De gelabelde

‘‘Weet je wat het is Dilara? Mijn familie is niet zo gesteld op buitenlanders, vluchtelingen en moslims. En jij bent een buitenlander, vluchteling én moslim. Daarom vond ik het lastig om jou’, ze aarzelde even, ‘als normaal te zien.’’ Of, op een terras met twee vriendinnen die hun afschuw uitspreken als een langslopende vrouw vies naar hun vriendin kijkt en op haar tuft: ‘‘Racist’, zegt de ene vriendin. ‘Kutwijf!’, riep de ander.’

Geen typefouten of censuur, maar ik laat je even zien hoe auteur Dilara Bilgiç in haar boek De gelabelde de lezer confronteert met alle mogelijke labels die ongemerkt in ons denken en spreken zijn geslopen. Het boek leest als een persoonlijk essay waarin Dilara de strijd aanbindt met labels, vooroordelen en hokjesdenken. Tegelijkertijd is het een pleidooi voor nuance in plaats van polarisatie en voor empathie en betrokkenheid met de medemens. Dat doet ze door in anekdotes uit haar eigen leven niet alleen haar medemensen te betrappen op alle gebruikte hokjes, maar vooral ook zichzelf.

Het valt niet mee als jonge moslima in Nederland om je eigen denken en Zijn te definiëren. Voor haar Nederlandse vrienden is ze de Turk, voor haar Turkse familie de Hollander. Voor de één een conservatieve moslim, voor de ander is ze seculier. Ik kan me haar identiteitscrisis wel voorstellen, maar nooit echt voelen natuurlijk. En ook ik hoor tot die groep mensen die, hoe overtuigd ook van mijn objectiviteit, de wereld bekijkt door m'n eigen, gekleurde bril en de neiging heb tot categorisering. Wat Dilara mooi laat zien is wat dat doet met die ander. En met jezelf.

Die doorhalingen zijn soms best lastig. Ze vertragen het lezen een beetje. Maar ze maken je vooral alert op het gebruik van die labels. Want ze zijn eigenlijk heel normaal, ook ik gebruik ze wel eens. Een fijne spiegel dus, dank Dilara.

Reserveer het boek in onze catalogus.