De meesterproef : een master Hugh-mysterie

Het ideaal van Master Hugh is mensen te genezen. Maar wanneer bij het kasteel van Lord Gilbert een aantal botten wordt gevonden,krijgt de jonge arts een heel andere opdracht: de toedracht van dit mysterie te achterhalen.

'De meesterproef' is het eerste deel uit een serie over Master Hugh. Als je het thema van 'De maand van het spannende boek' nog even terugpakt dan hebben we er hier weer één! Misdaad door de eeuwen heen en wel in de middeleeuwen in Groot-Brittannië.

Wat heb ik genoten van dit boek. Mel Starr laat ons, met de nodige zelfspot en zelfreflectie, kijken door de ogen van Hugh. Eigenlijk is Hugh chirugijn. Hij heeft zijn opleiding onder andere in Frankrijk genoten en door zijn intelligentie is hij soms in staat tijdens het uitoefenen van zijn werk voor die tijd alternatieve methodes toe te passen. Door zijn prestaties valt hij al snel op bij Lord Gilbert die hem een functie aanbiedt binnen zijn kasteelmuren.

In tegenstelling tot wat je zou verwachten is Mel Starr geen Brit, maar een Amerikaan. Alles in het boek ademt zo'n heerlijke, Britse detective sfeer. Daarnaast krijg je als toetje ook nog eens inzicht in de middeleeuwese artsenpraktijk.

Gelukkig heb ik gezien dat in het engels inmiddels vier delen zijn verschenen.

Reserveer de meesterproef in onze catalogus

Jaap Scholten: Kameraad Baron

Soms komt de geschiedenis zo dichtbij, dat je er zelf onderdeel van uitmaakt. Lezend in Kameraad Baron van Jaap Scholten kwam ik terecht in de wereld van de Transsylvaanse adel. Niet de meest vrolijke geschiedenis: de wereld van Ceausescu, dictatuur, strafkampen en vergaande glorie. Wel geschiedenis die ik zelf ook deels heb meegemaakt, denk aan de val van de muur in Berlijn en de executie van Ceausescu. Dit boek vertelt niet alleen over de val en de voorzichtige wederopstanding van de Hongaarse en Roemeense adel. Maar ook over de belangrijke rol die de adel heeft gespeeld en weer speelt in de cultuur van Hongarije en Roemenië.

Na WOII stonden Hongarije en Roemenië onder zware controle van communistisch Rusland. Voor die tijd speelden adellijke families een belangrijke rol in de politiek, cultuur en welvaart van beide landen. Maar met de komst van het communisme werd deze adel (net zoals geestelijken en wetenschappers) bestempeld als staatsgevaarlijk. Op een nacht in maart 1949 haalde de politie vervolgens alle adel uit hun huizen. Ze werden afgevoerd naar strafkampen of moesten gaan wonen in kelders en mochten hun stad niet meer verlaten. Hun kinderen mochten geen opleiding volgen en al hun bezittingen waren ze kwijt. Alleen de meest lage baantjes waren voor hen weggelegd. Zo werd een gravin een schoonmaakster en werkte de meeste graven en baronnen als fabrieksarbeider of schoorsteenveger.

Scholten bezocht vlak na de val van het IJzeren Gordijn Hongarije en Roemenië en raakte gefascineerd door deze landen. Twintig jaar later gaat hij opzoek naar de verhalen van de graven, gravinnen, baronnen en baronessen. Hij bezocht hun uitgebrande kastelen en vervallen landgoederen. Hij gaat opzoek naar hun kelders en zolders. Maar hij zoekt vooral antwoord op de vraag: hoe heeft de adel zich staande gehouden tijdens de dictatuur en wat is er anno 2010 nog van over?

Wat Scholten terugvindt is de jonge generatie adel. Men probeert landgoederen en kastelen terug te krijgen. Verder willen de jongeren iets te betekenen voor hun land en voor hun dorp. Scholten bezoekt de 30-jarige Farkas baron Banffy de Losoncz. Hij is teruggegaan naar het landhuis van zijn grootvader en probeert het weer op te bouwen. Tegelijkertijd wil hij jongeren uit zijn dorp interesseren voor de Roemeense cultuur. Want zowel Roemenië als Hongarije zijn tijdens het communisme alles kwijtgeraakt. Er is weinig gevoel meer voor ethiek of moraal. Er is veel corruptie en het recht van de sterkste geldt nog steeds. Leden van de vroegere Securitate zitten nog op de beste posities. En zowel Roemenië als Hongarije lopen ver achter bij andere EU-lidstaten.

Scholten laat in Kameraad Baron zien dat het mogelijk is een land totaal te vernietigen. In Roemenië en Hongarije bracht het communisme alleen maar angst, betonnen flats en armoede. Maar hij geeft ook de hoop dat een cultuur weer opgebouwd kan worden en dat er altijd mensen zijn die met moed en doorzettingsvermogen iets van het leven willen maken. Kameraad Baron is genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2011.

 Reserveer Kameraad Baron in onze catalogus

Neem nooit afscheid - Doug Magee

Van de achterflap
Misschien nog moeilijker dan je kind voor het eerst naar school brengen, is het voor het eerst alleen op vakantie laten gaan. Lena Trainor heeft net met pijn in haar hart haar dochter Sarah op de bus naar zomerkamp gezet, als er een tweede bus arriveert om de kinderen op te halen. Niemand blijkt iets te weten van de eerste bus…..



Een afschuwelijk gegeven dat een niet meer weg te leggen boek oplevert: Neem nooit afscheid van Doug Magee. Je wordt heel snel meegesleurd in het verhaal. Wissellende verhaallijnen en speculaties zorgen dat je steeds weer op het verkeerde been wordt gezet. Net als je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit, dient de volgende wending zich weer aan en blijf je maar doorlezen.

Magee schrijft zo beeldend dat je de wilde natuur van de Adirondack Mountains helemaal voor je ziet. Want daar zijn de kinderen met de ontvoerder die op hen past tot het losgeld is betaald. Als de ontvoerder aan een hartaanval overlijdt, hebben ze een probleem. Ze moeten de bewoonde wereld bereiken voordat ze uitgehongerd zijn of door beren worden aangevallen.
Ondertussen worden de ouders van de vier kinderen steeds wanhopiger. Er ontstaan spanningen tussen de echtparen, huwelijksproblemen, een maîtresse met dubieuze opmerkingen en ouders die elkaar verdacht proberen te maken.
De angsten van de kinderen en ouders weet Magee bijzonder goed te verwoorden.

Mooi vond ik ook dat Magee de titel van zijn boek zo duidelijk uit legt, dat je na het lezen van dit boek je vanzelf afvraagt op welke manier je zelf onlangs afscheid hebt genomen van mensen.

En het einde….. ijzersterk en onverwacht.

Reserveer in onze catalogus

U2 - Under A Blood Red Sky

Voor mij begon het hiermee. Ik kende U2 niet zo goed, maar wist dat vele klasgenoten dit tot dé band hadden verkozen. "Doe me dan eens wat nummers op een bandje", zei ik toen tegen een van mijn vrienden. Ja, een bandje. Niks mis mee hoor, was heel gewoon.
En dat bandje kreeg ik.

Hij had nog wat moeite gedaan door er nummers op te zetten die 'ik wel mooi zou vinden'. Dat bleken dus de wat tragere, rustige nummers te zijn. Maar ik werd pas echt enthousiast bij het horen van 'The Electric Co', live...


En. zoals gezegd, toen begon het. Het in de gaten houden, het verzamelen (vooral om de B-kantjes van singeltjes), en uiteindelijk de concertbezoeken.
'Under A Blood Red Sky' is dus voor mij zo'n popklassieker. Een album dat wat mij betreft nog steeds overeind staat en blijft boeien. Misschien nog wel meer dan het multi-mediale spektakel waarmee de band in latere jaren de wereld over trok.

Under A Blood Red Sky bevat opnames van drie verschillende liveoptredens in Red Rocks, Boston en Sankt Goarshausen in Duitsland, op de uitgave staat echter dat het album is opgenomen in Red Rocks. De gelijknamige video-uitgave is echter wel geheel opgenomen in Red Rocks, en dankzij de omgeving aldaar, de regen en het decor kreeg de video veel bekendheid. Rolling Stone Magazine noemt dit optreden een van de vijftig meest invloedrijke gebeurtenissen van de popmuziek. De titel van het album komt van de gelijknamige regel uit New Year's Day van het album War. Het album bevat de beroemde zin This is not a rebelsong, in het begin van Sunday Bloody Sunday. Ook kent het "zeldzame nummers" als Trash, Trampoline and the Party Girl, meestal simpel Party Girl genoemd, een B-side van de single A Celebration, uitgebracht tussen October en War. Ook wordt op Under a Blood Red Sky 11 O'Clock Tick Tock gespeeld. Dit nummer is nooit op album uitgebracht, maar in de begindagen van U2 was dit hun grootste hit en werd vaak twee keer gespeeld per optreden, waaronder één als toegift.(wikipedia)

Nu ik er over schrijf, weet ik ook weer wat ik vanavond op ga zetten, heel luid...





Reserveer de CD in onze catalogus
Reserveer de DVD in onze catalogus

Des hommes et des dieux

Je hebt je hart aan God gegeven. Je leeft om een goed mens te zijn en het goede aan anderen te geven. Je kiest voor een klooster in het Atlasgebergte in Algerije. Je vergroeit met de lokale bevolking. Maar er heerst enkel terrorisme en corruptie. Je werk en je leven worden bedreigd. Er wordt je bescherming aangeboden. Maar je dult geen wapens in een oord van gebed en vrede. Dan draait uiteindelijk alles nog om die ene vraag: blijven of vluchten. Vertrouwen op God, het goede, je geloof, of toegeven aan 'het kwaad' en de mensen verlaten die op je rekenen.

Tegen die achtergrond leefden tot eind jaren 90 zeven Trappisten monniken in Algerije. Ze besloten te blijven. Ze werden uiteindelijk ontvoerd door een groep moslimextremisten en twee maanden gevangen gehouden. Het is onduidelijk wat er in die periode precies is gebeurd, maar ik weet zeker dat zij op enig niveau contact met hun ontvoerders zullen hebben gehad. Helaas overwon het kwaad - of misschien wel de machteloosheid - en werden de monniken alsnog geëxecuteerd.

De bijzondere film Des hommes et des dieux toont de periode voorafgaand aan de ontvoering. Een periode van oplopende spanning, twijfel en onzekerheid, maar ook van een sterk toenemend geloof in elkaar als orde en in God als bevrijder. Je maakt kennis met de charismatische leider Pater Chris­tian, met de aanvoerder van de terroristen die zich op enig moment zelfs door deze Christian laat wegsturen en met de bevolking en lokale bestuurders.

Het rare is dat ik tijdens het beleven van de film niet het meest geraakt was door de film zelf, maar vooral door het feit dat al deze mensen echt hebben bestaan en dat dit echt was gebeurd. De documentaire op de dvd toont beelden van de ware Trappisten en laat mensen aan het woord die hen kenden. Dat maakte het zo voelbaar. Ik heb diep respect voor zoveel geloof en vertrouwen - ondanks hun zichtbare twijfel nu en dan - maar helaas maakt dat de buitenwereld dus soms geen ene snars uit. Daar gelden andere regels.



Reserveer in onze catalogus.

Ry Cooder - Pull up some dust and sit down

Als Ry Cooder een album maakt, is het altijd iets bijzonders. En dat kan positief én negatief zijn. Sommige albums van de man vind ik persoonlijk echt het aanhoren niet waard (oprechte excuses voor de die-hard fans). Andere platen draai ik grijs. Veel mensen kennen de 'Buena Vista Social Club', een project van Cooder dat enorm populair werd. Zelf geniet ik nog regelmatig van 'Get Rhythm',  een album waarvan ik vooral de titeltrack erg mooi vind.
En nu is er 'Pull Up Some Dust And Sit Down': wel weer een typische Cooder-plaat, met het herkenbare slide-geluid, en met de afwisseling in stijlen. Het is vooral dat laatste wat bij mij altijd een wat dubbel gevoel oplevert. Laat ik het maar eerlijk bekennen: ik heb geloof ik liever een album met nummers die een beetje in dezelfde stijl klinken, in dezelfde hoek zitten. Op deze laatste cd staan mooie nummers, maar ook tracks waarvan ik me echt afvraag of het wel nodig is geweest om ze er bij op te zetten. Ik weet het, er zijn nu al mensen die dit het album van het jaar vinden, maar het wordt nog spannend voor mijn jaarlijstje over 2011...

De Amerikaanse gitarist, zanger en songwriter Ry Cooder maakte al americana toen het woord nog moest worden uitgevonden. Daarnaast weet hij hoe volksmuziek hoort te klinken: levendig en spontaan als straatmuziek. Voor de nummers van Pull Up Some Dust And Sit Down liet Cooder zich inspireren door de Amerikaanse crisis en de turbulentie die dat teweeg bracht op Wall Street. Hij doet dit in nummers die veelal klinken alsof ze afkomstig zijn uit de crisis van de jaren dertig, met hemzelf in de huid van Woody Guthrie en andere protestzangers uit die tijd. Hier openbaart zich ook het probleem met Cooder want hoe integer ook, hij vertolkt pastiches. Dit is vooral te horen in zijn zang die hij op onnatuurlijke wijze aandikt om te klinken als een zanger uit vervlogen tijden. In John Lee Hooker For President imiteert hij zelfs volledig het gitaarspel en de quasi-mompelende voordracht van deze blueslegende. Dat kan hij goed en is bedoeld als oprecht eerbetoon maar doet je tegelijk de tenen krommen. Pull Up Some Dust... kent teveel van dit soort momenten. (Muziekweb/MR)

En dat is dus eigenlijk ook een beetje wat ik bedoel. Nou ja, laat iedereen het maar voor zichzelf bepalen: is het een meesterwerk van een legende, of  zijn we dit over een poosje alweer vergeten?





Reserveer in onze catalogus

Kjell Ola Dahl: De vrouw in plastic

Vooruit! Dit is weer zo'n fijne rechttoe-rechtaan detective. Leest als een trein en kan zo verfilmd worden. Je ziet gewoon de personages voor je; de verhoudingen binnen het rechercheteam en de verschillende lijntjes die ontrafeld dienen te worden voordat de moord is opgelost.

Kjell Ola Dahl is een Noorse schrijver die eerst psycholoog en leraar was voordat hij zich volledig op het schrijven richtte. Grappig, dat je dat zo vaak ziet: een psycholoog die gaat schrijven en dan vooral detectives en thrillers.

'De vrouw in plastic' is Veronika Undset en toevallig of niet, inspecteur Frank Frolich had haar net de afgelopen dagen een aantal keren ontmoet. De lijntjes die Frank en zijn chef Gunnarstranda (niet bepaald elkaars dikste vrienden) moeten onderzoeken zijn de onder andere de bende van Kadir Zahid, de verdwijning van de Ugandese Rosalin M'Taya, de moord op Sivert Almeli en daarbij wordt Frank ook nog geconfronteerd met zijn verleden door een ontmoeting, na vele jaren, met zijn oude schoolvriend Karl Anders. En niet alles loopt even goed af...

Reserveer 'De vrouw in platic' in onze catalogus

Val der titanen - Ken Follett

Sinds ik, inmiddels alweer jaren geleden, zijn boek De kathedraal heb gelezen ben ik grote fan van de boeken van Kenn Follet. Hij weet in zijn boeken steeds weer op heldere en duidelijke wijze een realistisch beeld te geven van historische gebeurtenissen. Ook al dankzij zijn fantastische kennis over politiek en vele andere vakgebieden. En Val der titanen bleek weer zo'n niet weg te leggen boek te zijn van bijna 1000 bladzijden.

Van de achterflap
In 1911 verandert de wereld voorgoed. Arbeiders laten zich niet langer onderdrukken, vrouwen eisen hun rechten op, de rijke aristocratie kan haar macht niet langer handhaven. En overal fluisteren diplomaten elkaar woorden in die het lot van miljoenen mensen over de hele wereld zullen veranderen. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog proberen acht mensen hun weg in deze roerige wereld te vinden: Gus Dewar, rechterhand van de Amerikaanse president; Lev en Grigori Pesjkov, twee arme Russische broers op zoek naar een beter leven; mijnwerker Billy Williams en zijn ambitieuze zus Ethel, huishoudster van de vermogende graaf Fitzherbert; de vrijzinnige lady Maud en haar geliefde, de Duitse diplomaat Walter von Ulrich. Terwijl hun levens elkaar kruisen, dragen deze mensen ieder op hun eigen manier bij aan een titanenstrijd die zijn weerga niet kent…

Val der titanen maakt weer eens heel duidelijk hoe besluiten die genomen worden door wereldleiders een enorme impact kunnen hebben op het leven van gewone mensen. En waarvan zelfs het lot van een gehele bevolking afhangt. Het is een gigantisch roman over de Eerste Wereldoorlog, boeiend van begin tot eind.
Ook al omdat je wilt weten hoe het leven van deze mensen verder gaat. Het liet mij niet meer los.....

Reserveer De kathedraal in onze catalogus
Reserveer Val der titanen in onze catalogus

Gillian Welch - The Harrow & The Harvest

Een fiks aantal jaren geleden maakte een kennis mij attent op de prachtige americana-stem van Gillian Welch. Ik ben gaan luisteren en kon het niet anders dan het met hem eens zijn. Een stem gemaakt voor de heerlijke melancholische treurnis waar ik (muzikaal gezien althans) van hou. Kort geleden verscheen voor het eerst sinds jaren een nieuw album van deze zangeres: 'The Harrow & The Harvest'.

Naast een paar losse nummers, verscheen er na Soul Journey (2003) niets meer van Gillian Welch. Dat terwijl de Amerikaanse rootszangeres net was doorgebroken bij het grote publiek, dankzij de soundtrack van 'O Brother Where Art Thou?' (2000). De ogen van de massa zijn ruim tien jaar na dat succes niet meer op haar gericht. Aandacht vanuit de folkhoek is er des te meer. Het verschijnen van haar vijfde plaat The Harrow & The Harvest is daar met veel gejuich ontvangen, alsof de tijd heeft stilgestaan. Welch pakt de draad inderdaad weer op alsof ze hem nooit heeft losgelaten. Zo is op dit schijfje ook haar vroegere partner Dave Rawlings weer te horen. Hij schreef aan alle nummers mee en staat ook prominent op de hoes van de plaat. De band die Rawlings en Welch hebben is bijzonder. Naar eigen zeggen maken ze muziek met een enkele ziel, gecombineerd uit hun afzonderlijke geesten. Zweverig? Geenszins; hun harmonieën klinken even sprankelend als natuurlijk. Het ligt er nooit dik bovenop, waardoor de southern folk net zo eenvoudig blijft als het leven op het platteland van het zuiden van de Verenigde Staten zelf. Het lange wachten is beloond. (Muziekweb)

Het is een prachtig album geworden. Mooie liedjes die je echt meenemen naar andere oorden, situaties en mensen. Portretjes eigenlijk, sfeervol en sober opgenomen.
Ook een prachtige albumhoes trouwens. En hoewel ik vaak een muzikaal filmpje bij een bericht plaats, kan ik het deze keer niet laten om daar van af te wijken. Kijk hieronder hoe de artieste een tip geeft om er voor te zorgen dat je cd-hoesje er nóg authentieker uitziet.



Op 7 november staat Gillian Welch in Paradiso; de kaartverkoop start aanstaande zaterdag. U weet wat u te doen staat!



Reserveer in onze catalogus

Mantra's hummen met de Tibetaanse Gyuto monniken

In mijn zoektocht naar mooie en toegankelijke mantra's tipte iemand me om iets uit te zoeken van Deva Premal: een van oorsprong Duitse zangeres, die zich - samen met haar partner - heeft toegelegd op het chanten van mantra's. Prima, maar zij heeft wel heel veel cd's gemaakt, waar begin je dan? Nou, aan het einde bijvoorbeeld. Want haar laatste cd bevat een project dat ze deed samen met de beroemde Tibetaanse Gyuto monniken.

Een mantra alleen is op zich niet zo spannend. De tekst is kort en wordt in principe 108 keer herhaald. Waarmee je het 'gebed' al zingend door je lijf, geest en ziel laat stromen. En dat kan verhelderend, verlichtend of zelfs helend werken. Net wat je er zelf van maakt en mee doet.

Maar in combinatie met die bijzondere zangtechniek van deze monniken krijgen de mantra's een unieke vibratie. Die voel je in je onderbuik, of je nu meezingt of niet. Als je het aandurft luister dan maar eens naar onderstaande fragmenten en laat je in vogelvlucht door de cd leiden.




Achteraf zag ik dat de titel van de cd luidt: Tibetaanse mantra's voor turbulente tijden. Volgens mij is zelfs daar wel een mooie mantra van te maken, er zit in ieder geval wel een lekkere cadans in. Ik moet toegeven, ik chant ze nog niet uit volle borst mee. Maar ik heb de cd inmiddels wel vaak aangezet: tijdens de afwas, liggend op de bank, werkend aan een bieblog, na een workout. En het werkt, de innerlijke turbulentie zwakt af tot een fijn kabbelend beekje. Goeie tip dus! Bedankt.

Reserveer in onze catalogus.

Hjorth Rosenfeldt - Wat Verborgen Is

'Stieg Larsson creëerde Mikael Blomqvist, Henning Mankell maakte Wallander onsterfelijk. Maak nu kennis met Sebastian Bergman.'

Dat klinkt veelbelovend. En ik kan niet anders zeggen dan dat het de spijker op zijn kop is. De Scandinavische misdaadliteratuur blijft ongekend populair, en hoe meer er verschijnt, hoe meer ik geneigd ben om het koren van het kaf te scheiden.
Gelukkig verschijnt er dus af en toe een nieuw noords juweeltje, en 'Wat Verborgen Is' van Hjorth Rosenfeldt is er één van.
Het gaat hier om een schrijversduo: Hans Rosenfeldt is acteur, toneelschrijver en presentator; Michael Hjorth is mede-eigenaar van een Zweedse productiemaatschappij voor televisie, film en theater. Samen leveren ze het eerste deel af van wat nu al 'De Bergmankronieken' wordt genoemd.

Het lichaam van de zestienjarige Roger wordt gevonden in een moerassig gebied. Hij lijkt omgebracht met messteken, maar nader onderzoek toont aan dat de kogel die hem doodde is weggesneden. Het spoor leidt naar het elitaire Palmlöv College, een school die eigenlijk veel te duur was voor de jongen. Een oude vriend vraagt psycholoog Sebastian Bergman om hulp bij het onderzoek, maar Bergman heeft zelf al genoeg zorgen. Hij moet de erfenis van zijn moeder afwikkelen en stuit daarbij op brieven die hij nooit had mogen lezen.

Sebastian Bergman doet mij denken aan Dr. House (daar is 'ie weer): met eenzelfde lompheid, sarcasme en intelligentie worstelt hij zich door het dagelijks leven. Ook de andere karakters in het boek zijn fraai en herkenbaar beschreven. Je ziet ze voor je, aan het eind van het boek meen je ze zelfs te kennen.
Het is de combinatie van geloofwaardige hoofdpersonen, mooie sfeerbeschrijvingen en de aanhoudende spanning die er voor zorgen dat je dit boek niet aan de kant legt.

Het enige minpuntje: wie is er verantwoordelijk voor de cover van de Nederlandse uitgave? Mensen die op basis daarvan het boek uit de schappen halen, raken wellicht een beetje vertwijfeld. De foto kan ik niet rijmen met het verhaal; het verbeeldt in ieder geval niet een scene. Vreemd!

Verplicht leesvoer voor iedereen die van dit genre houdt!
Helaas moeten we nog tot 2012 wachten tot het tweede deel in de serie verschijnt. Ik ben nu al blij dat het niet bij voorbaat slechts een trilogie betreft. Meer, meer, meer!

Reserveer in onze catalogus

De laatste brief

'Wat vinden jullie van een cheffin van een postkantoor die besluit de post niet te bezorgen?'vroeg ik. [..] Ik keek toe hoe de vraag bezonk. Post; echte met de hand geschreven brieven, die niet werden bezorgd maar achterovergedrukt. Wat een giller! Dan kon er echt van alles gebeuren. Huwelijken konden op de klippen lopen. Of helemaal niet voltrokken worden! [...]
'Wacht eens even', zei een van de mannen. Ís het echt gebeurd?'
'Jazeker.'
'Dan is het afgrijselijk', merkte de eerste vrouw op. Áls het echt waar is, dan is het gruwelijk en ...'
'Illegaal.'De gastheer stak zijn hand uit en vulde haar glas bij.
'Wanneer heeft dit zich afgespeeld?'
'In 1941.'
'Toen?' Nu was de gastheer geschokt. Ik knikte. Hierdoor was de kwestie op de een of andere manier serieuzer geworden. Tegenwoordig blijft een dwaling niet lang onopgemerkt. Iemand kan de telefoon pakken en bellen. Je hebt e-mail en fax. Maar in die tijd was een brief vaak de enige manier om nieuuws over te brengen.

 'De laatste brief' is het verhaal over drie jonge vrouwen aan het begin van de Tweede Wereldoorlog die zijdelings bij elkaar betrokken raken. Het speelt zich deels af in een naief dorp in Amerika en deels in het door oorlog geteisterde Europa. Enerzijds verhaalt Sarah Blake over het leven van alledag dat gewoon doorgaat en anderzijds over het leven van mensen die er het ene moment nog zijn en het volgende moment voorgoed zijn verdwenen.

De levens van deze vrouwen worden elk vanuit hun eigen perspectief verteld. Daar heb je Iris, de cheffin van het postkantoor in het kleine dorpje Franklin, in de buurt van Boston aan de Atlantische kust. Daar komt ook Emma wonen als vrouw van de dokter. Verder is er Frankie die als oorlogsverslaggeefster naar Europa wordt gestuurd om de 'verhalen van de mensen' te vertellen. Het zijn met name deze aangrijpende verhalen die zoveel indruk maken. En vervolgens: wat gebeurt er met de delen aan de rand van het verhaal? Wat gebeurt er na het deel dat ons verteld wordt? Wat gebeurt er als je als verslaggeefster het verhaal vertelt over je buurjongetje dat na een luchtaanval in Londen ontdekt dat zijn huis er niet meer staat en dat zijn moeder is gedood? Hoe gaat het leven van deze jongen verder? Dat komen we nooit te weten, zoals we zo vaak moeten gissen naar verhalen achter de verhalen.

Minstens zo indrukwekkend is het opnameapparaat dat Frankie meezeult door Europa en waarop zij de stemmen vangt van mensen waarvan we niet weten wat er mee gaat gebeuren en waarmee ze wanhopig probeert de Amerikanen aan de andere kant van de oceaan wakker te schudden. Het zijn vooral Joodse vluchtelingen die in het begin van de oorlog nog niet gevangengezet werden, maar wel van huis en haard verdreven werden en maar moesten zien waar ze terechtkonden en dat hopelijk voordat hun uitreisvisum was verlopen.

Je moet het gelezen hebben!

Reserveer 'De laatste brief' in onze catalogus

Jonge ondernemers!

In het boek Jonge ondernemers! van John van Schagen komen "achttien goed boerende jonkies, samen goed voor miljoenen euro's omzet" aan het woord. Het zijn stuk voor stuk inspirerende verhalen van jonge ondernemers die vertellen hoe ze begonnen met hun business. En met jong bedoel ik ook jong: sommigen begonnen al op de basisschool! Een terugkomend item is het moeizame inschrijven bij de Kamer van Koophandel: "Jongeman, weet je moeder wel dat je hier bent?"

Alle ondernemers komen in een eigen hoofdstuk aan het woord en vertellen hun ervaringen met het starten van hun eigen bedrijf. Ze geven tips over wat je wel en niet moet doen en vertellen ook openhartig waar ze fouten hebben gemaakt. Ook interessant is het ontstaan van het "Gouden idee". Opvallend in de verhalen is dat goede ideeën vaak niet zo heel ingewikkeld zijn en ontstaan door goed op te letten en kansen te herkennen. Bijvoorbeeld de succesvolle internet ondernemer Ben Woldring die op 13 jarige leeftijd als eerste een vergelijkingssite voor beltarieven lanceerde (Bellen.com). Grappig is dat hij bij de bibliotheek het boek "HTML in 20 stappen" leende waarmee hij de website heeft gebouwd. Een boek waarvan hij zelf zegt dat het zijn leven definitief veranderde.

Tussen verhalen door staan in Jonge ondernemers! nog tips, citaten en succesverhalen van andere ondernemers die jong zijn begonnen zoals Richard Branson (Virgin), Mark Zuckerberg (Facebook) en Reinout Oerlemans (Eyeworks). Het is een leuk en voor aankomende ondernemers een zeer inspirerend boek!  

Reserveer Jonge ondernemers in onze catalogus

Zo lang er leven is & is er hoop - Renate Dorrestein

Niet één maar twee romans deze keer. Zolang er leven is en is er hoop gaan over één en dezelfde baby en zijn samengebracht in één boek.

Zolang er leven is gaat over een baby, die gestolen wordt tijdens een picknick van bevriende stellen. Als het plotseling gaat regenen, vertrekt iedereen overhaast en in de veronderstelling dat een ander de baby wel meeneemt. De baby wordt na twee maanden in blakende welstand teruggebracht. Maar het blijft onduidelijk, wat er is gebeurd.

Zo onduidelijk dat Renate Dorrestein steeds mail bleef krijgen van haar lezers over de onbekende babyontvoerder ook al vertelde ze elke keer weer dat haar boek gaat over de ondraaglijke onzekerheid, als een naaste wordt vermist. En niet bedoeld is als een "plot".
Jaren later, op vakantie op Terschelling, zag Dorrestein een jonge vrouw met downsyndroom, die met de baby van haar zus rondliep. Ze besefte dat dit deze vrouw waarschijnlijk nooit kinderen zou krijgen. En toen wist Dorrestein door wie baby Babette ontvoerd zou kunnen zijn.

In is er hoop leren we Igor kennen. Hij woont bij zijn oma Nettie, 's avonds kijken ze op de bank televisie totdat ze naar bed gaan. Overdag werkt Igor in een sociale werkplaats waar hij stacaravans monteert. Zijn overzichtelijk leventje verandert als hij het dakloze meisje Lisa ontmoet en ze samen een baby vinden om wie niemand zich lijkt te bekommeren. Oma Nettie denkt dat de baby van Lisa is en neemt hen in huis. Igor en Lisa spelen een tijd lang vadertje en moedertje onder Netties vleugels. Maar hoelang zal dit ongewone huishouden een gelukkig leven beschoren zijn?

Met veel warmte en humor schrijft Dorrestein over het leven van Igor op de sociale werkplaats en thuis bij zijn oma. Ze geeft een mooi beeld van de gedachtewereld van mensen met een beperking, en de grote en kleine tobberijen van hun verzorgers. En besef je ook hoe belangrijk een beschutte werkplek voor mensen met een beperking is.
Dorrestein heeft overigens voor deze mensen een mooi woord: ‘kleinwijs’. Zo noemde haar de oma de ongetrouwde oom Fons van Renate Dorrestein die bij haar oma in huis woonde.

Beide boeken vind ik typische “Dorresteins”: alles kan zomaar ineens verstoord worden door puur toeval of noodlot. En dat dan al het vanzelfsprekende ineens niet meer zo vanzelfsprekend is.

Maar ehhh….. hoe zou het nu eigenlijk zijn met Igor en zijn oma?
Zal ik haar dat dan maar eens vragen op 8 september als Renate Dorrestein naar Hengelo komt?

Reserveer Zolang er leven is & is er hoop in onze catalogus

Hugh Laurie - Let Them Talk

Dr. House sings the blues!
Een opvallend album verscheen onlangs: 'Let Them Talk' van de duizendpoot Hugh Laurie. Ik schreef al eens eerder over de serie House, waarvan de nieuwe afleveringen nu weer te zien zijn. Maar Hugh Laurie heeft veel meer in zijn mars. In de serie is ook met enige regelmaat de muzikaliteit van de man te zien. Nu is er de plaat: op zijn 51e debuteert hij als bluesmuzikant.
Nou kun je al snel denken dat dit een auteur is die gebruik maakt van zijn succes (en geld) om privé-dromen waar te maken, waarbij de kwaliteit soms bedenkelijk is. Maar dat is toch echt niet het geval.

Dit is een prachtig album, met topmuzikanten (Allen Toussaint, Irma Thomas, Dr. John en Tom Jones; geproduceerd door Joe Henry), en waar het plezier en de passie vanaf spat.
Een eerbetoon aan traditionals, een heerlijke ontspannen plaat.

Stoppen met de serie House en muzikant worden zit er echter niet in:

"Nee, nee, begrijp me niet verkeerd! Ik kan me niet voorstellen dat dit personage en dit werk me ooit zouden kunnen vervelen. Maar het verschil tussen House en Let Them Talk is dit. Als House het niet goed gedaan had, dan zou de serie stilletjes verdwenen zijn zonder dat iemand het gemerkt had. Maar als het met Let Them Talk niets wordt, weet iedereen dat - wat onprettig zou zijn voor mij. Maar wat maakt het uit? Er gaat een levenslange droom mee in vervulling en ik moet het hebben over het plezier dat me dat doet in plaats van over mijn twijfels. Ik denk nog steeds dat ik elk moment wakker kan worden en besef dat het maar een droom was en dat iemand dan tegen me zegt: 'Kom op, Hugh. Je moet weer gaan acteren. Je bent een waardeloze muzikant'. (NRC Handelsblad, 5 mei 2011)

Van dat laatste is geen enkele sprake: Laurie zingt en speelt alsof hij nooit anders gedaan heeft en met een natuurlijke flair.

Topplaat!

Reserveer in onze catalogus