Seance

Dr. Whitman is een gevierd chemicus, die een beetje in het vergeetboek dreigt te raken. Dan krijgt hij bezoek van een journalist van een enigszins dubieus tijdschrift over spiritualisme, een onderwerp dat Dr. Whitman interesseert. Want hoe is het mogelijk dat een medium in staat is een energie te materialiseren tot een fysiek aanwezige persoon? Een vraagstuk dat in het laat 19e eeuwse Londen meteen een wat mythische sfeer krijgt onder de gaslampen in de mistige avonduren. Dr. Whitman zal aantonen dat het medium een oplichtster is. Maar niets is wat het lijkt en de experimenten van Dr. Whitman nemen een geheel andere wending.

'Het leven is een reis die aanvangt met een lege koffer. Het gewicht dat we bij het verglijden der jaren met ons meenemen, is dat van onafgeloste schuld.' 

Zo begint 'Seance' van Kevin Valgaeren en zo eindigt het om verder te gaan met:

Dat besef ik nu, maar om dat te weten te komen , moest ik eerst sterven.
En zo, trouwe lezer, die volharding heeft getoond door bij me te blijven tijdens het vertellen van mijn geschiedenis, neem ik u nog één keer mee naar het ogenblik waarop wij elkaar voor het eerst hebben ontmoet: naar die slaapkamer op de bovenste verdieping van 17 Gough Square, naar het bed waar ik een groot deel van mijn leven heb geslapen, en waar ik op de grijze lentenamiddag van 4 april 1919 een gruwelijke dood stierf.

Deze zinnen maken meteen duidelijk dat de stijl waarin Valgaeren 'Seance' heeft geschreven formeel is, overigens geheel passend bij het wat voorname karakter van de hoofdpersoon: een Engelsman van enige stand in het Victoriaanse Londen. En zo kloppen inhoud, stijl en karakters perfect. Het is volgens mij één van de redenen waarom ik het boek steeds meer ging waarderen. Het verhaal zuigt je mee, je loopt door Londen, je ziet het voor je en je voelt aan de ene kant de twijfel van Dr. Whitman en aan de andere kant de zoete verleiding waarin hij terecht komt. Maar ik zal niets verklappen. Lees zijn bekentenissen zelf!

Reserveer in onze catalogus