Kingsman: The Secret Service

Dol ben ik op dit soort films. Elementaire helden, zoals James Bond. Een overduidelijke slechterik. En dan toch er voor zorgen dat het sannend wordt, ook al weet je dat het vast wel weer goed komt aan het eind. De film 'Kingsman: The Secret Service' is zo'n lekkere film die een aantal voorspelbare elementen bevat, maar toch boeit.
Het gegeven lijkt eenvoudig: een straatjongen, Eggsy, wordt opgeleid tot spion voor een geheime dienst. Eggsy's vader was zelf ooit een geheimagent maar liet tijdens een missie het leven. De jongen kan als genoegdoening op latere leeftijd altijd rekenen op steun van de Kingsmen, een geheime associatie van geheimagenten.

Death in Paradise

Ik weet niet eens meer wanneer ik de eerste aflevering van de serie 'Death in Paradise' heb gezien. Alweer een tijd geleden in ieder geval; en het kon zelfs wel eens zo zijn dat het de enige aflevering is die ik gezien heb.

De serie gemist op tv denk ik... Maar gelukkig nu op dvd: de serie rondom de inspecteur Richard Poole, die gestationeerd wordt op een Caribisch eilandje Saint Marie. Typisch Engels, maar met een 'twist'...

Skyfall

Ik kan er niet omheen, het verschijnen van de dvd van de Bond-film 'Skyfall'. Ik schreef al eerder (hier en hier) over deze elementaire filmheld en maak natuurlijk graag gebruik van deze gelegenheid om opnieuw aandacht te vragen voor 007.

Bij het zien van 'Skyfall' dacht ik voor het eerst sinds Daniel Craig in de huid kroop van de Britse geheimagent: dit is weer een échte James Bond film. Klassieke elementen, mooi opgebouwde spanning, noem maar op.

En wat me vooral aansprak: de 'hoofd-schurk' verschijnt pas ten tonele als de film al een eindje gevorderd is. Daar hou ik van, die zoektocht naar om wie het gaat, een onbereikbare slechterik die op de achtergrond wel aanwezig is maar nog niet bekend. En die, zo hoort het wel een beetje, zich heeft teruggetrokken op een bijzondere, afgelegen plek... Niet gelijk weggeven wie er aan het eind verslagen wordt!

"Skyfall, de 23ste Bond, is na de vorige, over twee delen uitgesmeerde afleveringen, weer een volledig op zichzelf staand 007-avontuur. We treffen de geheim agent ergens in exotische oorden, vertrouwd rennend, schietend, knokkend en achtervolgend (auto, motor, trein, hoge brug), tot zijn charmante MI6 secondante hem per ongeluk omver schiet en Bond de diepte in lazert. M - het laatste optreden van de immer uitstekende Judy Dench - tikt zijn postuum al, maar dan meldt haar favoriete agent zich weer, vol wrok en in deplorabele staat. Bond voelt zich afgeschreven, maar moet flink aan de bak: het voortbestaan van de geheime dienst staat op het spel, nu de gewetenloze Raoul Silva (Javier Bardem) het computerprogramma heeft gekraakt, en lukraak identiteiten van agenten vrijgeeft. Sam Mendes' kijk op Bond is er een vol nostalgie, en haakt in bij het 50-jarige jubileum in de filmzaal. Zelfs de originele Austin Martin DB5 komt weer van pas, met ingebouwd machinegeweer. Een soort meta-Bond dus: van de klassieke Chinese casino-scène met volwaardig en níet ironisch Martini-moment, tot de verbluffend mooi gefilmde derde retro-acte, waarin Bond zijn eigen familieverleden bezoekt, ergens op zijn familiekasteel te Schotland.

Skyfall is wonderschoon gefilmd door camera-veteraan Roger Deakins (negen Oscar-nominaties, nooit gewonnen), in kalme, serene stijl. Ook is naar Bond-begrip in gelaagd drama voorzien: in de kern draait Skyfall om de moeizame doch liefdevolle relatie tussen Bond en M, die ook voor schurk Silva ooit van grote betekenis was." (Volkskrant)

Ik ga 'm dus gewoon nóg een keer kijken. Of misschien wel vaker... Dat maakt bij de meeste Bond-films absoluut niets uit!


Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de Blu-Ray in onze catalogus

O Brother, Where Art Thou?

De muziek van de film 'O Brother Where Art Thou?' kende ik al veel langer, maar onlangs bedacht ik me dat ik de film nog nooit gezien had. Dat krijg je als je altijd wat meer aan geluid denkt dan aan beeld... Maar goed, de film geleend en op één van die druilerige dagen eens lekker voor gaan zitten.
Dit is een prachtige film. Echt waar. En als je je nog iets meer verdiept in de achtergronden, wordt het nog mooier.

"De door Homerus vastgelegde omzwervingen van Odysseus worden nog eens overgedaan in Mississippi, USA anno 1920. Drie ontsnapte gevangenen gaan op zoek naar een vermeende schat en vinden alle obstakels en verleidingen op hun weg die ook in de Odyssee een rol spelen. Er wordt vrij geciteerd uit deze klassieker door Ulysses Everett McGill (George Clooney), Delmar (Tim Blake Nelson) en Pete (John Turturro) op hun weg te laten kennismaken met: een blinde voorspeller, de zuivering van de zonde (doop door Baptisten), de bedreiging van kwaad in vele gedaanten (bankrover George 'Babyface' Nelson, 'cycloop' Big Dan Teague, boevenjagende sheriff als 'de duivel', Ku Klux Klan, etc), de verleiding door de Sirenen en uiteindelijk, na een allesvernietigend natuurverschijnsel (een soort zondvloed) is daar de verlossing in de goede afloop."

De hele film straalt een soort warmte uit, door het fraaie kleurgebruik, en door de 'loomheid' van sommige scenes. Wat ik persoonlijk een erg leuke verhaallijn vind, is dat de drie ontsnapte gevangenen bij een lokaal radiostation even snel een lied opnemen om snel wat cash te verdienen. Ze noemen zichzelf impulsief de 'Soggy Bottom Boys'. Het lied, "I'm a man of constant sorrow", wordt ongekend populair zonder dat de mannen daar erg in hebben. Op een gegeven moment staan ze 'per ongeluk' op een podium en zingen ze het nummer dat wordt herkend door het enthousiaste publiek.

Het is de combinatie van sfeer, humor, de voortdurende verwijzingen naar Homerus' klassieker én de prachtige muziek die deze film zo bijzonder maakt. Nog nooit gezien? Kijken dan!





Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de soundtrack in onze catalogus
Reserveer 'De reizen van Odysseus' in onze catalogus