Daniël Lohues - Ericana

Het kon natuurlijk niet uitblijven: als liefhebber van rootsmuziek moest ik wel de nieuwe plaat van Daniël Lohues bespreken.

'Ericana' is de nieuwste solo-plaat van deze troubadour. Opgenomen in de eigen huiskamer in Erica; een lang gekoesterde wens, zo lezen we op zijn website: "Tot diep in de nacht met vrienden bij z’n eigen houtkachel verse songs spelen en opnemen was een droom die nu uitgekomen is."

En het is te merken dat deze plaat met liefde is gemaakt. Elke keer valt me weer op dat de combinatie van de muziek en de Drentse taal zo 'logisch' klinkt.
Het is nergens krampachtig, nergens onnatuurlijk. Streektalen lijken beter te passen bij muziek die terug gaat naar de wortels...

Ericana moest een plaat ‘van dichtbij’ worden. En dat is ook gelukt. Weliswaar begint het album met een tekst die (op papier) van ver weg lijkt. Maar 'Onderweg naar Idaho' verandert aan het slot toch weer in ‘onderweg naar Erica’. 'Blauwe Maandag' is een van de oudere songs op het album. Lohues schreef het nummer toen hij een jaar of achttien was.

Ik ben niet een twee drie van slag man 

Maar ik weet wat Blauwe Maandag doen kan

Het meest catchy nummer van de veertien op het album is zonder twijfel 'Anders Wa’j Der Nou Ja Wel'. Quasi-opgeruimd bezingt Daniël Lohues hier de handel en wandel van een liefje dat het laat afweten. Lohues, die het album en dus ook dit nummer opnam met Guus Strijbos, Bernard Gepken en Bart Wagenmakers, klinkt hier zoals The Byrds ten tijde van hun eerste hits, rond 1966. Mr Spaceman bijvoorbeeld zing je er zo op mee. Zoals altijd zitten de teksten van Lohues vol met mooie taalvondsten. De zin "Zij is mooier dan Scarlett Johansson en liever dan de meeste mensen" had zomaar uit het oeuvre van Annie MG Schmidt kunnen komen. Niet dat Lohues zichzelf lang de tijd kan gunnen te broeden op dergelijke vondsten. Dit nieuwe album verschijnt exact een jaar nadat hij zijn vorige album Gunder en de daarop volgende theatertour aankondigde. Ook voor Ericana is een uitgebreide tournee langs de theaters aangekondigd. (written in music) 

Daarbij doet Lohues gelukkig ook een aantal plaatsen in Twente aan. Vanavond speelt hij in het Wilminktheater in Enschede, 22 april in het Parkgebouw in Rijssen, 18 mei in het Rabotheater in Hengelo en 30 mei in Hof 88 in Almelo. Alle tourdata zijn uiteraard op de website te vinden.
Dat worden weer prachtige avonden met folk-blues in 't plat...




Reserveer in onze catalogus

Gretchen Peters - Hello Cruel World

Gretchen Peters kwam met het album 'Hello Cruel World' net niet in mijn jaarlijstje terecht. Waarom? Niet echt een goede reden te noemen... Want waarom hou ik mij eigenlijk aan lijstjes van 10 albums? Waarom geen 12 van 2012? Had gekund, maar goed: alsnog aandacht voor deze prachtige plaat.

In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman

Als ik bovenstaande recensie lees, vraag ik me toch weer opnieuw af of ze geen plekje had verdiend bij al dat moois van vorig jaar.  Want dit is toch wel voer voor mij als liefhebber van americana en roots. Heerlijke stem, opnieuw dat kraakje, en fantastische begeleiding.
Een warm aanbevolen luistertip dus! En daarbij ook nog de mogelijkheid om haar live te bewonderen, want eind maart staat ze op een paar Nederlandse podia.
Het belooft nu alweer een mooi muzikaal jaar te worden...


Reserveer in onze catalogus

Rob Lutes & Rob MacDonald in Hengelo

Aanstaande maandag 14 mei in De Cactus in Hengelo: Rob Lutes en Rob MacDonald. Twee Canadezen die ongetwijfeld gaan zorgen voor een prachtig intiem roots-concert zoals we dat in de serie 'PopEye Presenteert' gewend zijn. De combinatie van de donkere ruwe stem van Rob Lutes, zijn gitaarspel én het gitaarspel van Rob MacDonald staan bij mij althans garant voor kippenvel...
Een tijdje terug verscheen van het duo een live-cd: (nog) niet officieel uitgekomen in Nederland en dus helaas (nog) niet via de bibliotheek te leen, maar uiteraard wel te koop bij platenzaak PopEye (en vast ook tijdens het concert). Dit album is een puur verslag van wat er op het podium gebeurt als de twee heren daar plaatsnemen. Qua stijl laat de muziek zich wellicht nog wel het best omschrijven als 'gypsy-blues uit Canada'. Denk aan hartverscheurende blues, donkere bossen en zigeuners, zoiets..
Het album 'Truth and Fiction' was mijn eerste kennismaking met de muziek van Lutes; dat was ook direct de aanleiding om meer van hem te gaan beluisteren. Ik ben fan, da's duidelijk. Een paar van mijn favorieten staan op 'Ride The Shadows' uit 2006: het nummer met de opwekkende titel 'Throw Me From This Train' en Lutes' versie van 'That's How Strong My Love Is'. Prachtig...
Maar ga dat vooral zelf live ervaren komende maandag. Om de prijs hoef je het niet te laten: €6,- in de voorverkoop (Bij PopEye en De Cactus), €8,- aan de deur.
En om het voorprogramma hoef je het ook niet te laten (zei hij zonder gêne), maar dat terzijde..


Reserveer 'Ride the shadows' in onze catalogus
Reserveer 'Truth and fiction' in onze catalogus

Fred Eaglesmith - 6 Volts

Wat een heerlijke treurbeuk is dit! Het laatste album van Fred Eaglesmith, '6 Volts', is er eentje van ongekende klasse. Nou is niet iedereen dat wellicht met mij eens: je moet wel een beetje van houden van stoffige opnames, 'stripped down', mono in één keer met één microfoon... Hoezo high tech?

Maar de sfeer is er geweldig door. En het past zo verschrikkelijk goed bij de stem en de instrumenten die je gemoed teisteren zodra je deze plaat opzet.

De klasse van iedere individuele plaat hangt samen met de mate waarin Fred Eaglesmith geïnspireerd is. En deze plaat behoort tot één van die albums waarbij de kwaliteitsnaald extra naar boven veert. 

6 Volts behoort tot de categorie zoals de meesten Fred kennen, en tevens graag horen, inclusief ikzelf. Het album toont Eaglesmith van zijn gevoelige kant, is veelzijdig bovendien. Het herinnert aan zijn tijd met de Squirrels, maar de plaat bevat daarnaast ook rauwere momenten. Zoals het nummer Johnny Cash, dat sterke referenties oproept aan Neil Young’s gitaarspel. Stars is een melancholische wandeling langs memory lane; “We thought it would never end, we played like we were stars.” De instrumentatie hoort thuis in het landschappelijke. Denkbeeldig situeren we de opnames tussen hooiberg en graanschuur. Karakter bezit hij nog steeds deze als Elgersma geboren Canadees. Geen ster met allures, maar een artiest zoals we ze graag zien, met twee benen op de grond. (Rein van den Berg/Johnny's Garden)

Eaglesmith gaf dit album eerst in eigen beheer uit; niet regulier in Nederland verkrijgbaar dus, maar wel te koop bij de concerten die hij eind vorig jaar gaf. Maar inmiddels is de cd regulier te kopen én te lenen.
En daar zijn we dan weer erg blij mee. Verplichte luisterkost voor roots-liefhebbers!





Reserveer in onze catalogus

Buddy Miller's The Majestic Silver Strings

Zo. Na alle spanning van de afgelopen maand is het weer tijd voor muziek. Al een tijdje geleden verscheen een album waar ik al naar uitkeek: The Majestic Silver Strings, een project van Buddy Miller. In mijn jaarlijstje van 2 jaar geleden eindige de vorige plaat van Miller, samen met zijn vrouw Julie Miller, al vrij hoog. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen.

"De titel van het album slaat op de muzikale ondersteuning die Miller krijgt van (andere) geweldige gitaristen: Bill Frisell (begenadigd jazzgitarist), Marc Ribot (alleskunner die al met zo ongeveer iedere grootheid speelde) en Greg Leisz (die alles bespeelt wat snaren heeft). Om alle muzikanten te noemen waarmee deze drie hebben gespeeld, is het ’t slimste om een compleet nieuwe website te beginnen, zo waanzinnig veel zijn dat er.
Ook aan dames komt op dit album een mooie keur voorbij: reken op de gouden stemmen van Patty Griffin, Shawn Colvin, Emmylou Harris en Lee Ann Womack. En natuurlijk mag die van echtgenote Julie ook niet ontbreken.
The Majestic Silver Strings kent zo qua stijlen meer variatie dan je normaal hoort op een album van Miller. Dat is natuurlijk logisch, aangezien hij nummers heeft geselecteerd uit zo’n brede ‘country-range’. En uiteraard zorgt de aanwezigheid van zo veel verschillend talent hier ook voor. Toch hoor je dat ieder individu zich erg thuisvoelt in dit collectief van klasse. En niet alleen hoor je dat het hier gaat om zo’n collectief van klassemuzikanten, ook voel je de liefde die ze hebben voor de muziek, door de uiterst respectvolle benadering van de originele nummers." (writteninmusic.com)

Dat klopt allemaal als een bus, die recensie. Maar tegelijk bekroop mij wel een gevoel dat ik niet helemaal kon thuisbrengen. Heeft dat te juist maken met die verschillende stijlen? Of met de constante afwisseling van snaarpartijen? Een beetje rommelig doet het soms aan, ik werd er af en toe een beetje onrustig van. Wat mij betreft haalt dit album niet het niveau van de vorige, maar bijzonder is het wel. En de moeite van het beluisteren zeker waar. En ook al strijden de gitaristen een beetje om de aandacht; ik schaar mij wel achter de opmerking op Muziekweb: "Geen muzikaal wedstrijdje ver plassen en dat is een hele geruststelling."
Waarvan akte.



Reserveer in onze catalogus
PS: excuses voor het feit dat dat binnen de bibliotheken als titel 'Heavy Gauge' wordt aangegeven; de cd-hoes lijkt op een pakje snaren, waarbij 'heavy gauge' iets zegt over de dikte... Niet de titel van het album dus.