws ontdekt. Uit de luidsprekers van mijn pc klinkt nu de gruizige stem van Ray Bonneville. Ik stuitte hier toevallig op door het gebruik maken van Spotify: je krijgt tips voorgeschoteld op basis van de artiesten die je leuk vindt.
De stem en de muziek van Bonneville sprong er uit: een beetje bluesy, ergens doet het denken aan Robbie Robertson. Basale klanken en akkoorden op gitaren, minimale bezettingen, maar de puurheid blijft onaangetast.

Ray Bonneville is a Canadian born, Austin based singer, songwriter, guitarist and harmonica player, who is known for his “loose, darkly funky vibe” (All Music Guide).

Weten we dat ook weer. Regio-genoot Van Eck Blues (nee, dat ben ik niet!) is het met me eens, getuige zijn recensie van het laatste album van Ray Bonneville, 'Bad Man's Blood':

"Op zijn site schrijft hij dat hij voor inspiratie de Mississippi Delta was afgezakt in een poging iets van de geest van John Lee Hooker op te pikken. Een zeer geslaagd ondernemen, waarbij hij eveneens de diensten van Gurf Morlix mocht omarmen. Bad Man’s Blood laat horen uit welk hout een volhardend muzikant gesneden is. Vakmanschap staat buiten discussie. Hetgeen primair afdruipt van deze muziek is de liefde voor het genre. Er is raffinement toegepast zonder de rauwe ingrediënten weg te poetsen. Behalve blues wordt ook cajun niet verwaarloosd. Productie-technisch is het ook helemaal voor elkaar. De muziek is weliswaar traditioneel, maar het geheel is zuiver en eigentijds. (..) Ik kan dan ook geen misser ontdekken op dit zeer fraaie album. (Van Eck Blues)

Bij deze dus een absolute aanrader voor liefhebbers van blues, folk en alles wat daar wat van weg heeft..



Reserveer 'Bad Man's Blood' in onze catalogus
Meer van Ray Bonneville in onze catalogus

Bonnie Raitt - Slipstream

Een nieuw album van Bonnie Raitt! Het heeft even geduurd, maar inmiddels ligt 'Slipstream' in de winkels en in de bibliotheek. Het is een fijne popplaat geworden, zoals we dat wel gewend zijn van Bonnie Raitt. Maar waarom ben ik dan toch niet zo enthousiast? Eigenlijk is er weinig mis met de plaat: mooi opgenomen, een stuk of wat nummers met fantastische muziekanten, met gevoel geproduceerd... En toch, en toch... De recensies liegen er toch ook niet om:

"Na zeven jaren is er eindelijk weer een nieuw studioalbum van de zangeres die zowel in ruige blues als tedere ballads excelleert. Een goed getimede comeback, gezien de hernieuwde aandacht voor haar werk, denk aan Adele’s cover van "I Can’t Make You Love Me". Bonnie voldoet met deze plaat aan alle verwachtingen, het is weer zo’n uitgelezen mix van blues & ballads, waar de zangeres een patent op lijkt te hebben. De eerste single is meteen al iets bijzonders: een reggae-versie van Gerry Rafferty’s klassieker "Right Down The Line". Bonnie weet daar weer een compleet eigen nummer van te maken, wat haar trouwens ook prima lukt met de andere nummers, waarvan er ook enkele zijn geproduceerd door ster-producer Joe Henry. Daar zitten niet toevallig enkele van de mooiste nummers van dit album tussen, zoals twee covers van Dylans album "Time Out Of Mind". Maar het prijsnummer is een bloedmooie uitvoering van Joe Henry’s "God Only Knows", met slechts een sobere keyboardbegeleiding. Kippenvel." (Jos vd Berg, Platomania)

Over die reggae-versie heb ik het verder maar niet, dat is haar wel vergeven. En over het slide-werk niets dan lof. Maar voor mijn gevoel is het allemaal net iets te clean. Alles klopt. Alles is goed. En dat is nou net waar het een beetje aan mankeert. Ik mis een klein krakje, een rauw randje. Dát is het. Vandaar in de spotify-playlist dit laatste album én het eerste album van Bonnie Raitt. Vel uw oordeel. En ook dan geldt: alles is goed...


Reserveer in onze catalogus

In Memoriam: Harry Muskee

foto: ANP

Deze week is Cuby overleden. Tragisch nieuws voor bluesminnend Nederland. Harry Muskee was natuurlijk meer dan Cuby alleen; maar zal altijd vooral in één adem genoemd worden met de eerste echte Nederlandse bluesband: Cuby & The Blizzards.

Nou ben ik zelf te jong om mee te kunnen praten over het begin van deze band, over de hoogtijdagen en over de impact op de Nederlandse muziek. Maar ik werd er wel door gegrepen.
Op de radio hoorde ik vrij toevallig een keer 'Window Of My Eyes'. Prachtig was dat... Herman Brood op piano, en een 'drijvende' gitaarsolo van Eelco Gelling. Daar wilde ik dus meer van weten en vooral meer van horen.

John Lee Hooker’s Hobo Blues zou op het repertoire komen van de band waarmee Harry Muskee legendarisch ging worden. Als jonge corrector bij de Drentsche en Asser Courant leerde hij een leerling fotograaf kennen die goed gitaar kon spelen: Eelco Gelling. In de Rocking Strings speelden ze het werk van Elvis Presley, de Shadows en de jonge Rolling Stones na, maar dat zinde Muskee niet. Muskee wilde eigen Drentse blues gaan maken. Bij Gelling stroomde die stijl zo uit de vingers. Ze hadden een opvallende naam nodig. Voor zichzelf verengelste Harry de naam van de hond van de buren: Koebie. In het Engelse woordenboek prikten ze de naam voor een hevige winterstorm met felle kou. Het was 1965, het beginjaar van Cuby + Blizzards. (NOS.nl)

Nooit geweten dat de bandnaam afgeleid werd van de hond van de buren..
Ik ging 2e-hands LP's kopen: 'Desolation' (het debuut uit 1966) en een album vol ballads. En die draaide ik dan, destijds op mijn studentenkamer in Leeuwarden. In een straat, of steeg eigenlijk, die wat mij betreft helemaal paste bij de muziek: verlaten, grijs en melancholisch.
Later zag ik Cuby pas voor het eerst live. En, hoe vervelend het ook is om te melden, de 'betovering' werd een beetje verbroken. Ik zag niet de man die achterna gezeten werd door de duivel, of die de klaagzang tot vak wist te verheffen. Ik miste eigenlijk de bezieling die ik verwacht had, het leek zo ongeïnspireerd, zo plichtmatig.
Maar ondanks dat bleef ik bewondering houden voor de vasthoudendheid aan de blues, aan het eigen geluid.
Een geluid dat we helaas niet meer horen.
Cuby is dood, lang leve Cuby...





Cuby & The Blizzards in onze catalogus

Teken het condoleanceregister

Hugh Laurie - Let Them Talk

Dr. House sings the blues!
Een opvallend album verscheen onlangs: 'Let Them Talk' van de duizendpoot Hugh Laurie. Ik schreef al eens eerder over de serie House, waarvan de nieuwe afleveringen nu weer te zien zijn. Maar Hugh Laurie heeft veel meer in zijn mars. In de serie is ook met enige regelmaat de muzikaliteit van de man te zien. Nu is er de plaat: op zijn 51e debuteert hij als bluesmuzikant.
Nou kun je al snel denken dat dit een auteur is die gebruik maakt van zijn succes (en geld) om privé-dromen waar te maken, waarbij de kwaliteit soms bedenkelijk is. Maar dat is toch echt niet het geval.

Dit is een prachtig album, met topmuzikanten (Allen Toussaint, Irma Thomas, Dr. John en Tom Jones; geproduceerd door Joe Henry), en waar het plezier en de passie vanaf spat.
Een eerbetoon aan traditionals, een heerlijke ontspannen plaat.

Stoppen met de serie House en muzikant worden zit er echter niet in:

"Nee, nee, begrijp me niet verkeerd! Ik kan me niet voorstellen dat dit personage en dit werk me ooit zouden kunnen vervelen. Maar het verschil tussen House en Let Them Talk is dit. Als House het niet goed gedaan had, dan zou de serie stilletjes verdwenen zijn zonder dat iemand het gemerkt had. Maar als het met Let Them Talk niets wordt, weet iedereen dat - wat onprettig zou zijn voor mij. Maar wat maakt het uit? Er gaat een levenslange droom mee in vervulling en ik moet het hebben over het plezier dat me dat doet in plaats van over mijn twijfels. Ik denk nog steeds dat ik elk moment wakker kan worden en besef dat het maar een droom was en dat iemand dan tegen me zegt: 'Kom op, Hugh. Je moet weer gaan acteren. Je bent een waardeloze muzikant'. (NRC Handelsblad, 5 mei 2011)

Van dat laatste is geen enkele sprake: Laurie zingt en speelt alsof hij nooit anders gedaan heeft en met een natuurlijke flair.

Topplaat!

Reserveer in onze catalogus

Jimmie Vaughan Plays Blues, Ballads & Favorites

Ik hou wel van een beetje retro. En van roots-muziek, maar dat wist u al. Beiden gaan prima samen; vandaar dat ik altijd weer blij ben met een nieuw verschenen album dat klinkt alsof het jaren geleden al gemaakt is.

Zo'n plaat werd onlangs gemaakt door Jimmie Vaughan: 'Jimmie Vaughan Plays Blues, Ballads & Favorites'. Geen gedoe, geen vernieuwing, nee: gewoon doen waar je zin in hebt (en goed in bent!).
Wat een heerlijke plaat voor een zonnige zomermiddag, zonnebrilletje op je neus, koud biertje bij de hand... Hier en daar wat blazers, uiteraard een hammond-orgel, en dan het geweldige authentieke gitaargeluid van jaren 50 en 60 soul en blues.



In verschillende recensies her en der vraagt men zich herhaaldelijk af waarom zijn veel te vroeg overleden broer zoveel bekender is. Misschien dat deze muziek er voor zorgt dat Jimmie Vaughan de waardering en erkenning krijgt die hij verdient.
Verplicht uitproberen dus, maar niet tijdens een regenbui...

Luister via Spotify naar dit album:


Reserveer in onze catalogus