Huub van der Lubbe

Dinsdag 18 november trad Huub van de Lubbe op in de bibliotheek. Het eerste deel van de avond werd hij geïnterviewd door Ingrid Bosman; een interview met gedichten èn humoristische anekdotes. Over zijn muzikale carrière die ooit begonnen was met een Beatmis in de katholieke kerk in Krommenie, waar zijn vader kapelaan was. En hoe hij elke gelegenheid - geboorte van zijn zusje, Sinterklaas - aangreep om een gedicht te schrijven.
Maar mooie overpeinzingen waren er ook. "De zegen van schrijven is dat je het helemaal zelf mag weten. Heerlijk." En: "Het eerste couplet van een lied kun je vrijwel altijd weggooien." En: "Met een gedicht ben je koning in je eigen rijkje."
Ingrid leest een stukje voor uit de column van haar collega Theo Hakkert Niet de prutser maar de dichter waarin Theo eindigt met de vraag: "Kan Van der Lubbe niet Dichter des Vaderlands worden?" Hij voelt zich gevleid maar zelf relativeert Van der Lubbe liever zijn dichterschap. "Ik moet nog een hoop leren. Ik ben er nog lang niet."Met het verschijnen van Gerrit Komrij's bloemlezing van de Nederlandse poëzie, op de Gedichtendag 29 januari 2007, kreeg Huub van der Lubbe zijn Dichtdiploma uitgereikt, want hij stond erin. "Met drie gedichten! Ook nog hele lange!" Een van die gedichten is Recht door zee. "Dat is super natuurlijk," zei Van der Lubbe. Natuurlijk doe je het er niet voor, maar in de dikke Komrij staan, hoort tot de aangename dingen." Voor de uitreiking van de bloemlezing had hij een gedicht gemaakt.
Hij heeft het ook nog voorgelezen: ik citeer alleen de laatste regels van dit gedicht:
Niets is zomaar hengel, dobber
vis en aas, zoals weer blijkt
want vandaag krijgt deze tobber
zijn dichtdiploma uitgereikt

Huub heeft Komrij gevraagd of hij, als voorzitter van het poëziecomité, het wilde ondertekenen en dat heeft hij gedaan. Het hangt nu bij Huub op het toilet, in een gouden lijstje.
Na de pauze volgde het muzikale deel van de avond. Van der Lubbe grijnst stoer en ondeugend de zaal in voordat hij zichzelf op akoestische gitaar begeleid. Ook zonder de toeters en bellen van De Dijk blijven de nummers overeind staan, al vind ik de verhalen achter de nummers soms nog mooier. Nummers van o.a De Dijk werden afgewisseld met poëzie. Teer en ontroerend soms, maar o zo mooi.

Huub kan gevoelig zingen over de liefde. Mijn Van Straat Geredde Roos van de cd Brussel is daar een mooi voorbeeld van. Ook dit lied zong hij deze avond.Het begon met Barry Hay die hem op een avond in Paradiso een roos gaf: "Kijk, Huub, die heb ik voor jou van straat gered." Dat beeld is in zijn hoofd blijven hangen, al gaat het inmiddels over een meisje dat door hem van straat geplukt wordt.
Af en toe ging een nummer de mist in, dan maakte hij een geintje en begion opnieuw. Het werd hem vergeven door het publiek. Hij kreeg een staande ovatie!

Reserveer in onze catalogus

JW Roy leeft!

Als fan van het eerste uur heb ik de carrière van JW Roy gevolgd. En het allemaal voorbij zien komen: de mooie rootsnummers, rauwe americana, hartverscheurende ballads. Maar ook de 'ommezwaai' naar het Brabants en het Nederlands en de discussie die dat met zich meebracht: 'is het nou nog wel americana?' Doet dat er feitelijk wel toe? Toegegeven, ik heb ook een duidelijke voorkeur voor het Engelstalige werk (sorry, Jan Willem), maar in zijn Nederlandstalige nummers zit dezelfde hartstocht en passie. Luister maar eens naar Laagstraat 443: als je het hebt over roots, dan lijkt me dit toch echt een schoolvoorbeeld! En hoewel de opvolger JW Roy iets meer richting pop gaat, blijven de optredens van JW een intiem feestje. Steevast 'hebben we het gezellig, mensen', ook al waren er in de voorverkoop maar 8 kaarten verkocht voor zijn concert in metropool begin vorige maand...


Die gezelligheid en het enthousiasme zijn duidelijk hoorbaar op zijn laatste album JW Roy leeft. Een mooie compilatie van nummers van de 2 laatste cd's, met een voortreffelijke begeleidingsband (hoewel ik de hammond van Roel Spanjers blijf missen, maar dat terzijde...). Luister in dit radio-interview wat JW Roy er zelf over zegt. En mocht je zijn muziek niet kennen, dan geeft dit fragment van TV West een kleine indruk.



Een aanrader dus voor liefhebbers van eerlijke folkmuziek, of het nou Nederlands of Engels is. Maar ga hem vooral zien; de live-ervaring laat zich nu eenmaal lastig op een schijfje persen...

Eck

Hyves-pagina JW Roy
Beluister fragmenten op Muziekweb
Reserveer in onze catalogus

Jonathan Coe: De regen voor hij valt

Jonathan Coe schreef tot nu toe vooral politiek getinte romans. In de "De regen voor hij valt" beschrijft hij de geschiedenis van een familie in het engelse Shropshire gedurende enkele generaties.
Deze geschiedenis wordt op een wel heel bijzondere manier verteld. Het is de stervende Rosamund die twintig foto's beschrijft voor de blinde Imogen. Zij doet dit niet rechtstreeks, want Rosamund heeft Imogen al jaren niet meer gezien en weet zelfs niet of zij nog leeft. Nee, zij spreekt haar verhaal in op bandjes.

Op een gedetailleerde, zeer beeldende wijze, volgen we het verhaal van Rosamund, dat begint tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op wel heel natuurlijke wijze komen een aantal controversiele onderwerpen aan bod. Zo verhaalt Rosamund tussen de regels door over haar lesbische relaties en de maatschappelijke complexiteit die dit met zich meebrengt, zeker als je dit plaatst in het tijdsbeeld. Net als in 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch speelt de kinderwens een belangrijke rol.
Het hoofdthema van het boek is echter de moeizame en liefdeloze moeder - dochter relatie die generatie op generatie doorgegeven wordt.

Wat het boek zo bijzonder maakt is, dat het nergens gemaakt of overdreven overkomt. Het is het onopgesmukte, heldere verhaal aan de hand van die twintig foto's, die je na het lezen van deze roman voor altijd op je netvlies hebt staan.

Reserveer in onze catalogus

Beste meneer Chambers,

Waarom? Probéér het me in ieder geval uit te leggen. Ik wil het echt snappen. Waarom?

U hebt me de laatste tijd behoorlijk bezig gehouden. Door een artikel over uw laatste boek uit een serie van zes, besloot ik ze allemaal te lezen. U hebt bijna 30 jaar de tijd genomen voor het schrijven, ik las ze in een paar maanden. U bent een gewaagd schrijver, voor tienerboeken, maar dat kan ik als bijna 40-er wel aan.

De kennismaking via Je moet dansen op mijn graf was gelijk raak. Onderweg merkte ik dat uw boeken toch best verschillen van toon en schrijfstijl. Zo sprak Verleden week, de jongste van de zes, me het minst aan.

Met Nu weet ik het betreedt u het pad van het geloof. Voor iemand zonder godsdienstige achtergrond een interessant pad om samen met de hoofdpersoon te bewandelen. En De Tolbrug was weer subliem. Mooie vorm, goed verhaal. Terecht dat u daar prijzen mee hebt gewonnen en dat het is bewerkt voor toneel.

Niets is wat het lijkt voelde als een thuiswedstrijd. Het speelt in Amsterdam en mengt op een bijzondere manier het heden en de Tweede Wereldoorlog in elkaar. Een periode uit onze geschiedenis die me blijft fascineren.

En dan kom ik eindelijk bij dat laatste boek waar deze reis om begon: Dit is alles. Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Een dik boek. Met voor het eerst een vrouwelijke hoofdpersoon. Toch weet u ook hier de thema's homoseksualiteit en depressiviteit terug te laten komen. Het lijkt een rode draad in al uw boeken, wat me overigens wel nieuwsgierig maakt naar de achterliggende gedachte.

Maar goed, Dit is alles dus. Een dagboekvorm dit keer. Waardoor je als lezer niet alleen in het hoofd van de schrijfster kruipt, maar haar zelfs bijna wordt. Misschien raakte het me allemaal wat extra, omdat ik als tiener ook veel dagboeken schreef. En het gaat over die eerste liefde. Geen doorsnee tienerbevlieging, want ze beleeft het allemaal wel erg intens, moet ik zeggen. Misschien was ik stiekem ook wel een beetje jaloers, dat doen verhalen soms met je. Naast de liefde is er ook het volwassen worden, de zoektocht naar wat je wilt maken van je leven. Dat laat toch niemand onberoerd.

En dan ineens... meneer Chambers, waarom? Waarom hoofd-kussenboek zes? Het was toch goed zo? Ik was echt in shock. Heb het boek een dag laten liggen voordat ik het uit kon lezen. U had me hier niet op voorbereid en ik merkte dat ik het ook niet wilde of kon accepteren. Zit ik daar als bijna 40-jarige 30 bladzijden lang stille tranen te druppelen om een tienerboek...

Begrijp me niet verkeerd, ik hou best van een beetje kietelen. Een open einde, rondzingende vragen, diepere lagen. Ik vind het bijna je taak als schrijver om je lezer uit te dagen zijn eigen verhaal te maken. Maar dit is geen uitdaging, dit is... oneerlijk. Dit doet pijn.

Blijf ik met nog een vraag achter: wat zeggen deze tranen me over mijzelf? Of is die vraag het antwoord op uw waarom? Is dat alles?

Voor altijd uw,
Astrid

Reserveer in onze catalogus

Bibliotheek Hengelo gaat bloggen!

Vanaf 1 januari 2009 gaat dit weblog van Bibliotheek Hengelo officieel van start... Lees, luister en kijk met ons mee!