En ja, ik moest denken aan 'Novecento' en 'La meglio gioventù’.
Beide meisjes blijken een hoge mate van intelligentie te bezitten. Elena, de ik-figuur, in deze roman krijgt de kans te studeren, Lila krijgt deze kans niet. Desondanks blijven de twee meisjes zich tot elkaar aangetrokken voelen. Het is prachtig hoe Ferrante deze vriendschap beschrijft, enerzijds de onontkomelijke aantrekkingskracht, anderzijds de afstotende rivaliteit. Eigenlijk zoals dat gaat bij meisjes op die leeftijd.
Daarnaast beschrijft Ferrante op een pakkende manier het leven van alledag in de armoedige wijk van Napels. De personages komen tot leven, het is net alsof je midden op straat loopt en van alle kanten de drukke stemmen van de bewoners op je af hoort komen, hun ruzie’s meemaakt en ook getuige bent van hun feestjes. Door de opvliegende karakters van de hoofdpersonen heb je constant het gevoel alsof je zo de Vesuvius oploopt, met in de verte de rookpluim dreigend voor je.
'De geniale vriendin' is de eerste van vier romans over de twee meisjes/vrouwen. Na 'De geniale vriendin' volgen nog 'De nieuwe achternaam', 'Wie vlucht en wie blijft' en 'Het verhaal van het verloren kind'.
Elena Ferrante is een mysterie. Niemand weet wat haar echte naam is, hoe oud ze is, waar ze woont of hoe ze eruit ziet. Ze is wars van elke vorm van publiciteit. Op de binnenflap van 'De geniale vriendin' geeft ze een verklaring voor deze strikte anonimiteit: ‘Ik geloof dat boeken, als ze geschreven zijn, hun auteurs niet meer nodig hebben. Als ze wat te zeggen hebben, zullen ze vroeg of laat lezers vinden. Als ze niets te zeggen hebben, dan niet. (...) Een auteur die publiciteit accepteert, heeft tenminste in theorie geaccepteerd dat zijn hele persoon, met al zijn ervaringen en gevoelens, ter verkoop wordt aangeboden samen met zijn boek. En dat doe ik niet.’
Wat moet ik nog zeggen? De boeken van Elena Ferrante hebben de lezer veel te vertellen en dus de weg naar die lezer overduidelijk gevonden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten