woensdag 4 november 2009

Nachttrein naar Lissabon

Net terug uit Lissabon liep ik tegen de titel 'Nachttrein naar Lissabon' aan. Dat overkomt me wel vaker. Ben ik net ergens geweest loop ik tegen een boek op dat ik eigenlijk vóór mijn bezoek had moeten lezen. Niet dat 'Nachttrein naar Lissabon' zo heel erg over Lissabon gaat, maar het heeft wel een sfeer die erg goed bij de stad past. 'Nachttrein naar Lissabon' is een sterk filosofisch boek, niet altijd makkelijk om te lezen, maar wel schitterend om te lezen. Enerzijds kun je jezelf verliezen in de sfeer van de stad en z'n tumultueuze verleden (denk aan de dictator Salazar en de verschrikkingen die hebben plaatsgevonden tijdens zijn bewind), anderzijds duik je in een verhaal op microniveau van een man en zijn omgeving en zijn levensvragen waar we uiteindelijk weer allemaal mee worstelen.

Pascal Mercier is het pseudoniem van de Zwitser Peter Bieri, hoogleraar filosofie aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Naast fictie heeft hij ook enkele filosofische werken gepubliceerd waaronder 'Handboek van de vrijheid: Over de ontdekking van de eigen wil' een onderwerp dat je ook terugziet in 'Nachttrein naar lissabon'.

Het boek gaat over Raimund Greogorius, leraar klassieke talen aan het gymnasium van Bern. Door een toevallige ontmoeting met een verwarde Portugese vrouw en een citaat uit een boek, geschreven door ene Amadeu Inácio de Almeida Prado, besluit hij van de een op de andere dag naar Lissabon te vertrekken om deze schrijver te ontmoeten. Gregorius is nog nooit eerder in Lissabon geweest, kent de taal niet en begint derhalve vanuit het niets. Eenmaal in Lissabon ontdekt hij dat de schrijver van het boek al vele jaren geleden gestorven is. Een zoektocht leidt hem naar verschillende personages die een nauwe band met de schrijver hadden en langzaam maar zeker ontstaat er een beeld van een buitengewoon intelligente, charismatsche persoonlijkheid: briljant als leerling op het lyceum, superieur tijdens zijn medicijnenstudie te Coimbra, gevierd als arts in zijn hoofdstedelijke praktijk. Deze bijzondere man heeft in zijn leven echter een paar beslissingen genomen die hem voortdurend zijn blijven achtervolgen en waarvoor hij tot op het laatst heeft geprobeerd verklaringen te vinden. Met zijn kritische geest onderwerpt hij zijn doen aan laten een diepgaand zelfonderzoek.

Tot slot natuurlijk de grote allegorie van het verhaal:

Ieder van ons reist in een afgesloten coupé met vieze ramen, haperende verlichting en defecte verwarming, in een trein van onbekende lengte en twijfelachtige makelij, zonder duidelijke bestemming of dienstregeling, maar met een geheimzinnige conducteur en een grillige machinist, soms razend snel, soms tergend langzaam, via anonieme tussenstations met uit het niets opdoemende perronopzichters door duistere tunnels, totdat het voertuig definitief tot stilstand komt.

Reserveer in onze catalogus

3 opmerkingen:

AvA zei

Dag biebmensen,
Misschien vergis ik me, maar ik meen dat een van jullie ook een blog bijhoudt met als ondertitel wies kiek'n en niks zegg'n. Deze blog las ik altijd via Netvibes ( al kwam er de laatste tijd weinig nieuws). Nu wilde ik even kijken en kreeg de mededeling dat ik geen recht op toegang had omdat de blog alleen voor vrienden was. Ik zou niet weten waarom ik plots geweerd zou worden, we hadden een paar keer een heel normaal contact via het reactiescherm. Is er een reden voor? Zou "W"/D mij misschien alsnog in de selecte kring willen toelaten?

Erwin zei

Mmm.. Beschouw die laatste allegorie maar als 'eck on the railroad part 4'! ;-)

Diane zei

Hallo AvA,
Wies heeft een blogpauze ingelast vanwege tijdgebrek. Maar ook om nich dom verdan te bliemn kleain.
(het laatste deel van de ondertitel ;))
Voor nu heeft alleen Wies toegang tot de blog, maar wie weet gaat ze nog wel weer eens verdan met de blog.