De achterflap zegt over dit boek: "Geloof je in het ideaal van de leeftijdsloze oudere? Of zie je ouderdom vooral als verval? Waar het eerste beeld een illusie verkoopt, is het tweede een domper. Frits de Lange geeft een eigenwijs derde scenario: de wijze oudere. In de tweede levenshelft leren we onszelf beter kennen en relativeren. Dat helpt je om met meer compassie naar de wereld te kijken, je in te spannen voor toekomstige generaties en minder bang te zijn om te sterven."
Jij kent ook vast wel zo'n wijze oudere, die je telkens weer verbaast door vanuit een bepaalde nederigheid onverwacht slimme dingen te zeggen. Het geheim zit hem vaak niet in een lange schoolloopbaan en veel kennis. Maar wel in praktische ervaring door uiteenlopende gebeurtenissen. Levenswijsheid, noemen we dat. En dat is ook precies wat Frits zich bij ouder worden voorstelt: “…de vraag is niet wat je op je oude dag gaat doen, maar welke persoon je dan (aan het worden) bent.” Hij ziet wijsheid dan ook als “Zelfkennis die uitmondt in relativering van het egoperspectief.” Waarmee die tweede levenshelft volgens hem begint op het moment dat je beseft dat het in jouw leven niet om je ego draait. Waarna je niet meer gericht bent op het omhulsel, de begrenzing van je ik, maar op dat wat het leven betekenis geeft.
Nou, mocht jij nou in die tweede helpt zitten - of er tegenaan hikken - en denken 'wanneer word ik nou eens wijs' of 'wat is dat toch voor rusteloos gevoel'? Dan kan ik je de overwegingen van Frits van harte aanbevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten