Om deze prachtige plaat kun je niet heen. Zo. Dat staat er.
Joe Henry maakte met
'Invisible Hour' weer een absolute top-cd. Al vanaf eind jaren 80, begin jaren 90 volg ik Joe Henry: als zanger en muzikant, maar later ook zeker als producer. Het album
'Shuffletown' is nog altijd één van mijn favorieten;
'Reverie' eindigde in mijn
jaarlijstje van 2011 en ook deze nieuwe plaat duikt vast weer op aan het eind van het jaar.
Toegegeven, je moet een beetje houden van zijn stemgeluid en manier van zingen. Maar als dat je bevalt, heeft de muziek je in no time te pakken.
"Invisible Hour voelt als het album dat Joe Henry moest maken na jaren van experimenteren met allerlei stijlen. Voor zijn nieuwe album keert hij muzikaal terug naar zijn beginjaren en maakt een van zijn allerbeste albums. Met een oeuvre van 13 albums kun je Joe Henry ondertussen gerust een veteraan noemen. Hij brak wereldwijd in 1990 door met zijn derde album Shuffletown (briljant geproduceerd door T Bone Burnett) en bouwde in de decennia daarna niet alleen zelf een mooi eigen oeuvre op maar wist ook als producer zijn stempel te drukken op prachtalbums als Solomon Burke’s Don’t Give Up On Me (2002), Rodney Crowell’s Sex and Gasoline (2008) en Allen Toussaint’s The Bright Mississippi (2009). Vooral op zijn eigen albums liet hij zich de laatste jaren graag horen binnen een music noir setting met spannende, vaak onvoorspelbare, arrangementen.
Het is fijn om Henry op Invisible Hour weer te horen in pure folksongs en zijn gitaar als basis. Met vaste waarden Jennifer Condos op bas en Joe Bellarose op drums en zoon Levon (blaasinstrumenten) en Greg Leisz (op mandoline, mandocello en gitaren) als belangrijkste extra bijdragen, heeft Henry de geweldige band die zijn prachtige songs voor Invisible Hour verdienen. De teksten van zijn songs gaan over het huwelijk en de fasen waar je doorheen loopt als je zoveel jaren bij elkaar bent. Met de liefde als uitgangspunt hebben Henry’s teksten immer poëtische waarde met de tekst van het prachtige, 9 minuten durende, Sign als briljant hoogtepunt. Een tekst waarbij Bob Dylan en Gabriel Garcia Marquez lijken samen te komen. (...) Vanaf albumopener Sparrow voltrekt zich een adembenemend goed album dat je na de prachtige albumafsluiter Slide gelijk weer wilt opzetten. Echt elke song op Invisible Hour is raak en maakt deze 13de van Joe Henry niet alleen tot een van de allermooiste/beste albums die hij in zijn toch al rijke carrière maakte maar tevens één van de allerbeste singer-songwriter albums van dit jaar. Absolute aanrader!" (writteninmusic)
En daar ben ik het uiteraard van harte mee eens! En het klopt echt: onlangs draaide ik 'm 3x achter elkaar... ;-) Niet iedereen is natuurlijk zo gek, maar ik hoor graag wie van jullie die neiging ook heeft...
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten