Waar gaan die mannen heen?

Kort voor een geplande dichteravond in het Enschedese theater Concordia meldt Hans Dorrestein zich ziek. Hij gaat niet komen. Iemand belt Huub van der Lubbe, of hij niet iets kan regelen, iets met liedjes of gedichten ofzo. Ach, hij treft die avond toch z'n wekelijks dichtersvrienden Bart de Ruiter en Jan Robijns, hij zal eens overleggen wat er in het vat zit. Ze besluiten wat te experimenten, liedjes bij elkaar te rapen of nog even te componeren, teksten voor te dragen. En zo reizen ze spontaan en onbevangen af naar het Verre Oosten voor een avondje kleinkunst.

Het wordt een groot succes, het smaakt naar meer. De mannen slijpen hun repertoire bij, dopen hun formatie uit eerbetoon om tot Concordia en beginnen een even succesvolle tour langs kleine en grote podia. Een nieuwe samenwerkingsvorm is geboren en draait na jaren nog steeds. Gelukkig maar.

Waar gaan die mannen heen? is een warme en ontspannen documentaire over het ontstaan van de formatie en de liedjes, over de vriendschap van deze mooie mannen - op toneel, tijdens hun dinsdagavond-dichtersavonden en op fietsvakantie - en hij toont vooral ook heel veel mooie liedjes. Deels opgenomen in Concordia, waar ze een paar jaar later weer naar terugreizen voor een hernieuwde kennismaking. Leuke beelden van Enschede dus ook. En ja, dan voelt het toch ook wel een beetje als 'onze mannen', hè. Dat schept toch een band. Ik werd er in ieder geval wel blij van, gewoon omdat ze zo puur en warm zijn. Die liedjes dan, natuurlijk...




Reserveer in onze catalogus.

Muddy Waters & The Rolling Stones - Live at the Checkerboard Lounge

We gaan even terug in de tijd! Ruim dertig jaar geleden, op 22 november 1981, stapten de Stones tijdens een concert van Muddy Waters spontaan het podium op om samen met de legendarische blueszanger een uniek optreden te geven. Van deze spontane actie zijn gelukkig opnames gemaakt, die al wel op YouTube circuleerden, maar nooit officieel zijn verschenen. Tot nu dus. Want op deze fraaie muziek-dvd zijn de opnamen terug te vinden: opgepoetst en bijgewerkt, dus een veel hogere kwaliteit dan waar je tot voor kort van kon genieten.

‘Those English boys want to play the blues so bad – and that’s just how they play it!’ Een bekende quote waarmee Sonny Boy Williamson zijn ongezouten mening gaf over The Yardbirds, en in een adem ook bands als The Rolling Stones schoffeerde. Want ook zij waren begin jaren zestig begonnen met het naspelen van Amerikaanse bluesartiesten als Bo Diddley, Willie Dixon en Muddy Waters. Hoewel sommige bluespuristen altijd zijn blijven denken zoals Sonny Boy Williamson, vond Waters de Engelse jongens zo slecht nog niet. Deze dvd met een optreden uit 1981 laat dat overduidelijk zien. In de huiselijke nachtclub van Buddy Guy zien we Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood geïnspireerde bijdragen leveren aan een optreden van de oude meester. Het is een komen en gaan op het podium, want ook Buddy Guy en Lefty Dizz komen nog een paar nummers spelen. Eigenlijk is dit een optreden dat doodnormaal aandoet, maar toch historisch is. De Engelse jongens worden namelijk breed omarmd door hun oudere Amerikaanse voorbeelden. (Muziekweb)

 Een historisch document voor bluesliefhebbers dus. Gaat dat zien!!


Reserveer in onze catalogus

Misfits

Vlak voor mijn vakantie deed ik nog snel even een greep in de dvd-collectie om een alternatief te hebben voor eventueel regenachtige dagen.

Nou was het gedurende mijn zomerreces eigenlijk steeds goed weer, maar toch kwam ik wel toe aan het kijken van een tv-serie die ik impulsief had meegenomen.



De serie 'Misfits' is in Nederland niet op tv geweest; wel bij onze zuiderburen.
Het is een 'British science fiction comedy-drama television show'. Zo. Da's een mond vol. Maar het dekt de lading wel.

Vijf jonge delinquenten die tot gemeenschapsdienst zijn veroordeeld worden tijdens een storm getroffen door de bliksem. Achteraf blijken ze over superkrachten blijken te beschikken. Kelly kan gedachten lezen, Curtis kan de tijd terugdraaien, Simon kan onzichtbaar worden en Alisha doet het libido van al wie haar aanraakt in overdrive gaan. Alleen wat het nieuwe kunstje van Nathan is, is niet meteen duidelijk. En wat is er plots met hun reclasseringsambtenaar Tony aan de hand?

Bij het bekijken van de eerste serie is het even zoeken naar wat je er nou eigenlijk van vindt. Is het een spannende serie? Of gaat het om de zwarte humor? Maar na zo'n anderhalve aflevering had het me wel te pakken. Mooi gefilmd, een catchy centraal verhaal, met zijweggetjes die ook de moeite waard zijn. Inmiddels heb ik de tweede serie in huis...
Er zijn meer afleveringen gemaakt, dus het is te hopen dat ook deze dvd's binnenkort te vinden zijn in de bieb. Eén fan zit er in ieder geval op te wachten...


Reserveer 'series 1' in onze catalogus
Reserveer 'series 2' in onze catalogus

The Artist

De overgang van de stomme film naar de geluidsfilm is een leuk thema om een film over te maken. Het beroemdste voorbeeld is volgens mij Singin' in the Rain, je weet wel, van die titelsong die de hele dag door je hoofd zoomt. Met Gene Kelly in de hoofdrol werd het natuurlijk een lekkere zing-en-dans film, maar het thema was hetzelfde: de hilarische en soms pijnlijke taferelen achter de schermen, als je als acteur ineens ook moet gaan praten.

En dan verschijnt er een Franse regisseur (Michel Hazanavicius), die het net even anders wil aanpakken met dat thema. Hij maakt er gewoon een stomme film over. Gewaagde keus, in deze tijd van groot-groter-grootst. En hij heeft het heel gedegen aangepakt. Het beeld is misschien net iets te scherp voor de jaren 30, maar voor de rest ga je echt terug in de tijd. Kleur, beweging, snelheid, muziek, maar misschien vooral nog wel het eenvoudige verloop van het romantische verhaal: beroemde acteur ontmoet onbekend meisje - acteur zorgt dat meisje actrice wordt - ontluikende liefde mag/kan/wil niet bloeien - acteur weigert te geloven in de geluidsfilm en raakt aan lager wal - meisje wordt beroemde filmster en redt de gevallen held - the end.

The Artist was begin dit jaar een hit. De film won talloze prominente filmprijzen en trok volle zalen. En om heel eerlijk te zijn snap ik dat niet zo goed. Het is een lieve film, het is mooi gedaan, het is een bijzondere ode aan een bijzondere tijd, het is een feestje voor de zaterdagavond met je lief op de bank. Het is ook vakwerk, het resultaat van zorgvuldige research en vasthouden aan je idealen. Dat is absoluut prijzenswaardig. Maar dan nog. Misschien moet ik hem gewoon een keer zien in een echte grote zwarte bioscoopzaal, misschien zit daarin de kracht. Wat niet wegneemt dat ik me ook op de bank uitstekend heb vermaakt!




Reserveer nu in onze catalogus.

Zadelpijn

Ik blijf nog even fietsen. Het zijn niet alleen mannen die fietsen. Ook vrouwen houden er van. Onder het pseudoniem Liza van Sambeek verscheen in 2003  Zadelpijn en ander damesleed.Het boek was meteen een bestseller en dat is niet verwonderlijk. In 'Zadelpijn en ander damesleed' gaat het over de levens van zeven vrouwen van tegen de vijftig die van feministisch activisme naar carriere, relaties, echtscheiding overspel en ziekte gelopen zijn. Zeven vrouwen, zeven karakters en al jarenlang bevriend met elkaar al is de ene vriendschap wel iets hechter dan de ander. Wat elk jaar door gaat is de fietsweek in Frankrijk. Het boek zit meesterlijk in elkaar. Elk hoofdstuk beschrijft één dag door de ogen van steeds een andere vrouw. Zo volgen we de fietstocht, de (on)hebbelijkheden van deze vrouwen (en hoe herkenbaar kunnen die soms zijn!), het achterliggende verhaal en we leren natuurlijk al deze vrouwen van binnen en van buiten kennen.

In 2004 verscheen het vervolg: Het verwende nest. 'Het verwende nest' is de aam van het Utrechtse grachtenpand dat vier van de zeven vriendinnen samen kopen. Het borduurt voort op de verhalen uit 'Zadelpijn en ander damesleed', maar is goed zelfstandig te lezen. Het boek gaat het verbouwing van het pand en de bijkomende perikelen van vrouwen van rond vijftig. Hoewel nog steeds uiterst aangenaam om te lezen is het verrassende effect dat het eerste boek had wel een beetje weg.

En toen verscheen dan in 2008 'Koninginnenrit'. De vriendinnen naderen inmiddels de zestig en daarbij horen zo de eigen (leeftijds)probleempjes, maar wel op dezelfde wijze verwoord. Het blijft aangenaam leesvoer en hij deed het ook weer goed tijdens de vakantie, maar het lijkt mij dat we nu wel genoeg An, Agnes, Sonia, Yvonne, Nina, Jaqueline en Max hebben gehad.

Aardig om te vermelden is het het boek Zadelpijn: de reisgids. In deze reisgids kun je de route volgen die de vrouwen fietsen in het eerste deel. Ook geeft het nadere bijzonderheden over de bezienswaardigheden in de omgeving en zijn er wat kortere fietstochten in de omgeving aan toegevoegd.

En dan is er natuurlijk nog de film, met o.a Monique van de Ven en Gijs Scholten van Aschat, die in de filmhuizen heeft gedraaid. O ja, en er is ook nog een toneelbewerking van gemaakt.

En natuurlijk allemaal te reserveren in de bibliotheek

Carnage

Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.

De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.

Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.




Reserveer in onze catalogus.

The illusionist

Een film met een leuke combinatie: romantiek, detective en illusies. In The illusionst krijg je het allemaal. En dat is best lekker, op z'n tijd!

Edward Norton speelt een mystieke goochelaar. Zeg maar gerust een illusionist. Eentje met een gebroken hart, dat dan weer wel. Als jongeman werd hij gescheiden van het meisje van z'n dromen. Want zij was van adel en hij maar van eenvoudige komaf. En toentertijd kon hij hen niet laten verdwijnen, zoals zij graag wilde. Nu hij beroemd en volwassen is, treft hij z'n liefje weer. Als verloofde van de kroonprins van Oostenrijk. Da's pech hebben. Maar de liefde is sterk - een meneer kroonprins niet bepaald een heertje - dus ze besluiten te vluchten. En dan gaat het mis, het liefje wordt vermoord.

Wat volgt is een poging van een aandoenlijke plaatselijke Sherlock Holmes om te verbergen wie de vermoedelijke dader is (ja echt) en om de illusionst te ontmaskeren als charlatan. En een poging van de illusionist om z'n verdriet te wreken. Ik vind het mooi gedaan. Ik ging er zelfs zo in op, dat ik - ondanks m'n ruime filmervaring - het plot niet zag aankomen. En geloof me, dan is hij echt het leukst. Niet teveel nadenken dus en gewoon meedrijven op de golven van de liefde!




Reserveer in onze catalogus.

The ugly truth

Op het moment dat ik dit schrijf wil het nog niet echt zomeren in Nederland. Terwijl ik eigenlijk onder een zachte avondhemel buiten had moeten zitten zat ik in plaats daarvan met m'n benen onder me getrokken op de bank naar een lekker filmpje te kijken. Zo'n filmpje waar je echt niet bij na hoeft te denken en waar je lekker bij weg kunt dromen. Zo'n filmpje is 'The ugly truth'.

'The ugly truth' gaat over een zelfstandige vrouw,  producer van een televisie ochtendshow(dat klinkt nog goed) die alles in haar leven graag goed onder controle houdt. Zo ook haar liefdesleven en, je begrijpt het al, dat lukt natuurlijk niet. Ze begrijpt maar niet waarom al haar dates op niets uitlopen, totdat ze geconfronteerd wordt met Mike. Mike is een seksistische macho die in het programma 'The ugly truth' de 'waarheid' over het verschil tussen mannen en vrouwen op botte wijze verkondigt.

Ik hoef, denk ik, niet te vertellen hoe dit afloopt. Een allerminst originele film, maar door zijn absurde onzin wel lekker tijdverdrijf.

Reserveer in onze catalogus

Janine

De wereld kent slechts een handjevol top-violisten. 'Onze' Janine Jansen is er één van. Ze beheerst alle muziekstijlen, staat op de grootste concertpodia, werkt samen met de beroemdste dirigenten en orkesten en gooit al haar ziel en zaligheid in elke noot die ze speelt. Kortom, een viooldier.

Over haar leven als solo-muzikant is in 2010 een documentaire verschenen. In die periode kwam ook haar eigen eenmalige glossy uit. En ze nam een cd op met solowerken van Bach. Tussendoor speelde ze zo'n 200 concerten. Van Bach tot Britten, van Melbourne tot San Francisco. Oh ja, en ze moest natuurlijk haar net verschenen cd met twee vioolconcerten promoten.

De documentaire Janine toont niet in de eerste plaats het drukke bestaan van een muzikant 'on tour', van hotelkamer naar hotelkamer. Ik ben vooral geïntrigeerd door het cirsus daaromheen. De onpersoonlijke managers, die praten in termen van 'vermarkten'. De slechte interviewer, die klaagt over dat muzikanten en acteurs vaak niks te vertellen hebben en het dus best lastig is daar een goed verhaal van te maken. Het vermoeiende handjesschudden en glimlachen, want ja, je moet jezelf natuurlijk wel 'verkopen'.

Dat Janine na deze documentaire in een burnout gleed en maanden geen viool meer kon spelen - of eigenlijk geen emotie meer kon geven - zie je als kijker van mijlenver aankomen. Dat je dat zelf niet op tijd herkent en maar doorgaat en doorgaat, dat snap ik dan ook wel weer. Heel jammer dat de buitenwereld niet eerder ingreep en stopte met dat 'vermarkten'. Maar ja, it's all part of the game, zullen ze wel gedacht hebben. En ze wilde het zelf ook graag, zo zegt ze aan het eind. "Ik geef alleen maar, er is geen andere manier, en ik wil dat ook. Maar eh... soms zou ik gewoon wel eens wat terug willen krijgen." Tja...

Briljant vind ik hoe de muziek die voorbij komt de beelden van wat er gebeurt ondersteunt. De hectiek, de rustmomenten, het reizen, het worstelen tijdens een opname. Echt heel goed gedaan. En met Janine is het gelukkig weer goed gekomen. Die geeft weer vol overgave, alleen met een iets minder volle agenda. Hulde!



Reserveer de dvd in onze catalogus.

Sherlock Holmes: a game of shadows

Het is bijna een half jaar geleden dat ik de tweede Sherlock Holmes-film 'A game of shadows' in de bioscoop zag. Wat een heerlijke film... Elementary, my dear bieblog-lezers, want ik hou nou eenmaal van een held die het tegen een schurk opneemt, hier en daar een rechtsreeks duel en vooral wat heroïsche acties. En dan ook nog in een avontuurlkjke sfeer, mooi gefilmd, humoristiche dialogen. Van dat soort dingen dus.

Niet iedereen was te spreken over Guy Ritchies interpretatie van Sherlock Holmes. De regisseur, eerder verantwoordelijk voor prettig luidruchtige actiefilms als Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch., maakte geen verfilming zoals tientallen van zijn voorgangers hadden gedaan. Sherlock was niet meer de stoffige detective met jagerspetje en ruitjesjas, maar een vechtende en rennende actieheld die zo nu en dan ook gewiekst en komisch uit de hoek kon komen. James Bond eigenlijk, maar dan eind negentiende eeuw. (...)

Vanaf de eerste minuut gaat Ritchie zijn film in met een hoog tempo, dichtgesmeerd met muziek en springend van gevecht naar achtervolging naar nieuwe onthulling. Afgezien van de korte pauzes houdt hij dat tempo de hele film vast (dat is ruim twee uur). Met die wilde energie, visueel hoogstaande actiesequenties en een onderhoudend verhaal, koppelt hij zich zo nog meer los van de klassieke boekenreeks. Dat maakt dit vervolg beter dan zijn voorganger. (filmtotaal)

Kijk, en dat vind ik nou ook. Robert Downey Jr. schittert samen met Jude Law in deze fantastische film... Onlangs verschenen op dvd en dus ook toegevoegd aan onze collectie. Lenen, kijken en genieten dus!


Reserveer in onze catalogus

Game of Thrones

Nu moet ik bekennen dat ik niet zo'n fan ben van fantasy. Het begint vaak wel leuk maar de enorme hoeveelheden karakters, de verschillende verhaallijnen en de lengte van het verhaal maken dat ik meestal halverwege afhaak. Maar dit zijn juist elementen die fantasy heel geschikt maken om te verfilmen en dat is precies wat ze bij de Amerikaanse betaalzender HBO hebben gedaan met Game of Thrones.

Game of Thrones is vorig jaar uitgezonden op de Amerikaanse TV en  was gelijk een grote hit. Direct na het uitzenden van de eerste aflevering werd door HBO besloten een tweede seizoen te produceren. De serie is gebaseerd op de serie Het lied van IJs en Vuur van de schrijver George R.R. Martin. Het eerste seizoen van 10 afleveringen is gebaseerd op deel 1 in de serie, Het Spel der Tronen. Grappig is dat de cast met o.a. Sean Bean grotendeels Brits of Iers is en dat ook de opnames in Europa plaatsvinden, o.a. in Noord Ierland, Malta, IJsland en Kroatië. Nederland doet ook een beetje mee: in het tweede seizoen zal Carice van Houten een rol spelen als priesteres Melisandre.

Het verhaal van Game of Thrones speelt zich af in een mythische wereld, in de Zeven Koninkrijken op het continent Westeros. Maar ook in het uiterste noorden van Westeros en op het oostelijke continent Essos. De Zeven Koninkrijken vormden ooit zeven aparte staten maar werden verenigd door de Targaryens. Zij regeerden 200 jaar over de Zeven Koninkrijken totdat Aerys II Targaryen "de gekke koning" door een verbond van Baratheons, Starks, Arryns, Tullings en Lannisters werd afgezet en gedood. De Zeven Koninkrijken worden van het verre noorden gescheiden door de grote ijsmuur. De muur wordt bemand door de Nachtwacht, die het rijk beschermen tegen de gevaren van achter de muur.

Het is een vrij heftige serie met behoorlijk veel geweld en dus niet geschikt voor tere zieltjes. Maar het acteerwerk en de opnames zijn fantastisch. Ga kijken en de 10 uur aan DVD's vliegen voorbij en ik kan niet wachten tot seizoen 2!



Reserveer Game of Thrones in onze catalogus.

Yentl

Ik kom ik er maar eerlijk voor uit: ik hou van musicals. Van die film waarbij ze midden in een scène ineens beginnen te zingen, liefst ook nog met het betere danswerk erbij. Ik ben van de generatie Fame, Staying Alive, Flashdance, Dirty Dancing... en ik zag ze - laat ik zeggen - meer dan eens. Tot zover mijn ontboezeming.

Uit die periode komt ook de film Yentl, die ik speciaal voor dit blog weer eens in de player stopte. Een verhaal zonder dans, maar met de betere muzikale hoogstandjes. Door die vrouw met dat bijzonder gezicht en die gouden stem: Barbra Streisand. Ik heb de lp toentertijd zo grijs gedraaid, dat ik alle liedjes nu weer gewoon meezing. En ze zijn nog altijd mooi.

Toen zag ik vooral het verhaal van een vrouw die, om datgene te kunnen en mogen doen wat ze het allerliefste wil - studeren - iemand moet worden die ze niet is: een man. En dat gaat best een tijdje goed, totdat er natuurlijk liefde in het spel komt. Zij houdt van haar studie-partner, hij houdt van het mooiste meisje van de stad, die twee mogen niet trouwen en voor ze het weet doet Yentl - uit liefde voor de man die ze dreigt te verliezen - het onmogelijke: trouwen met dat mooiste meisje. Niet handig... maar ja, liefde breekt wet.

Na zelf ook wat ouder en wijzer te zijn, zie ik gelukkig de metafoor voor het grotere plaatje veel beter. Dit is een tijdloos verhaal over vrij zijn, over kunnen zijn wie je bent, over vliegen door het leven, over stappen durven zetten die onmogelijk lijken of waarvan anderen zeggen dat die onmogelijk zijn. Waarbij de goede afloop niet per se zit in 'ze leefden nog lang en gelukkig', maar wel in een vrije vlucht naar een leven waarin je jezelf mag zijn. En een verhaal dat laat zien dat de belangrijkste lessen om te leren helaas niet in de boeken staan. Die moet je gewoon... leven.

De lyrics van het openingslied Where is it written vatten het mooi samen. Het was een goed idee om deze dvd weer eens af te stoffen.

Elke morgen begint voor mij
met een duizend vragen
die tollen door m'n hoofd
met reden en logica proberen te vinden
in de wereld die Gods schepping is.

De reden waarom een vogel vleugels kreeg
als 't niet is om te vliegen
en de hemel te loven met elk lied die hij zingt.
Wat goed is en wat slecht
waar ik thuis hoor in het stelsel der dingen.

Waarom hebben we ogen die zien
armen die reiken,
als het niet is om te weten dat er nog meer is?
Als het niet is om te hunkeren naar de betekenis
waartoe dient dan de ziel?

Waar dienen vleugels toe
als 't niet is om te vliegen?
Waarom hebben we hersenen
als het niet is om vragen mee te stellen?

Waar staat geschreven wat ik behoor te zijn
dat ik niet mag durven
de vruchten te plukken van elke boom
mijn deel te ontvangen
van elke denkbare mogelijkheid?

Reserveer in onze catalogus.

Incendies

In het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw woedde er een burgeroorlog in Libanon. In deze oorlog waren het christenen en moslims die tegen elkaar vochten. Een oorlog verwoest, traumatiseert, maakt kinderen ouderloos en maakt van vrienden vijanden. Waar mensen onderdrukt worden, hun leven niet zeker zijn ontstaan ook vluchtelingen stromen.

De film Incendies gaat over de tweeling Jeanne en Simon die samen met hun moeder in Canada wonen. De achtergrond van deze drie mensen is duidelijk: zij zijn van Libanese afkomst, maar Jeanne en Simon weten niets van hun tijd in Libanon. Hun moeder is met ze gevlucht naar Canada toen zij nog babietjes waren en over het Libanese verleden wordt vooral gezwegen.

Als de moeder overlijdt krijgt de tweeling elk een brief overhandigd van de notaris. Jeanne krijgt hierbij de opdracht de brief te overhandigen aan hun oudere broer in Libanon en Simon moet zijn brief overhandigen aan hun vader. Pas als zij deze opdracht hebben uitgevoerd mogen ze op het graf van hun moeder een steen plaatsen. Doen zij dit niet dan, zo luidt hun moeders wens, heeft zij geen recht om herinnerd te worden. Saillant detail: Jeanne en Simon hebben nooit eerder van een broer gehoord en zij weten niet beter dan dat hun vader dood is.

Tijdens hun zoektocht in Libanon volgen we de gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de burgeroorlog. Dit levert beelden op die niet geschikt zijn voor de teerhartigen onder ons. In strakke, onderkoelde beelden toont de film ons de verschrikkingen van de oorlog. Bij het zien van deze beelden bekruipt me onvermijdelijk het gevoel van machteloosheid. Dat we na al die oorlogen die er ondertussen uitgevochten zijn nog steeds niet inzien en begrijpen dat een oorlog alleen maar verliezers oplevert.

Jeanne en Simon leren het andere leven kennen van de vrouw die hun moeder was en ze vinden inderdaad hun broer en vader. De uitkomst is zowel wreed als bizar.



Incendies kwam uit in 2010 en kreeg een Oscarnominatie voor beste buitenlandse film. Het is een overdonderende film die je niet snel zult vergeten.

Reserveer in onze catalogus

Midnight in Paris

Voor mij is Matchpoint nog altijd de beste film van Woody Allen. Dit is ook gelijk zijn meeste non-Allen achtige film. Wat wel iets zegt over mijn haat-liefde voor deze man. Zijn Midnight in Paris zit weer vol met die typische intellectuele, rommelige humor. Waarmee ik hopelijk niet te hard tegen de schenen van Allen-lovers trap.

De hoofdpersoon Gil lijkt zelfs in alles op hoe Woody Allen zichzelf altijd neerzet. Een jonge, wat verwarde en zoekende schrijver. Ik stel me zo voor dat de regie-aanwijzingen vrij simpel waren:  'just be me'. Zijn verloofde Inez komt uit zo'n typische rijke familie, met twijfelachtige meningen en vooroordelen, en met lekkere foute of pedante vriendjes, zoals de museumgids ze zo heerlijk tussen neus en lippen door beschrijft. En die natuurlijk lekker uitvergroot worden neergezet.

Gil werkt aan z'n eerste roman, die zich afspeelt in zijn favoriete jaren 20. Maar hij zit vast in z'n verhaal en in het idee dat toentertijd alles beter was. Als hij dan even de 'pedante' sfeer ontvlucht en 's nachts door Parijs gaat zwerven, gebeurt het wonder. Klokslag 12 uur rijdt een oude taxi voor die hem precies daar brengt waar hij graag wil zijn, in de jaren 20. Daar ontmoet hij al z'n grote helden, die hem helpen met z'n roman en met z'n leven, en daar wordt hij verliefd. Wat zachtgezegd niet erg handig is. Niet in de laatste plaats omdat zij het liefje is van Pablo Picasso.

Dit levert niet alleen grappige situaties op, maar ook een leuke puzzel. Want wie is wie? Herken je ze wel allemaal? Het echtpaar Fitzgerald, Ernest Hemingway, Josephine Baker, Juan Belmonte, Gertrude Stein, Salvador Dalí, Man Ray... En waarom waren ze ook alweer zo beroemd? Direct gevolgd door de vraag welke grote acteurs je allemaal voorbij ziet komen! Goed opletten dus. Het wordt pas echt bizar als dit tijdspelletje ook dat meisje waar Gil zo verliefd op is overkomt en hij ineens aan tafel zit bij Henri Matisse, Henri de Toulouse-Lautrec en Paul Gauguin. Pas dan snapt hij de boodschap.

Dat het verlangen naar een 'gouden verleden' iets is van alle tijden. En dat mensen kennelijk liever een nostalgisch en geïdealiseerd verleden verkiezen boven het rommelige heden of de onbekende toekomst. En voor die boodschap maakte Woody Allen een vermakelijke film.




Reserveer nu in onze catalogus.

Joe Jackson - Live At Rockpalast

Onlangs uitgebracht: een 2-DVD-box van Joe Jackson met daarop maar liefst drie concerten 'Live at Rockpalast', uit 1980 en 1983. Joe Jackson is wat mij betreft één van de meest veelzijdige muzikanten. Als geen ander beheerst hij diverse stijlen en bovendien is hij een meester in het coveren van zijn eigen songs. Zo wordt elk concert verrassend en weet je als toeschouwer en fan op een prettige manier nooit waar je aan toe bent.
De concerten op deze dvd's zijn dus alweer van een tijd geleden, maar wel uit een periode waarin Joe Jackson de nummers schreef waarmee hij bekend werd.

"Deze dvd’s met drie historische concerten van Joe Jackson mag als een echt ‘collectors’ item’ voor oprechte fans van deze grote artiest beschouwd worden. Ondanks zijn totaal onfotogenieke kop en zijn totaal a-commerciële ingesteldheid slaagde hij er in om de echte muziekliefhebber voor vele jaren voor zich te winnen met zijn kwalitatief uitstekende liedjes in diverse genres waaronder pop, rock, jazz, swing en new wave. In dit muzikale beelddocument brengt hij als bekendste nummers “On Your Radio” - waarmee hij zijn show telkens begint - het persbekritiserende “Sunday Papers”, “Breaking Us In Two” en zijn grootste hits uit die periode in zijn carrière. De meeste van de hier gebrachte songs kan je ook nog in hun originele studioversie terugvinden op één van zijn bekendste albums “Night And Day”, maar deze dynamische man live met zijn band aan het werk zien op het hoogtepunt van zijn indrukwekkende loopbaan heeft zeker een extra toegevoegde waarde voor de ware fans." (rootstime.be)

En zo is het maar net. Hoewel ik Joe Jackson een aantal jaren terug live heb gezien, vind ik het nog steeds jammer dat ik niet getuige was van zijn kunnen in de periode die op deze dvd's is samengevat. Toch fijn dat ik dat op deze manier een beetje kan inhalen...





Reserveer in onze catalogus

Garden State

Misschien ken je Zach Braff van de komische ziekenhuisserie "Scrubs", maar dat hij meer kan blijkt uit zijn regiedebuut met de film Garden State waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Garden State is een bitterzoet relatiedrama met een subtiele humor die in 2004 een bescheiden filmhuis hit was.

Zach Braff speelt de mislukte acteur Andrew Largeman die na negen jaar afwezigheid terugkeert naar zijn geboortestadje voor zijn moeders begrafenis. Al die jaren heeft hij zware medicatie geslikt die zijn vader (een psychiater) hem heeft voorgeschreven om een jeugdtrauma te verwerken. Hij komt al zijn oude vrienden tegen en ontmoet de levenslustige en epileptische Sam, een leuke rol van Natalie Portman. Hij besluit te stoppen met zijn medicatie waardoor de werkelijkheid ineens een stuk harder binnenkomt. 

Het klinkt misschien als een deprimerende antidrugs film maar dat is het absoluut niet. Het is een grappige, charmante film, met kleurrijke karakters en leuke dialogen. Garden State is een soort "coming of age movie" waarin een jongen kies voor het echte leven ook al weet hij dat het niet zal meevallen.



Reserveer Garden State in onze catalogus

Simon's Cat

De filmpjes en tekeningen van Simon Tofield over zijn kat zijn enorm populair. Kattenliefhebbers (en kattenhaters wellicht ook) herkennen de dagelijkse nukken van een huisdier, snappen precies hoe het voelt... Het YouTube-kanaal kent grote aantallen abonnees, de filmpjes worden veel bekeken: je ontkomt er bijna niet aan. Naast de filmpjes zijn er ook steeds meer andere producten: mokken, notitieblokjes, bakvormpjes, t-shirts...
En gelukkig ook leuke boeken, om op je gemak de eenvoudige pentekeningen na te kijken. Leuke korte verhaaltjes, net zo aandoenlijk als de filmpjes.

Simon Tofield (1969) begon al op jonge leeftijd met het tekenen van cartoons en studeerde grafische animatie aan De Montfort University (Leicester). Hij werkt in Londen als animator bij Tandem Films. Simon’s Cat heeft een reeks prijzen gewonnen, waaronder die voor Best Comedy bij de British Animation Awards en de YouTube Blockbuster Award. Simon woont in Bedfordshire en heeft vier katten.
Hij maakt alle geluidjes in de films zelf... En hoewel de tekeningen wel getekend worden via een tekentablet voor de pc, komen de films via degelijk en traditioneel handwerk tot stand, plaatje voor plaatje. Voor een seconde film zijn 12 tot 25 tekeningen nodig...

Niet teveel praten hierover: gewoon kijken en lezen. Hieronder alvast een paar van mijn favorieten. En de boeken hebben we natuurlijk ook...
En tenslotte nog een leuke tip: volg ook het extra YouTube-kanaal, waarin je door de maker uitgelegd krijgt hoe je de karakters tekent. Zelf aan de slag dus!







Reserveer 'Simon's Cat' in onze catalogus
Reserveer 'Simon's Cat trekt er op uit' in onze catalogus
Reserveer 'Katten Chaos' in onze catalogus

Everything is illuminated

De schrijver Jonathan Safran Foer verrijkte m'n boekenkast met z'n roman Extreem luid & ongelooflijk dichtbij. Pas daarna las ik z'n debuut Alles is verlicht. Een wonderlijk verhaal. Vooral doordat het zo wonderlijk is opgeschreven. Drie verhaallijnen, die elkaar afwisselen, doorkruisen en uiteindelijk samenkomen. Onderweg word je ontroerd, moet je soms gniffelen, maar bekruipt je ook een soort unheimisch gevoel. Want dit gaat toch over hele wezenlijke en vreselijke dingen uit de Tweede Wereldoorlog? Zich afspelend in de Oekraïne, wat we door alle verhalen over Polen en Rusland soms even lijken te vergeten?

Ja, dat klopt. Maar het lukt de schrijver dus toch om daar een soort van bijzondere lichtheid aan te geven. Hoe verfilm je zoiets? Daar was ik wel benieuwd naar. Net zoals ik benieuwd ben naar de verfilming van Extreem luid, die op dit moment in de bioscopen draait (gratis tip!).

Everything is illuminated heeft voor mij nog meer van dat wonderlijke dan ik bij het boek al had ervaren. Dat komt door allerlei filmische keuzes van de regisseur. In kleur, decor, details, perspectief, casting. Maar niet in de laatste plaats door de taal en het script in z'n geheel. De ondertitel luidt met recht: Leave normal behind. Want dat is wat je doet zodra je deze film instapt. Bekijk de trailer en je snapt vast wat ik bedoel. Je kunt niet anders dan je eraan overgeven en je laten meedrijven op dat wat voorbij komt. Zo'n film dus.

Oh ja, waar het over gaat? Over een jonge man, die met een vergeelde foto van z'n opa en een vrouw op zoek gaat naar die vrouw. Zij zou z'n opa uit de handen van de Nazi's hebben gered. Hij krijgt hulp van een bijzondere tolk, diens warrige opa en hun hond. Genoeg ingrediënten voor veel 'lichtheid'.

De boodschap van dit alles? Die wordt mooi beschreven in één van de recensies: No matter who we are or where we live, we are all connected. En dat haalt voor mij dat unheimische gevoel uit dit sterke verhaal.




Reserveer in onze catalogus.

Magnolia

Je hebt van die films die je na de eerste keer al nooit meer vergeet en die je daarna over en over kunt zien. Magnolia was voor mij zo'n film. Alweer meer dan 10 jaar oud, maar als verhaal tijdloos.

Het is even opletten, om twee redenen. De cast bestaat uit enkel top-acteurs. Dus je bent in het begin vooral bezig met in je geheugen te graven, want waar kén je die ook alweer van? Oh ja, en dát was ook zo'n geweldige film, daar speelde hij ook in mee. Kortom, als je een beetje een filmganger bent, dan zie je van binnen allerlei beelden voorbij komen.

Maar dan moet je je echt gaan concentreren op het verhaal. Een 'episch mozaïek' noemen sommigen het. Dat klinkt mooi en klopt ook wel. Je ziet twee handen vol uiteenlopende karakters, die via verschillende verhaallijnen elkaars leven kruisen. Door de speling van het lot, door toeval of door menselijke interactie. Het maakt niet uit, het levert in ieder geval een onvergetelijke climax op.

Uiteindelijk blijken alle personages, ondanks hun roem, pijn of eenzaamheid, op zoek naar hetzelfde: zingeving, geluk en vergeving. En geloof me, er valt in de levens van deze mensen heel wat te vergeven.

Kijk hieronder voor de traileren maak kennis met een mozaïek van mooie mensen. Nieuwsgierig? Kijk dan ook even naar ruim vier minuten onvergetelijke quote's!



Reserveer nu in onze catalogus.

Varg Veum

Varg Veum is de hoofdpersoon in een serie thrillers van de Noorse schrijver Gunnar Staalesen. Deze boeken zijn de moeite van het lezen zeker waard, maar ik wil het deze keer graag hebben over de films. Een dvd-box met zes films over deze solistische privédetective zorgen er voor dat je meegezogen wordt in de verhalen. Een aantal afleveringen is uitgezonden op de Belgische tv en ook in Nederland kwam al eens wat voorbij.

Varg Veum (gespeeld door Trond Espen Seim) woont in Bergen aan de westkust van Noorwegen en is een jonge roekeloze privédetective die geen onrecht kan dulden. Met zijn ongewone onderzoeksmethodes flirt hij vaak met de grens van de wet. 

Dat lijkt een veel voorkomend gegeven in een serie spannende films, maar het gaat geen moment vervelen.
Er is iets met die Scandinavische manier van filmen. Het kleurgebruik? Of het idee dat de casting altijd precies goed is? Zo zat ik afgelopen week in de bioscoop te kijken naar de film 'The girl with the dragon tattoo', de Engelstalige verfilming van het eerste deel van de Stieg Larsson-boeken. Spannende film, zeker geen slap aftreksel, maar het gevoel bekruipt je dat deze versie niet helemaal nodig was. De originele Zweedse versie is uiteindelijk toch nét even iets beter. Ok, nou heb ik ook wel een beetje een zwak voor de Scandinavische taal..

Om kort te gaan: als je houdt van krimi's, met hoofdpersonen die ook zo hun nukken hebben en niet altijd even tactisch zijn (maar die je op de een of andere manier toch sympathiek gaat vinden), dan moet je deze films maar eens bekijken.
Noors film-avondje dan maar?



Reserveer in onze catalogus