vrijdag 1 juli 2011

Buddy Miller's The Majestic Silver Strings

Zo. Na alle spanning van de afgelopen maand is het weer tijd voor muziek. Al een tijdje geleden verscheen een album waar ik al naar uitkeek: The Majestic Silver Strings, een project van Buddy Miller. In mijn jaarlijstje van 2 jaar geleden eindige de vorige plaat van Miller, samen met zijn vrouw Julie Miller, al vrij hoog. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen.

"De titel van het album slaat op de muzikale ondersteuning die Miller krijgt van (andere) geweldige gitaristen: Bill Frisell (begenadigd jazzgitarist), Marc Ribot (alleskunner die al met zo ongeveer iedere grootheid speelde) en Greg Leisz (die alles bespeelt wat snaren heeft). Om alle muzikanten te noemen waarmee deze drie hebben gespeeld, is het ’t slimste om een compleet nieuwe website te beginnen, zo waanzinnig veel zijn dat er.
Ook aan dames komt op dit album een mooie keur voorbij: reken op de gouden stemmen van Patty Griffin, Shawn Colvin, Emmylou Harris en Lee Ann Womack. En natuurlijk mag die van echtgenote Julie ook niet ontbreken.
The Majestic Silver Strings kent zo qua stijlen meer variatie dan je normaal hoort op een album van Miller. Dat is natuurlijk logisch, aangezien hij nummers heeft geselecteerd uit zo’n brede ‘country-range’. En uiteraard zorgt de aanwezigheid van zo veel verschillend talent hier ook voor. Toch hoor je dat ieder individu zich erg thuisvoelt in dit collectief van klasse. En niet alleen hoor je dat het hier gaat om zo’n collectief van klassemuzikanten, ook voel je de liefde die ze hebben voor de muziek, door de uiterst respectvolle benadering van de originele nummers." (writteninmusic.com)

Dat klopt allemaal als een bus, die recensie. Maar tegelijk bekroop mij wel een gevoel dat ik niet helemaal kon thuisbrengen. Heeft dat te juist maken met die verschillende stijlen? Of met de constante afwisseling van snaarpartijen? Een beetje rommelig doet het soms aan, ik werd er af en toe een beetje onrustig van. Wat mij betreft haalt dit album niet het niveau van de vorige, maar bijzonder is het wel. En de moeite van het beluisteren zeker waar. En ook al strijden de gitaristen een beetje om de aandacht; ik schaar mij wel achter de opmerking op Muziekweb: "Geen muzikaal wedstrijdje ver plassen en dat is een hele geruststelling."
Waarvan akte.



Reserveer in onze catalogus
PS: excuses voor het feit dat dat binnen de bibliotheken als titel 'Heavy Gauge' wordt aangegeven; de cd-hoes lijkt op een pakje snaren, waarbij 'heavy gauge' iets zegt over de dikte... Niet de titel van het album dus.

Geen opmerkingen: