Nog niet eens zo heel lang geleden was het Ruhrgebied een stinkend landschap waar je het liefst zo snel mogelijk doorheen reed, op weg naar je vakantiebestemming. Weg uit dat lelijke industriegebied met walmende schoorsteenpijpen waar voortdurende rookpluimen in de meest vieze kleuren uit kwamen. De Duitsers hadden natuurlijk alles plat kunnen gooien toen de fabriekspoorten definitief dichtgingen. Maar gelukkig hebben ze dat niet hebben gedaan en zijn oude fabrieken en hoogovens verbouwd tot musea, theaters, concertzalen en met veel horeca. En nu is het Ruhrgebied Culturele Hoofdstad 2010.
In het Nationale Park De Hoge Veluwe ligt het wereldberoemde Kröller-Müller Museum met de Beeldentuin. Bezoekers komen er vanuit de hele wereld om een van de grootste beeldentuinen van Europa te ervaren.
Vanaf Hengelo is het een uur rijden naar het museum. Ik kom er regelmatig om te genieten van de natuur, de ruimte, rust en de kunst. Bij de ingang van het park stap ik op de gratis witte fiets en rij ontspannen naar het museum. Aangekomen in de beeldentuin dwaal ik langs de beeldende kunst midden in de natuur.
Het boek 'Beeldentuin Kröller-Muller Museum' vertelt gedetailleerd over de collectie, ontstaansgeschiedenis en de ontwikkeling van de beeldentuin.
En na een bezoek is het heerlijk bladeren in de kleurrijke foto’s. Het is fascinerend om door de ogen van de fotograaf de beelden opnieuw te bekijken. Je kijkt vanuit het gezichtspunt van een ander en ziet dan toch allerlei nieuwe aspecten. Ook het informatieve beschrijvende beeldenoverzicht laat je de dingen weer anders zien.
Natuurlijk zijn de bekende beelden in het boek opgenomen:
De Needle Tower van Kenneth Snelson is een echte publiekstrekker. Probleemloos trotseert hij storm en tegenwind, maar van een beetje rijp valt hij in no time om. Uit voorzorg legt het museum hem ‘s winters neer.
Je klautert op het kunstwerk Rocky Lumps van Tom Claassen. Een leuke bezigheid voor kinderen. Of je loopt door de kunstmatige tuin het Jardin dÉmail van Jean Dubuffet.
En staande in het middelpunt van het Amphithéâtre van Marta Pan wacht je een verrassing.
Helaas is het kunstwerk "Kijk uit/Attention" van Krijn Giezen niet meer voor publiek toegankelijk vanwege een ongeval. Maar ik heb dit kunstwerk al beklommen om te genieten van het uitzicht boven de boomtoppen.
Het zijn onvergetelijke ervaringen om onderdeel van een kunstwerk te zijn.
Het kunstwerk The Library van Arno van der Mark kan ik als bibliothecaresse niet overslaan.
In The Library is het in eerste instantie al de titel die niet strookt met de verwachting. Een bibliotheek is open. The Library is een kooi, iets dat vasthoudt, conserveert wellicht, als een museum. Het (rode) gaas geeft de illusie van openheid, maar het is gesloten en verandert bovendien de blik van de kijker.
De huidige museumdirecteur Evert van Straaten schrijft over de Beeldentuin:
Een paradijs, een toonbeeld van harmonie tussen kunst, natuur en mens, waar de geest verheven en op zijn minst verzet wordt.
Bladeren door dit boek is echt 'kijken, genieten en beleven'!
Ik schreef al eens eerder over de rake liedjes en het enthousiasme van JW Roy. Onlangs verscheen het nieuwste album 'JW Roy Weet Het Zeker...'
Opnieuw in het Nederlands, iets dat op de een of andere manier steeds beter gaat passen. Er hoeft niet meer gezocht te worden naar woorden, zo lijkt het: het klopt gewoon.
Op deze cd opnieuw mooie liedjes, imponerend door eenvoud, begeleid door een topband. Mooie gitaarpartijen en op een aantal nummers vette blazers. Ik kan mij vinden in de recensie uit Nieuwe Revu:
Ooit, toen we JW Roy nog dienden uit te spreken als Jay Double-U Wroy, maakte hij mooie Americana. Op zijn best was hij in nummers waar de hoofdpersoon aan een keukentafel zijn verdriet wegdronk. Vervolgens werd JW via Brabantrocker een Nederpopper. Het bleef mooi, maar het best toen hij zong dat hij niet dood wilde omdat hij wilde blijven leven. In 2010 zingt JW Roy in het Nederlands, maar klinkt zijn muziek weer naar Americana. Mooi? Nog steeds. Kan ook bijna niet anders met zo'n stem. En op zijn best wanneer hij een liefde vraagt te blijven: Weggaan is zo simpel. Liefde en dood: laat dat maar aan JW Roy over.
Natuurlijk moet je JW Roy een keer live gezien hebben. En dat kan natuurlijk! Donderdag 20 mei in Bibliotheek Hengelo, tijdens de verkiezing van de nieuwe stadsdichter, is JW Roy (net als 2 jaar geleden overigens) weer van de partij.
Aanvang 20.00 uur, toegang gratis... Wat wil je nog meer?
Zaterdagavond 24 april was Youp van het Hek met zijn voorstelling Omdat de nacht... in het Rabotheater. ‘s Middags was hij een uur te gast bij het Cultureel Café van Bibliotheek Hengelo. John Heymans interviewde hem o.a over zijn laatste zijn boek Bob en Youp en Omdat jij mijn beste vriend bent.
Tien jaar geleden begonnen fotograaf Bob Bronshoff en Youp van ‘t Hek met het vullen van de laatste pagina van de Varagids. Bob maakte een foto, Youp schreef er vervolgens een stukje bij. Zij vullen inmiddels al tien jaar lang de voorlaatste pagina van de televisiegids. In het boek Bob&Youp zijn de mooiste fragmenten bij elkaar gevoegd. Deze zijn gekozen op gevoel, karakteristiek voor het hele boek.
Heerlijk om tussen de bedrijven door een halfuurtje in deze boeken van Youp van 't Hek te lezen. Even weer lezen hoe lekker kneuterig ons landje is en vooral zoals Youp je daar dan humor van laat inzien!
Maar nog liever laat ik Youp zelf aan het woord over zijn boek, in Bibliotheek Hengelo.
Zo af en toe vergeet ik iets. Dan loop ik de trap op en eenmaal boven aangekomen weet ik niet meer wat ik daar wilde doen. Of dat ik maar niet op een naam kan komen, van een schrijver, een oud-collega of politicus. En dan begint het malen, tot ik het opgeef omdat het niet lukt. Of omdat ik hoop dat het mij vanzelf wel weer te binnen schiet. En ga vervolgens maar over tot de orde van de dag. Het zal wel normaal zijn dat je af en toe iets vergeet, toch?? Of heb ik gewoon last van verstrooidheid.
Maar nu ik Hersenschimmen van Bernlef opnieuw heb gelezen begin ik bijna te twijfelen. In dit boek vertelt Bernlef op aangrijpende wijze het proces van een dementerende man, van het begin tot het bijna einde. Misschien moet ik mijn hersenen toch maar eens gaan trainen met de Nintendo Hersentrainer.
Het mooist vind ik het einde, als de zinnen van Maarten steeds korter, simpeler en onbegrijpelijker worden. Zoals aan het einde van het verhaal, als Maarten het contact met de werkelijkheid al volledig kwijt is en zich in de zaal van het verpleeghuis bevindt:
"Helemaal los in de ruimte... meisje met roodbruin krullend haar vlakbij nu... de zon glanst in de randhaartjes van haar kapsel... ruimte... meteen zakken... grond voelen... ze begrijpen niet waarom een mens die zo leeg is wel moet gaan liggen hier... ze begrijpen niets van wat ik zeg... op het idee van een tolk komen ze niet... ik ben van mijn eigen taal nog de enige overlevende."
Het kabinet is eergisteren gevallen en volgende week zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Maak je borst maar nat: de komende tijd krijgen we een overdosis aan politiek te verwerken!
Om te zorgen dat je het een beetje aan kunt raad ik je aan om Vox populi van Eddy Terstal te kijken. Deze lekkere zwarte komedie geeft een prachtig beeld van ijdele politici, volkse opvattingen en het gekonkel achter de schermen. Als je deze film hebt gezien kun je de hele verkiezingsshow wat beter relativeren.
Vox populi (stem van het volk) gaat over de doorgewinterde politicus Jos, de leider van de keurige partij Rood-Groen. De partij staat er in de peilingen niet zo florissant voor. Zijn dochter krijg een relatie met de jonge marechaussee Sjef en zo komt Jos in aanraking met de volkse logica zijn schoonfamilie. Hij begint steeds vaker de standpunten van Sjef's vader (een prachtige rol van Ton Kas die daarvoor een Gouden kalf kreeg) te gebruiken in zijn politieke optreden. Met als gevolg dat zijn populariteit spectaculair stijgt en Rood-Groen zelfs de nieuwrechtse "Hup Holland Hup" partij voorbijstreeft. Dit alles heeft ingrijpende gevolgen voor zijn politieke optreden en zijn privéleven.
Wil je na het kijken van de film nog wat Hengelose politici in actie zien? Dat kan! Op woensdag 24 februari om 20.00 uur is er een groot verkiezingsdebat in Bibliotheek Hengelo met alle 9 lijsttrekkers.
Beste lezers: ik kan natuurlijk niet anders! Aanstaande zaterdag komen John Hiatt en Lyle Lovett naar Paradiso in Amsterdam. Ik heb er nu al zin in en sta graag even stil bij deze muzikale grootheden...
Deze twee singer-songwriters deelden al vaker het podium, maar nu voor het eerst in Nederland. Twee karakteristieke stemmen, die je misschien niet eens zo snel zou combineren, maar het resultaat mag er zijn.
Beiden al jaren actief, een uitgebreid oeuvre, met juweeltjes van songs.
Het spijt me, maar één favoriet album er uit lichten zou de andere titels tekort doen. Nou vooruit dan, ik kan natuurlijk niet heen om het nieuws dat nog deze maand het nieuwe album van Hiatt uitkomt (Kent u dat, zo'n kriebel omdat je bijna niet kan wachten..?). Ook een vermelding waard: het laatste album van Lovett, 'Natural Forces', dat vorig jaar verscheen.
Onderaan deze post een aantal nummers van beide artiesten om een indruk te krijgen... Genieten maar!
Zijn er meer mensen die er bij zijn morgen? Het wordt vast zoals Paradiso ons op de site belooft: "samen op het podium zijn Hiatt en Lovett een wondermooie en geestige bundeling van indrukwekkende singer-songwriterkrachten".
Ik laat weten hoe het was en ik nodig iedereen van harte uit om dat ook te doen!
In het kader van Afrika Mon Amour was Arita Baaijensdinsdag jl.in Bibliotheek Hengelo om te vertellen over haar woestijnreizen en ontmoetingen met mensen uit andere culturen. Haar laatste boek, Desert Songs, gaat over haar trektochten door de woestijnen van Egypte en Soedan. Darfur, een deelstaat in West-Soedan, was jarenlang een felbegeerd reisdoel voor haar. Ook in haar boeken Regen van eeuwig vuur en Woestijnnomaden schrijft zij beeldend over haar reizen in Afrika. Dinsdagavond vertelde Arita hoe zij zich voorbereidt, hoe zij op de kamelenmarkt de dieren kiest om mee te gaan trekken. Over de problemen die ze had met de drie nomaden met wie ze reisde. Deze waren het vaak niet eens met haar plannen: ze vertrouwden haar kaart en kompas niet, de ruïnesteden bestonden volgens hen niet en de prehistorische rotstekeningen lagen te ver uit de route. Haar reizen verliepen daarom bepaald niet zonder problemen. Desondanks ontstond onderweg een hechte band tussen de schrijfster en haar begeleiders.
Ze nam ons mee naar de woestijnnomaden en liet aan de hand van foto’s ook zien hoe deze overleven in de extreme omstandigheden van de woestijn. Het waren verhalen van mensen die tegen wil en dank betrokken raken in een complex conflict en iedere dag levensbepalende keuzes maken. Over hoe het leven doorgaat in een uitzichtloze situatie. Aan het eind van de avond vertelde zij dat we aan iets heel anders toe was en binnenkort een literaire reis te paard door de Siberische Altai maakt. Hou je van (Russische) literatuur, Siberië en je kunt paardrijden.... grijp nu je kans! Ik vond het in ieder geval een fascinerende avond en ook de bezoekers van de lezing waren na afloop erg enthousiast.
"Oeroeg was mijn vriend". Deze openingszin uit het boek Oeroeg van Hella Haasse kent vrijwel iedereen wel. Want wie heeft dit boek niet op zijn of haar boekenlijst gehad. Ik wel in ieder geval. Het was in mijn tijd, en ook nu nog, een heel populair “lijstboek”. Niet alleen vanwege de inhoud maar vooral omdat het zo’n lekker dun boekje was. De omvang van een boek zegt echter niet alles over de leesbaarheid ervan. Volgens Ewoud Sanders is "makkelijk leesbaar" een betrekkelijke, tijdgebonden kwalificatie. Hoe dan ook…ik heb het in ieder geval weer met veel plezier opnieuw gelezen.
In Oeroeg vertelt Hella S. Haasse het droevige verhaal van een vriendschap tussen twee jongens in Nederlands Indië die bijna gelijktijdig geboren worden en samen opgroeien. Alleen is de ene een zoon van een blanke theeplanter en de andere de zoon van een bediende, een inboorling, Oeroeg. De vader van Oeroeg sterft op onnodige wijze door lichtzinnigheid van de theeplanter en vrienden die op bezoek zijn. Als compensatie krijgt Oeroeg een opleiding betaald die parallel loopt aan die van het blanke jongetje. Als kind beleven ze alles samen, zijn de dikste vrienden. Geleidelijk aan groeien de twee jongens uit elkaar. Wanneer de Nederlandse jongen, na een studie in Delft terugkeert in het Indie dat nog net geen Indonesië is geworden, staan de twee zwaar bewapend tegenover elkaar. Oeroeg vertelt zijn jeugdvriend dat die niets meer in het land te zoeken heeft. De "ik-figuur" komt tot de conclusie dat Oeroeg net is als het meer: "Ik kende hem als een spiegelende oppervlakte. De diepte peilde ik nooit".
In het kader van Nederland Leest kunnen bibliotheekleden op vertoon van hun bibliotheekpas vanaf vrijdag 23 oktober tot en met 20 november, één gratis exemplaar van het boek Oeroeg meenemen. Zolang de voorraad strekt. Maar er is meer zoals: zaterdag 24 oktober kunt u vanaf 13.00 genieten van live muziek en dans en op vertoon van het exemplaar Oeroeg een Indische hapje halen, Hella Haasse-kenner Nelleke Noordervliet komt 3 november, de film Oeroeg is te zien op zaterdag 7 november en Evelien Harberink en Magda Nij Bijvank van Theaterzaken treden op met de voorstelling rond Oeroeg op 19 november 2009.
Dit jaar bieden de bibliotheken uit Almelo,Enschede en Hengelo een gezamenlijk programma aan. Op vertoon van uw Nederland Leest exemplaar van Oeroeg krijgt u korting op alle activiteiten.
Woensdag 17 juni 2009, een zwoele avond waarop zo’n 250 mensen naar het Rabotheater gingen voor een Zuid-Afrikaanse poëzie en muziekavond. Georganiseerd door Raakruimtes, ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Breyten Breytenbach. Met optredens van Krijn Peter Hesselink uit Amsterdam en Charl-Pierre Naudé uit Zuid-Afrika en natuurlijk Breyten Breytenbach zelf. Niet voor te stellen dat deze mooie man, die met warme en sonore stem een aantal van zijn gedichten voordroeg, ondersteund door improvisaties van Jeroen van Vliet, bijna 70 jaar is!
Gert Nel Vlok stond ietwat verlegen, introvert en zwetend in zijn zware leren jas op het podium. Zijn repertoire vind ik muzikaal niet echt spectaculair, en ook niet iets om een hele avond naar te luisteren….maar hij heeft wel een hele indringende manier van zingen! Gert werd begeleid door een fantastische bassist/gitarist, hij leek wat voor zich zelf heen te neuriën over de pijn van het leven en de liefde die hem ontglipt in het verscheurde land. De een stond, de ander zat, veel was er niet te zien. Maar wat er te horen viel, was verbeeldend genoeg. Een groot projectiescherm toonde tekstvertalingen. Als vanzelf droomde je weg en waande je je in Afrikaanse nachten met al hun ritmes. Ver weg klonk de muziek van Gert Vlok Nel, en tegelijkertijd zo dichtbij, vertrouwd en vreemd. Het lijkt idyllisch maar is het verre van. Luister maar eens goed naar zijn cd Beautiful In Beaufort-Wes! Na de voorstelling bleek de avond nog zwoel te zijn, het was zelfs nog steeds een beetje licht. Een mooie avond om nog na te genieten met een (of meerdere) glas lekkere Zuid-Afrikaanse wijn op het theaterterras. Gert Vlok Nel was helaas al weg. Maar Breytenbach niet, hij omhelsde velen en werd omhelsd..
En als mooi commentaar stond bij dit filmpje Daai is rerig so beautiful, dit breek my, elke keer weer.
Donderdag 4 juni gaf drs. Bob van der Meer een lezing in Bibliotheek Hengelo over pesten op school. Tijdens het zichzelf voorstellen ging hij terug in de tijd, om te eindigen bij een pestincident waar hij op zijn eerste schooldag als jonge leraar lichamelijke opvoeding getuige van was. Daardoor zat de zaal binnen vijf minuten in het hart van de problematiek. Want zo groot is dat probleem dus en zo machteloos kun je zijn.
Omdat hij tijdens zijn opleiding nooit iets had geleerd over hoe je omgaat met pesten, is hij zich toen zelf in de materie gaan verdiepen. Dat resulteerde eind jaren 80 in een eerste publicatie over het zonderbok-fenomeen. Ondanks alle reactie die dat opriep, zorgde Zondebok in de klas niet direct voor een pestbeleid in het onderwijs. Het verbaasde me om te horen dat zelfs vandaag de dag scholen niet wettelijk verplicht zijn om een pestprotocol te voeren. Gelukkig wordt de ernst van het probleem inmiddels wel onderkend, mede dankzij alle goede jeugdboeken over dit thema.
Bob van der Meer spreekt over de hele wereld en helpt scholen bij calamiteiten. Zijn 5-stappenplan om het pesten aan te pakken is niet eens zo ingewikkeld, maar vergt wel inzet en discipline van het hele team én alle kinderen. De eerste twee stappen waren al een eye-opener: 1. het mobiliseren van de zwijgende middengroep (zij die niet pesten, maar ook geen stelling nemen tégen de pester) en 2. hulp aan de pester. Ja natuurlijk, je hoeft direct niet het slachtoffer op sociale vaardigheidstraining te sturen. Het is die pester die moet leren wat wel en niet kan.
Het werd een intieme avond, met kleine noodkreten van bezorgde ouders en docenten. Hun vragen waren de leidraad voor Van der Meers verhaal, dat bleef boeien en hele praktische antwoorden gaf. Na afloop sprak ik iemand die Bob van der Meer jaren geleden heeft ontmoet. Het eerste wat ze zei was: "Lacht hij nog steeds zo leuk?" En ja, de avond had ook iets bijzonders vanwege het meest ontwapenende en aanstekelijkje lachje dat ik ooit heb mogen meemaken. Bedankt!
Jeugdboeken
Hadden we er maar wat van gezegd / Jan de Zanger Tijdens een klassenreünie blijkt waarom één van hen vroeger zelfmoord heeft gepleegd.
Tirannen / Aidan Chambers Waarin de zwijgende middengroep uiteindelijk de pester een halt toeroept.
Al het water van de zee / Greet Breukelenkamp Over hoe iemand geestelijk en fysiek bezwijkt onder het pesten.
Spijt / Carry Slee Als treiteren eindigt in zelfmoord.
En het allermooiste is natuurlijk dat Breyten Breytenbach vanaf 13 juni een paar dagen in Hengelo is!!
Dinsdagavond 16 juni houdt dichter, prozaschrijver en vertaler H.C. ten Berge op uitnodiging van Raakruimtes een lezing over de literaire werken van Breyten Breytenbach in Bibliotheek Hengelo Beursplein.
de maan is gevallen en de sterren zijn gesnoten, vogels deftig in grijze feesttooi uiten een haastige groet van zilveren olijf tot groene kurkeik. bij Don Ve cino kraait een bantammer onder de lege vijgenboom, wijd en veel verder naar het noorden, dicht bij de grens
Bij zijn poëtische teksten gaat het niet zozeer om de betekenis van de woorden, maar het ervaren van zijn woordweefsels.
Voor Breytenbach is de prachtige uitspraak van Matisse over poezie en schilderen van grote betekenis: ''Ik schilder tot dat de hand zingt''. Voor hem werkt dat soms ook echt zo bij het schilderen en bij de poëzie. "Als je de technieken beheerst, als je de horden van het bewust kiezen hebt genomen en niet meer denkt aan goede of foute beslissingen, dan kan de hand gaan zingen. En het allermooiste is als je in een schilderij of een gedicht kunt dansen".
Amber is een meisje met een rode bos haar, een heleboel sproeten en dyslectisch. Ze is hopeloos verliefd op Thijs Bilder, haar leraar Nederlands. Ze probeert van alles om hem voor zich te winnen. In school schrijft ze op een wc muur deze kreet: Ik ben verliefd op een leraar. Wat moet ik nou? Er schrijft iemand terug... Hoi onbekende, weet je wel dat je niet op deze wc moet komen? En verliefd op een leraar…. weet hij dat?
Het wordt een soort chatten op de wc muur. Spannend, want Amber weet niet aan wie ze haar verhaal schrijft en of die persoon hierover zwijgt. En dan is er nog die opdracht van haar grote liefde zelf: stille Robin weer aan het praten krijgen. Ze raakt geïntrigeerd door deze vreemde jongen met zijn rode haar. Wat is er met hem dat hij al maandenlang geen woord spreekt, ondanks alle pesterijen?
Ze is op dit moment één van de populairste jeugdboekschrijfsters! Woensdagmiddag 13 mei, tussen 14.00 en 15.00 uur, is ze in Bibliotheek Hengelo voor een Meet&Greet!
Haar nieuwste boek heet Vlucht van Elin. Dit is het eerste deel uit de trilogie Backpack.
Als je geïnteresseerd bent in familiegeschiedenissen en de lotsverbondenheid tussen de verschillende generaties, dan moet je beslist Het pauperparadijs van Suzanna Jansen lezen. Bij het opruimen van de zolder van haar ouders vindt journaliste Suzanna Jansen een bidprentje van overgrootmoeder, geboren in 1856, "Geboren te Norg (bij Assen)". Haar moeder vertelt dat deze voorouder als vermogende protestant onder haar stand trouwde, en nog wel met een katholiek, waardoor ze onterfd werd. Gefascineerd door dit verhaal besluit Suzanna Jansen in de familiegeschiedenis te duiken en gaat ze maar liefst 5 generaties terug in de tijd. Het verhaal over armoede gaat als een rode draad door haar stamboom en geeft een goed beeld van de al dan niet goedbedoelde pogingen om de armen te ‘helpen’, wat meestal gepaard ging met een hoge mate aan paternalisme en betutteling.
Suzanna schrijft helder, beeldend en beschrijvend. Ze weet de geschiedenis van haar voorouders te verbinden aan een meer algemene geschiedenis. In deze tijd sta je er nauwelijks bij stil dat destijds een reis naar Drenthe een overvaart van de Zuiderzee betekende. Mocht je ooit eens richting Veenhuizen gaan, neem de fiets mee want je kunt fietsen door het decor van Het pauperparadijs dankzij de de Fietsersbond. En combineer het dan meteen met een bezoek aan het Gevangenismuseum, de plek waar alles zich afspeelde de gestichten van Veenhuizen.
Wil je weten waarom Suzanna Jansen zich nog altijd schuldig voelt over haar eigen welgesteldheid, wie de helden en schurken in haar verhaal over het armengesticht in het Drentse Veenhuizen zijn en waarom wordt het bedrijven van literaire non-fictie moeilijker wordt naarmate het onderzoek het heden nadert? Woensdag 18 maart vertelt Suzanna Jansen hierover in de bibliotheek.
Voorlezen is en blijft leuk. Met mijn kinderen was het een dagelijkse bezigheid. Je komt moe van je werk en je hebt weinig zin in een spelletje, puzzeltje of iets dergelijks. Maar met je peuter of kleuter samen op de bank is dan heerlijk. Nu lees ik mijn kleindochter voor. Soms is het moeilijk om een leuk boek te vinden dat goed aansluit bij de ontwikkelingsperiode van het kind aan wie je gaat voorlezen. Maar Anton kan toveren van illustrator Ole Könnecke kwam op het juiste moment voor mij in de publiciteit.
Het boek Anton kan toveren is door de jury van de jeugdbibliothecaressen gekozen als prentenboek van het jaar 2009. Anton heeft een echte toverhoed. Dus wil hij toveren. De boom verdwijnt niet maar het vogeltje wel. En Lucas ook. Zijn vriendjes geloven hem niet totdat hij Laura’s vogeltje terugtovert. Hij kan het dus echt!
Een herkenbaar humoristisch verhaal waar geen woord teveel in staat. Leuk om voor te lezen ook vanwege de korte tekst per bladzijde met herkenbare illustraties. De illustraties geven ook de mogelijkheid om samen te fantaseren. Als leeftijdsindicatie wordt vanaf circa 4 jaar gegeven maar vanaf 3 jaar is het volgens mij ook heel goed te begrijpen. De illustraties die helder en duidelijk zijn voegen juist voor de jongste kinderen wat toe. Voor ouders en grootouders een leuk boek om voor te lezen.
In het kader van de Nationale Voorleesdagen 2009 worden er op dinsdag 10 februari in Bibliotheek Hengelo en Kulturhus Hasselo door Peutertheater Rik Rikken voorstellingen van dit boek gegeven.
Ken je dat gevoel… dat je zo verdiept bent in een boek dat je hoopt dat niemand je stoort want je wilt verder lezen, weten hoe het afloopt…. Bruidsvlucht van de actrice en schrijfster Marieke van der Pol is zo´n boek. Zij won in 2008 de Academica Debutanten Prijs voor deze roman.
Bruidsvlucht is gebaseerd op een uniek historisch gegeven: in 1953 werd The Last Great Air Race London-Christchurch gehouden. Het KLM-vliegtuig won. Omdat er zo veel bruiden onder de passagiers waren, werd er in de internationale pers van The Brightflight gesproken. In het meeslepende verhaal dat Marieke van der Pol rondom dit gegeven schreef staan drie vrouwen centraal die een nieuw bestaan willen gaan opbouwen in Nieuw-Zeeland.
Het bericht van de dood van Frank bereikt de drie vrouwen min of meer gelijktijdig. Even lijkt de wind de geur van een bloedrode wijn aan te voeren, zodat ze duizelig om zich heen grijpen voor steun. Ik moet naar de begrafenis, denken ze alle drie, ik hoor daar te zijn. Misschien van alle mensen ik het meest.
Bruidsvlucht begint met deze zinnen. Ze valt met de deur in huis: Frank is dood. Maar wie is Frank? En wie zijn de drie vrouwen, en waarom grijpt de dood van Frank hen zo aan? Welke rol speelde Frank in hun leven? Van der Pol vertelt op verbluffende en pakkende wijze. Ze weet haar verhaal ook echt tot leven te brengen. Je kruipt als het ware in de huid van de personages. De drie vrouwen en Frank worden bijna vrienden van je, zo goed leer je ze kennen. En vijftig jaar later blijkt alles anders te zijn gelopen dan ze toen in het vliegtuig verwacht hadden... Een prachtige psychologische roman. Lezen! Dinsdag 10 februari komt Marieke van der Pol in de bibliotheek om te vertellen over Bruidsvlucht!
Adam weet nog steeds niet waarom deze dame nou zo nodig haar levensverhaal aan hem kwijt wil. Hij beseft wel min of meer vaag dat ze zoiets niet bij zijn collega Edward zou kunnen doen (bovendien heeft ze een peilloze minachting voor Welshmen, zoals ze hem op een keer zal vertellen), noch bij welke Engelsman uit de buurt ook maar. Misschien wel bij Gustave … Misschien is het essentieel dat hij een buitenlander is, een outsider, iemand die van elders is. Adam beseft dat hij niets voor haar is. Letterlijk.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik zijn boek Judith en Jamalheb gelezen, maar zijn humor en woedende analyses over onverdraagzaamheid van fanaten weet ik mij nog goed te herinneren. Ik heb even een mooi fragment uit zijn boek opgezocht met een prachtige weergave van de woede waar Laroui mee schrijft.
Tarik had een benige doodgraverskop zoals sommige stripfiguren. Zijn wangen waren hol, en hij had van die zwarte ogen die te diep in hun kassen lagen, waardoor hij eruitzag als een gedeprimeerde raaf. Maar dat kon ik hem natuurlijk niet kwalijk nemen, want niemand is verantwoordelijk voor zijn eigen smoelwerk; wat ik echt niet kon uitstaan was die eeuwige geconstipeerde keutelpoepersuitdrukking op zijn gezicht, hij zat altijd wel moeilijk over iets te urmen, en dan had ie ook nog eens van die ellenlange stiltes tussen wat er allemaal uit zijn bek kwam dreutelen. Bovendien had ie een soort tevreden ouwelulligheid over zich. Hij had gewoon een pesthekel aan het leven, mijnheer de graftak. Ik heb in ieder geval veel zin in een ontmoeting met hem op donderdag 4 februari.
Dinsdagavond 13 januari komt Judith Koelemeijer in de bibliotheek vertellen over haar twee boeken, Het zwijgen van Maria Zachea en Anna Boom. In Het zwijgen van Maria Zachea heeft Judith Koelemeijer de geschiedenis van haar vaders familie opgetekend aan de hand van vele gesprekken met haar ooms en tantes. Alleen is hier niet het overlijden van de moeder de aanleiding van het optekenen van de familiegeschiedenis, maar de laatste jaren van de grootmoeder (Maria Zachea), die in toerbeurten door haar kinderen verzorgd wordt nadat zij door een hersenbloeding niet meer spreekt en voor zichzelf kan zorgen. En dit geeft aanleiding tot het ophalen van herinneringen. Zo krijg je te lezen hoe ieder kind tegen zijn of haar jeugd aankijkt, en hoe ook de ontwikkelingen in de samenleving (de opkomst van de televisie, het communisme, het feminisme, de verslapping van de greep van de Kerk, enzovoorts) een rol hebben gespeeld. Mooi om te lezen vond ik hoe alle kinderen hun eigen beeld van hun jeugd en hun moeder hebben en dat dat beeld niet altijd gelijk is. Je leest steeds vanuit het perspectief van een andere dochter of zoon waardoor je een helder beeld krijgt over de relatie tot elkaar en hun ouders.
Omdat Judith Koelemeijer in haar eerste boek over haar eigen familie schrijft vond ik het een stuk persoonlijker dan haar tweede boek Anna Boom. Zelf zegt de auteur over haar literaire non-fictie:
‘Ik geloof dat er talloze verhalen van gewone mensen zijn die het waard zijn om opgeschreven te worden. De werkelijkheid is vaak veel mooier en gekker dan je zou kunnen verzinnen.’ Een gewoon mens kun je de inmiddels 87-jarige Boom absoluut niet noemen: ze reisde haar leven lang de wereld over, ze redde tijdens de Tweede Wereldoorlog joden in Boedapest, had verschillende affaires en trouwde twee keer. Hoewel Judith Koelemeijer op een boeiende en pakkende wijze het levensverhaal van Anna Boom beschrijft, vond ik juist die uitzonderlijkheid het grootste minpunt van het boek. Ook al weet je dat alle feiten historisch kloppen, toch vond ik het af en toe net iets te uitzonderlijk en te geromantiseerd.
Er is het recht op leven, op onderdak, op voeding, op educatie en op vrijheid van godsdienst en meningsuiting. Ze zijn vanzelfsprekend hier, al dreigt dat laatste recht af en toe ook te kantelen. Dit jaar bestaat de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens 60 jaar. Het lijkt een feestelijke gebeurtenis, maar hoe is het eigenlijk gesteld met de mensenrechten? Mensenrechten zijn universeel, en wij allen hebben de taak ons daar druk over te maken; als het gaat om mensenrechten in andere landen maar ook als het gaat om mensenrechten in eigen land. Dus is het 60-jarige bestaan van de Verklaring wel reden tot een feestje? Hoe staan de mensenrechten er 60 jaar na dato eigenlijk voor en hoe zal dat zijn over nog eens 60 jaar? Gaat het dan beter? De praktische toepassing van de Mensenrechten blijken echter nog lang niet overal gerealiseerd. Daarom vinden Art.1 Overijssel en Amnesty het van belang om een publiek debat daarover te organiseren waar we onze meningen kunnen uitspreken. Stichting het Debat Hengelo gaat het debat aan met Prof. dr. Theo van Boven. Hij zet zich al decennia lang in voor de mensenrechten, niet alleen op wetenschappelijke wijze, maar ook via talloze internationale organisaties die strijden voor de rechten van de mens. Dit bezorgde hem in internationale kringen de bijnaam ‘Mister Human Rights’. De gespreksleiding is in handen van Henk Nijhof.
