"Zijn hele carrière heeft de componist moeten buigen voor het regime van de communistische heilstaat waarin hij is opgegroeid. Veel naasten en kennissen zijn door dat regime omgebracht, maar de componist niet. Pas tegen het eind van zijn leven herkent hij ‘de definitieve, onweerlegbare ironie van zijn leven’: ook hem hebben ze vermoord, juist door hem in leven te laten.
