Ze zijn nog zo aanwezig, de dierbaren die,
hoe dan ook, een laatste rustplaats vonden
hier, hun namen verzonken in zielloos steen
nabij die van Hazemeyer en Stork, ergens in
een zee van marmer die zich opent, steeds
weer, als iemand gedragen de stille akker op
naar de groeve waar altijd meer in verdwijnt dan
vlees en botten, de gebaren, oude verhalen, zand
erover: een zerk met uitgehouwen personalia, lege
data die in elke letter doen voelen wie zo afwezig is.
John Heymans
Stadsdichter 2012 -2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten