Niets vermoedend zat ik op een avond ergens in april ‘De Social Club’ te kijken, waarin presentatrice Stephanie Louwrier een bezoek bracht aan urban explorer Martino Zegwaard. Martino is op zoek naar bijzondere plekjes die nauwelijks ontdekt zijn en maakt hier prachtige foto’s van.
Zo heeft hij ook een spookkasteel uit 1909 gefotografeerd dat ergens in Nederland staat. Stephanie en Martino zijn op een nacht naar het spookkasteel gegaan en ik moet zeggen dat dit het plaatje van ‘spookachtig’ zeker ten goede komt. Helemaal omdat er van te voren wordt benoemd dat het verhaal de ronde doet dat het kasteel daadwerkelijk ‘haunted’ is. En als dan óók nog eens de camera er mee ophoudt zodra ze in de buurt komen van het kasteel...
Ik begrijp volledig dat de schrijver, Ransom Riggs, in de ban was van de foto van het spookkasteel toen hij deze op internet zag. Hij wist dan ook meteen dat, naast de snapshots die hij o.a. op rommelmarkten heeft gevonden, de foto van Martino deel moest gaan uitmaken van het toneel waartegen hij zijn boek schreef: ‘De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine’. Ik was nu al in de greep van het boek zonder ook maar één bladzijde te hebben gelezen. (Of moet ik zeggen “in de greep van de foto’s”?) Deze moést ik lezen.
Dus snel de laptop aan en het boek bij de bibliotheek reserveren. Hij was uitgeleend. Dat betekende dat ik nog even geduld moest hebben. Een paar dagen later hoorde ik dat het boek in 2011 door Amazon is uitgeroepen tot ‘Best Young Adult Book’. En dat triggerde mij helemaal. Niet omdat ik dan denk: “oh, een goed boek dus”. Nee, meer omdat ik dacht: “dat bepaal ik zelf wel”. Het stukje ‘Young Adult’ boezemde me wel wat angst in.
Er was nog iets wat me er toe aanzette om het boek te lezen. Of eigenlijk, om het niet te lezen. Tim Burton heeft de filmrechten gekocht. Nu hoor ik je denken: ‘Tim wie?’ Ik denk dat we allemaal iets van zijn werk kennen. In ieder geval kennen alle Johnny Depp-fans hem. Van zijn hand komen namelijk films als: Sleepy Hollow, Edward Scissorhands, Sweeney Todd, Alice in Wonderland.
Nu had ik het boek al gereserveerd en omdat ik mijn eigen regel liever niet breek moest ik een keuze maken...óf het boek, óf de film. Deze keuze ging me simpeler af dan gedacht. De film is er namelijk nog niet en wordt pas in maart 2016 verwacht. Zolang kan ik niet wachten: het boek is het dus geworden.
De eerste zeven hoofdstukken waren voor mij niet dat glas goede rode wijn. Het las alles behalve ‘rond en vol’. Het las voor mij als een glas ranja waarbij de siroop, uit het water gedestilleerd, op de bodem ligt. Meer dan de helft van de ranja smaakt flauw en zoals te verwachten is het laatste beetje ‘te zoet’. Tot hoofdstuk acht werd mijn brein niet geprikkeld door het verhaal. Het waren de foto’s die mijn aandacht trokken. Ik had ze, alvorens ook maar één bladzijde gelezen te hebben, allemaal grondig bestudeerd en wilde van allen hun verhaal weten. Dat maakte, ook al was het met moeite, dat ik door het boek kroop. Of zou het dan toch komen doordat ik niet meer doorga voor ‘Young Adult’? Dat zou het geval kunnen zijn, maar ik wil toch graag geloven dat mijn brein hier flexibel mee omgaat. Per slot van rekening heeft dit verhaal een hoog mysteriegehalte. Dit samen met de combinatie van de genres (thriller, horror, psychologie, drama, afgetoefd met een topping van romantiek) is toch op mijn lijf geschreven?Aangekomen bij hoofdstuk acht ontstond er een glimlach op mijn gezicht en kon ik vol overgave verder lezen. Het snakkende gevoel bekroop me: “nog één bladzijde dan”. Heerlijk!
In het verhaal draait het om Jacob, die van jongs af aan een goede en bijzondere band heeft met zijn opa Abraham. Abraham vertelt zijn kleinzoon bizarre verhalen over zijn jeugd, waarin hij opgroeide in een weeshuis voor bijzondere kinderen. Hoe bijzonder deze kinderen waren, illustreert hij aan de hand van diverse foto’s. Foto’s die er wel heel echt uit zien. Maar wanneer Jacob ouder wordt, begint hij toch te twijfelen aan de echtheid van de foto’s en de verhalen, die zijn opa vertelde. Wanneer zijn opa op een gewelddadige manier aan zijn eind komt, meent Jacob een huiveringwekkend monster te hebben gezien, die hiervoor verantwoordelijk is. Zijn omgeving vraagt zich af of hij dit zich niet verbeeld heeft. Om de schok rondom zijn opa’s dood te verwerken, reist de inmiddels zestienjarige Jacob af naar een afgelegen eiland aan de kust van Wales om naar het weeshuis te zoeken, waar zijn opa vroeger heeft gewoond. Het enige wat hij vindt is een ruïne. Maar na zijn zoektocht komt Jacob tot een wel heel bijzondere ontdekking.
Na het lezen van de laatste bladzijde kon ik het boek gemakkelijk sluiten. Ik voelde het/dit plot/slot aankomen en was niet verrast. En hoewel het einde vraagt om een vervolg (‘Omhulde Stad’) kijk ik er niet per se naar uit om deze te lezen. Waarschijnlijk komt dit omdat ik mij zinnen op iets anders heb gezet. Waar ik namelijk ontzettend naar uitkijk, tegen mijn eigen principes in, is de film. Wat mij betreft vraagt, roept, schreeuwt dit boek om een verfilming.
Oké, dit is dus zo’n boek waarvan ik lichtelijk baal dat ik hem gelezen heb, omdat ik niet kan wachten om te zien, te beleven, wat Tim Burton er in een film mee gaat doen.
Hieronder de door de auteur zelf gemaakt boektrailer:
Bennita Koop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten