vrijdag 24 september 2010

Ray Lamontagne & The Pariah Dogs - God Willin' And The Creek Don't Rise

Als je vaker over dezelfde persoon blogt, moet 't toch wel wat voorstellen vind ik. dat is met auteurs zo, maar zeker ook met zangers. Ik wist het al bij het horen van de eerste tonen: dit is prachtig en hier ga ik over schrijven.

Het album 'God Willin' And The Creek Don't Rise' van Ray Lamontagne & The Pariah Dogs (lees ook hier) gaat heel hoog in mijn jaarlijstje eindigen. Waarom?

Het gaat door merg en been. Het raakt je tot diep in je hart. En ach wat maakt mij het uit: ik was tot tranen toe geroerd! Verdorie, wat mooi...



Het hese stemgeluid van Ray grijpt je, de begeleidingsband is super (vooral het pedalsteel-werk van Eric Heywood), dit is muziek om heerlijk in te zwelgen. Ik weet niet hoe ik het nog duidelijker moet maken...
Misschien dan met behulp van Kindamuzik:
Opener 'Repo Man' is een stevig liedje waarmee The Pariah Dogs zich doen gelden en 'New York City's Killing Me' dat hierop volgt is een nieuwe klassieker, ongekend melancholiek en zo zacht en soulvol gezongen. Wrakhout zit er nergens tussen. De hele plaat is gevarieerd, subtiel in elkaar gesleuteld en de goede man zelf zingt de sterren van de hemel. Absolute top.
 I rest my case...



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus

2 opmerkingen:

Anoniem zei

wauw

Erwin zei

;-) Meer woorden heb ik er ook niet voor..!