Posts tonen met het label alfabet. Alle posts tonen
Posts tonen met het label alfabet. Alle posts tonen

donderdag 18 maart 2021

Alfabet

De P is van panter die piano speelt terwijl twee pinguïns en een pelikaan staan te luisteren. De T is van tandarts, een teckel, die met een tang een tand trekt van een tyrannosaurus rex terwijl de tandartsassistent, een tapir, toekijkt.  

In het fantastische boek Alfabet van Charlotte Dematons heeft ze voor elke letter een prachtige tekening gemaakt met van alles erop: dieren, planten, dingen, kleuren... noem maar op. En alles op die tekening begint met die ene letter. In dit prentenboek staan zo ruim 3000 woorden. Op een leuke manier woorden leren? Dan is dit je boek!

donderdag 18 juli 2019

Y - de laatste Kinsey Millhone

De vakantie is begonnen. Overal worden tassen ingepakt, routes uitgestippeld en eerste levensbehoeften bij elkaar gezocht. Voor veel mensen mag een tas vol boeken dan niet ontbreken. Gelukkig zijn er nu de VakantieBieb, de e-books bibliotheek en de LuisterBieb. Dat scheelt heel wat gewicht in de rugzak of koffer! En voor mij is vakantie altijd hét moment om eens wat anders te lezen. Het liefst mooie jeugdboeken of van die lekkere pageturner detectives. Mijn favoriete serie blijft die het Alfabet van schrijfster Sue Grafton over de stoere, Californische detective Kinsey Millhone. Helaas staat het laatste deel nu op de plank; Y, staat voor Yesterday.

maandag 1 juli 2013

V staat voor Vergelding

Oké, nog eentje dan. Ik mocht een maand geleden starten met onze serie 'spannende boeken' en sluit hem op deze eerste dag van de niet meer zo spannende maand graag af. Ik herinnerde me namelijk dat er toch één spannende boekserie is waar ik wel degelijk fan van ben, en dat ik het laatste deel uit die serie nog steeds niet had gelezen. Een beetje een slapende fan dus. Ik schreef er bijna vijf jaar geleden ook al over op dit blog, maar deze nieuwe ervaring is zo anders, dat ik het er toch nog een keer op waag.

Ik las dus de laatste Sue Grafton over Kinsey Millhone: V staat voor Vergelding. Met nog altijd dezelfde alleenstaande en soms eigenwijze privédetective Kinsey, die zich als een pitbull in een zaak kan vastbijten als ze denkt dat ze het bij het rechte eind heeft. Of als ze het niet uit kan staan dat ze de puzzelstukjes niet op de juiste manier in elkaar gelegd krijgt. Dit keer wordt ze door een rouwende man ingehuurd, die niet geloofd dat z'n verloofde zelfmoord pleegde. Zoals hij ook niet gelooft dat ze werkte voor een professionele bende winkeldieven, als de puzzelstukjes eenmaal die kant op lijken te vallen. Ondertussen zijn er nog allerlei andere verhaallijnen en personages, die uiteindelijk allemaal met elkaar verweven zijn. Natuurlijk. Er valt weer genoeg te beleven.

Maar toch zit me iets dwars. In m'n vorige blog was ik nog nostalgisch over het feit dat de verhalen zich zo lekker in de jaren tachtig afspelen. Geen mobiel, geen laptop, geen wifi, het leven lijkt veel overzichtelijker. Kinsey's systeem bestaat uit een typemachine met doorslagvel en een set indexkaartjes. Daar komt trouwens wel verandering in, want de boevenbende introduceert in dit boek een eerste computer, jaja. Maar er begint me wel iets anders te storen, of laat ik zeggen op te vallen.

Kinsey bakt er eigenlijk helemaal niks van in dit verhaal. Ze benoemt regelmatig wat ze - achteraf gezien - over het hoofd heeft gezien. Soms snap ik ook niet waarom ze op het ene moment iets zegt of doet waarvan ik denk 'joh, dat is misschien niet zo slim' en op een ander moment niks doet terwijl de deur volgens mij wagenwijd open staat. Ook weet je als lezer eigenlijk al precies hoe het zit, omdat je met alle verhaallijnen en personages mee groeit. Een manier van verklappend schrijven die ik me van de andere delen eigenlijk niet herinner. En goh, het kabbelt toch best wel langzaam voort. Er is uiteindelijk wel een spannende ontknoping, maar ik krijg als lezer veel minder een band met Kinsey dan voorheen. Ze doet d'r ding, wordt tegengewerkt en getreiterd, lost het op, maar zoals ik voorheen weer een periode van haar leven met haar doorbracht, zo voel ik me nu veel meer een toeschouwer. 

Ik vind het gek. Zou ik dan inmiddels zo verwend zijn door de snelheid en het complotdenken van schrijvers als Dan Brown? Of zouden die andere boeken uit deze alfabetserie ook gewoon niet zo best zijn geschreven? Ik weet het niet zeker. Wat ik wel weet is dat Sue Grafton niet echt piepjong meer is en dat ze nog vier boeken te gaan heeft. Op haar website lees ik dat de W in september 2013 verschijnt. Heel fijn. Voor de rest zou ik haar de tip mee willen geven dat ze een beetje vaart gaat maken met schrijven, op meerdere vlakken! Want dat ik ze gewoon allemaal blijf lezen staat natuurlijk niet ter discussie. Wat dat betreft ben ik van de A staat voor Alles-of-niets.

woensdag 26 november 2008

T staat voor Tevergeefs

Het zal eind jaren 90 zijn geweest toen ik voor m'n verjaardag het boek L staat voor Leugens kreeg. Dat was toen het nieuwste deel uit het Kinsey Millhone-alfabet van de schrijfster Sue Grafton.

Als tiener heb ik alle boeken van Agatha Christie gelezen, dus de voorkeur voor lekker leesbare detectives, met een terugkerende hoofdpersoon, was toen al aanwezig. Na de kennismaking met privé-detective Kinsey Millhone was een trouwe vriendschap geboren en ben ik met terugwerkende kracht bij de A begonnen om al haar avonturen te beleven.

Dit jaar verscheen T staat voor Tevergeefs. Nu eens geen avontuur dat door een opdracht van buiten Kinsey's leven binnendringt, maar problemen dicht bij huis. Buurman Gus komt ongelukkig ten val en heeft tijdelijk thuishulp nodig. De op het eerste oog vriendelijke Solana biedt haar diensten als verpleegkundige aan. Ondanks dat Kinsey bij het natrekken van Solana's referenties niks onregelmatigs had ontdekt, voelt ze steeds sterker dat er iets niet klopt.

Solana blijkt zich op slinkse wijze in het leven van hulpeloze bejaarden binnen te dringen. En haar methoden om bejaarden onder de duim te houden zijn net zo medogenloos als die waarmee ze wantrouwige omstanders uit haar buurt weert. Langzaam wordt de strop om Gus' nek strakker aangetrokken en wordt het voor Kinsey moeilijk om hem te redden uit de klauwen van deze vrouw.

Net als in de andere boeken van Grafton zijn er kleinere verhaallijnen doorheen verweven, wordt er soms verwezen naar een zaak uit een eerder boek en komen dezelfde vrienden en buren voorbij. Je kunt alle delen prima los van elkaar lezen, maar het is wel leuk om bij het begin te beginnen en mee te groeien met Kinsey en haar omgeving. Ze is een zelfstandige, beschouwende, meestal alleenstaande, soms vertwijfelde, pittige dertiger. Ik mag haar wel. Misschien is dat waarom ik de boeken blijf lezen.

Grappig is dat Kinsey langzamer leeft dan dat Grafton de boeken schrijft. Deel 1 stamt uit 1982 en in deel 20 zijn we pas zes jaar verder. Ze moet het doen zonder mobieltje of computer, om maar even twee belangrijke verschillen met die tijd te noemen. Dat maakt het voor Grafton misschien lastig, omdat ze bepaalde (onderzoeks)technieken nog niet ten tonele kan voeren, maar als lezer heeft het wel zo z'n charme. Even weer terug naar die tijd 'toen alles nog gewoon was', zonder dat de thema's of de verhalen achterhaald zijn.

Reserveer in onze catalogus