maandag 2 december 2019

Rocketman

Er zijn een paar bijzondere biopics gemaakt de laatste jaren, om onze grote sterren niet te vergeten. Ik zag tot nu toe alleen Rocketman, over de opkomst, ondergang en wederopstanding van Elton John. Heerlijke muziek, kleurrijke man in alle facetten. De openingsscène is geniaal: een opgefokte Elton - in oranjerode show-overall met vleugels en hoofdkap met hoorns - stormt binnen en ploft neer voor z’n eerste therapeutische groepssessie in de afkickkliniek. Hij somt op verslaafd te zijn aan alcohol, drugs, pijnstillers, seks en impulsaankopen. Daarnaast zijn er nog z’n woede-uitbarstingen en die eetstoornis. Welkom!



Regisseur Dexter Fletcher was ook verantwoordelijk voor die andere knaller over het leven van Freddie Mercury en Queen. Ik kan ze niet vergelijken, maar Rocketman heeft een mooie mix van al het extravagante dat Elton John Elton John maakt (kleding, brillen, muziek, kleur, mannen), de onderstroom van het jongetje Reginald dat nog altijd in hem zit (eenzaam, kille ouders, net iets te dik) en de groepssessies in de afkickkliniek.

Eigenlijk vind ik die sessies in de kliniek het interessantst aan de film. Elton zit dan op het hoogtepunt van z'n roem en het dieptepunt van z'n leven. Wat hij daar deelt is telkens een soort brug tussen de weg naar omhoog (en de val natuurlijk) en de jeugd waar de wortels van z'n pijn en glorie liggen. Bij elke sessie wordt iets van de extravagantie letterlijk afgeworpen en krijgt langzaam de 'gewone' Reginald en de innerlijke rust ruimte om te shinen. Die vertelvorm geeft de film echt een mooie laag.

En verder heb ik ook gewoon dingen over Elton John geleerd die ik helemaal niet wist. Zijn muziek en videoclips staan in m'n tienergeheugen gegrift, maar dat hij zo'n genie was in het componeren en zo'n bijzondere band had met z'n vaste tekstschrijver Bernie Taupin, dat wist ik niet. Acteur Taron Egerton zet echt een fantastische Elton neer, trekt de geweldigste pakken aan en zingt zelf meesterlijk alle nummers. Heerlijk. De slotzin uit een recensie in de Volkskrant vat het inderdaad heel mooi samen:

"In de kern is Rocketman een wat zalvende, therapeutische vertelling: Elton moet zijn extravagante pantser afleggen en zich op zielsniveau herenigen met Reginald, het verweesde jochie diep achter de glitterbril. De echte Elton is alweer 28 jaar nuchter, meldt de aftiteling. Dat is fijn. Maar voor het zo heerlijke rockportret van de overtreffende trap is het óók fijn dat Elton dit niet altijd was." (Volkskrant)


Geen opmerkingen: