Als ik geen tijd of energie heb om echt een boeddhistisch boek te bestuderen, grijp ik vaak naar dit boek. In de loop der jaren herlees ik de stukjes, en steeds weer inspireren ze.
Je kunt het boek lezen per (kort) hoofdstuk, bv. ‘Zen is thuiskomen bij jezelf’, ‘Zen is loslaten’, ‘Zen is mededogen’, ‘Zen is zingen’. In elk hoofdstuk vind je eerst een pagina beschouwing, en vervolgens een oefening, ook van ongeveer 1 pagina. Dit boek kan een soort thuisleraar zijn voor wie iets vanuit eigen huis wil doen aan meditatie.
De schrijfstijl van Stollman is zeer helder, relativerend en soms ook beeldend. Een voorbeeld. Bij het bekende thema ‘loslaten’ heeft de schrijver het over de vele lagen waarin onze persoon zich gewikkeld heeft (‘de schillen van het ego’,). Niet fout, want voor de fysieke overleving van het individu was ooit een ontwikkeld ego van groot belang. Maar volgens Jos is deze actie ‘al te goed geslaagd, zodat we door alle schillen heen niets meer kunnen zien van wat er diep van binnen zit’. ‘Het proces van loslaten is het schilmes waarmee we ons ik te lijf moeten gaan’, schrijft hij droogjes, en illustreert dat met het verhaal van Tanzan en Ekido. Vervolgens raadt hij in het oefendeel van dit hoofdstukje aan om je conditioneringen ‘constaterend waar te nemen’ in plaats van ze – wat we gewend zijn- te veroordelen, te proberen kwijt te raken of wat dan ook.
Mooi van dit boek vind ik ook, dat er wel ‘zen’ in de titel staat, maar dat het misschien wel gaat om een veel bredere manier van in het leven staan, waar niets hoogdravends of sektarisch aan is. Je doet ‘gewoon’ pogingen om zuiverder te leven in het moment, minder belast door oordelen, verwachtingen, door terug-en vooruitkijken. Zoals we dat als jong kind ooit deden. Dit boek inspireert je om alle ‘lagen’ die er sindsdien bij zijn gekomen, te zien en ze (zo nodig, als je wil) ‘af te pellen.’
Miriam Janssen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten