The Lego movie

Dit is al de tweede keer dit jaar dan ik over Lego blog! Even voor de duidelijkheid: ik ben geen nerd met een zolderkamer vol legosteentjes maar het is gewoon toeval hoor. Mijn vorige blog over het boek Steen voor steen ging over de innovatiekracht van Lego waardoor het nu een van de grootste speelgoedproducenten ter wereld is.

En die Lego innovatie slaat weer toe met The Lego movie! Een hilarische animatiefilm waarin alle legofiguren en werelden voorbijkomen, die leuk is voor alle leeftijden en met een krankzinnig verhaal dat helemaal voldoet aan het credo van Lego: "je fantasie is de enige beperking".

De grote eeuw - Jean Guillou

Hét grote voordeel dat je pas bij het derde deel een geweldige serie ontdekt, is dat je heerlijk kunt blijven doorlezen. En dat was zeker het geval bij de De grote eeuw, waarin Jan Guillou op meesterlijke wijze de geschiedenis van de twintigste eeuw vertelt aan de hand van het leven van drie broers, twee wereldoorlogen en één eeuw. Het verhaal begint met De Bruggenbouwers, gevolgd door Dandy uit het Noorden en met Tussen rood en zwart als derde deel.
In De Bruggenbouwers beschrijft hij het leven van drie broers die in een arm vissersgezin in Noorwegen opgroeien.

La meglio gioventù

Ruim twee jaar geleden beloofde ik te zullen schrijven over La meglio gioventù. nu is het dan zover. La Meglio Gioventù is een familie epos. Een familie epos, zoals alleen de Italianen (of laat ik zeggen de Latijnse landen) dat kunnen maken. Twee jaar geleden keek ik Novecento, ook een familie epos, lopend tot net na de Tweede Wereldoorlog. La Meglio Gioventù gaat verder waar Novecento eindigt. Wat tijd betreft dan, want het gaat om twee totaal verschillende verhalen.

Kom naar huis - Julie Kibler

Julie Kibler baseerde haar debuutroman Kom naar huis op haar eigen familiegeschiedenis, waarin haar oma verliefd werd op een zwarte man in een tijd en omgeving die een relatie tussen hen onmogelijk maakte. Een boek dat in een historisch perspectief romantiek en burgerrechten aan elkaar koppelt. Rassenscheiding speelt een grote rol in het verhaal. Zoveel ellende alleen omdat je huidskleur anders is. Wat het nog onbegrijpelijker maakt is dat iets wat in de ene staat strafbaar is, in de andere staat al jaren is toegestaan. En wat Isabelle doet opmerken: "Wie had kunnen denken dat ongeveer een kilometer over het water zo'n verschil kon maken?"

Stadsdichter: Bij MH17

Bij MH 17

Het zijn mensen die bedenken

de raket van macht en hoog bereik

hun doel heiligt de middelen

de knop wordt hoopvol ingedrukt

Handboek voor klein geluk

Dit jaar geen zomer met een verdwaalde wolf of vierkante komkommers. De wereld zit vol brandhaarden, er sterven dagelijks onwaarschijnlijk veel bijzonder gewone mensen een zinloze dood. Op het moment dat de passagiers van de MH17 hun veiligheidsgordels vastmaakten, sprak ik met één van de journalisten die bij ons in de bibliotheek huist. Dat je de krant nu zo snel uit hebt hè. Dat er niks gebeurt hè. Dat het weer echt zomer is hè. Sindsdien draait hij overuren. Behalve dat al het nieuws van deze dagen me triest en angstig maakt, zet het me ook aan het denken. Wat kan ik doen?

Landgoed Longbourn - Jo Baker

Ken je dat gevoel? Dat je personages gaat missen na het lezen van het boek? En dat je graag nog eens over hen zou willen lezen? Ik had dat met Trots en vooroordeel van Jane Austen. Om vervolgens bij toeval te ontdekken dat Landgoed Longbourn van Jo Baker de hele familie Bennett én Mr. Darcy en Mr. Wickham weer terugbrengt. Op een originele manier, namelijk beschreven vanuit het standpunt van de dienstmeisjes en de huishoudster. Oh jolly!

Opruimen, dat is de kunst

Sommige mensen vermaken zich het beste als het gezellig rommelig is. Anderen - ja, mensen zoals ik - gedijen beter als de boel een beetje is opgeruimd. En dan zijn er mensen - nou ja, in elk geval één - die orde tot kunst verheffen. Ursus Wehrli is een Zwitserse kunstenaar (en komiek!) met oog voor detail. Wat begon als een project om bestaande kunst 'op te ruimen', kreeg een vervolg in het sorteren van alledaagse situaties op kleur, vorm en grootte.

Bonsai - Alejandro Zambra

Omdat vandaag de dag de tijd zich snel lijkt vol te vreten. Omdat de intentie van het schrijven van een bieblog toch is dat men eerst een boek moet lezen alvorens er iets zinnigs over te kunnen zeggen. En omdat ik graag wil denken dat ik een goede ‘blogster’ ben. Maar bovenal omdat ik van het lezen, maar wellicht nog meer van het schrijven kan genieten. Daarom dit keer gekozen voor een relatief ‘dun’ boek. Welgeteld 86 bladzijden (nawoord en woordenlijst niet meegerekend). Tja, als de tijd niet ruim in zijn jasje zit, moet je creatief zijn met zowel de tijd maar zeker ook dat jasje. En het mooie van deze krappe jasjes en de iets wat gezette tijden is dat dit voor geheel nieuwe inzichten zorgt. Nu weet ik, voor een feit, dat een kort verhaal, ofwel een dun boek, zeker niet per definitie staat voor een minder vol verhaal.

Letters to Juliet

Op zoek gaan naar romantiek in het zonovergoten Italië lijkt niet al te lastig in een land waar liefde, net als pasta en wijn, met de paplepel is ingegoten. En dan ook nog eens in het romantische en mooie Verona. De stad van Romeo en Julia, Shakespeare's legendarische liefdespaar, waar mensen op zoek zijn naar oude en nieuwe liefdes. En laten dat nou dé ingrediënten zijn voor een ideale zomerfilm.

Norwegian Wood Hakuri Marukami

Hij wordt wel de gedoodverfde Nobelprijs winnaar van ooit een keer genoemd, Hakuri Marukami. Een Japanse schrijver die wereldwijd miljoenen boeken heeft verkocht en ik had er nooit iets van gelezen. Sterker nog, op het gevaar af dat dit een bibliothecaris onwaardig is, ik had tot voor kort nooit van hem gehoord.

Maar daar is dan nu gelukkig verandering in gekomen, want ik heb Norwegian Wood gelezen. Met Norwegian Wood brak hij definitief door.

De moed van imperfectie

Dit wordt een wat persoonlijk verhaal, maar dat kan ook bijna niet anders met dit boek. Ik kwam het toevallig vorige week tegen, toen ik op het laatste moment besloot nog snel even een grapje te zoeken voor iemand die afscheid nam. Ik kwam thuis met een tas vol grapjes en weggevertjes, waaronder De moed van imperfectie van Brené Brown. Kadootje voor mezelf. Dat bleek een schot in de roos. Ik ben dankbaar voor de ingeving om toen in m'n Amélie-modus te stappen.
(= wegwijzer 4!)

Robert Cray - In My Soul

Ik geef het eerlijk toe: ik was eigenlijk nooit een echte fan van Robert Cray. Jaren geleden vond ik een stuk of wat nummers heel aardig, maar daar bleef het vaak bij.
Maar een tijdje geleden verscheen 'In My Soul', een mooi nieuw album van deze bluesgitarist en zanger. En ik durf bijna te beweren dat ik fan ben geworden...

Dit is een goeie degelijke blues & soul plaat. Vakmanschap, dat is het woord dat zich aan mij opdringt.