Eck's Jaarlijstje 2016

Het is weer een mooie ijst geworden, al zeg ik het zelf.... Ergens dit jaar bekroop mij het gevoel dat de oogst wat mager was, maar dat werd richting eind 2016 wel goed gemaakt.
Wat overblijft? De 12 platen die me bij gaan blijven en waar ik nu al een tijdje van geniet.
Niet eens met de keuze? Dat mag natuurlijk, zoals ieder jaar. Ik hoor graag welke parels er volgens jullie nog moeten worden toegevoegd. Titels nomineren voor verwijdering is uiteraard uit den boze. Veel luisterplezier, onder het motto: liever een treurbeuk dan een kerstboom!!



1. David Ramirez - Fables
Het album werd al voorgedragen vorig jaar, maar was nog niet in Nederland verkrijgbaar. Het zegt heel wat dat het hele jaar niemand er aan heeft kunnen tippen... Hoewel de nummers 1 en 2 nog wel stuivertje hebben gewisseld! Maar goed: indringende en sfeervolle prachtplaat!
‘Fables’ is een intieme singer-songwriter plaat die vertelt over het eenzame leven van een singer-songwriter “on the road”. David Ramirez trok de afgelopen jaren zonder veel succes door de Verenigde Staten en dat was niet altijd een genoegen. De eenzame en frustrerende momenten blijken nu echter wel een voedingsbodem geweest voor een geweldige plaat.
‘Fables’ is zo’n plaat die je vast weet te grijpen. De plaat doet dit direct bij eerste beluistering, maar doet dit ook nog wanneer je ‘Fables’ voor de zoveelste keer hoort. Noah Gundersen heeft ‘Fables’ voorzien van een mooi ingetogen geluid dat de intimiteit van de songs accentueert, al is de muziek van David Ramirez wel wat uitbundiger dan zijn eigen muziek. (...) Het is de slagroom op een voor liefhebbers van rootsy singer-songwriters vrijwel onweerstaanbare taart. (bluesmagazine)

2. Robert Ellis
Voor mij persoonlijk de ontdekking van het jaar, toen ik Ellis live zag op Take Root in september in Groningen. Hij liet een onuitwisbare indruk achter en wist me van begin tot eind te boeien. Briljant meesterwerk, met allerlei invloeden maar een volstrekt eigen geluid... Had dus ook maar zo de nummer 1 kunnen zijn!
"Van fraai openbloeiende pop als California gaat het via het op dartele bossa nova ritmiek huppelende Amanda naar de op vernuftige fingerpicking en steel gitaar leunende folk van Drivin’ pendelt. Zo verzeilen we bij persoonlijke ontboezemingen High Road en Elephant dat door Ellis moederziel  alleen in de studio werd geassembleerd. Het prachtige, met strijkers georkestreerde You’re Not The One ademt een identiek melancholisch gevoel uit dat ook door het idyllische instrumentaaltje  Screw vloeit. Het tempo wordt enigszins opgevoerd en de gitaren klinken wat ruiger in Couple Skate dat naar verluidt ontkiemde tijdens een tournee met Richard Thompson.
“It’s not OK that I hide in the words of a song” zingt Ellis in een emotioneel geladen finale, die van hamerend pianospel in een uitgesponnen ontknoping met ongemeen rauw gitaarspel uitmondt. Voor de eindejaarlijstjes is het nog wat vroeg maar ongetwijfeld zal je dit lichtjes fantastische titelloze werkstuk gevuld met het betere werk uit de Americana songsmidse terugvinden tussen mijn favorieten van 2016." (writteninmusic)




3. Stephen Simmons - A World Without
Ook Stephen Simmons zag ik dit jaar weer eens ive, maar nu voor het eerst met band. En ook dat was een genoegen. Gelukkig kwamen er flink wat nummers voorbij van deze laatste cd: misschien wel de mooiste die hij tot nog toe maakte...
Verplichte luisterkost voor de alt-country liefhebbers!
"Zijn rustige, fluwelen stem, die erg helder klinkt, is duidelijk een troef voor dit soort muziek waarvoor de term americana is uitgevonden. Naast de singer-songwriter-nummers kan Simmons ook op Bruce Springsteen-achtige manier rocken (dat hij een boon heeft voor The Boss bewijst de knappe versie van Tougher Than The Rest die je op Youtube vindt) of er een tranentrekkend hardcore country-lied tussendoor gooien. Die variatie nodigt elke keer weer uit. Zelfs na zoveel luisterbeurten.
Simmons debuteerde in 2004 met het niet onaardige ‘Last call’ en zou in de twaalf jaar die erop volgden alleen maar groeien als songsmid. Tijd om met zijn tiende plaat de hele wereld te veroveren en niet alleen de harten van de ingewijden. (...) De plaat toont een uniek songschrijverstalent waarin artistieke eerlijkheid en fijne melodieën de boventoon vormden; een plaat om u tegen te zeggen. Laat je dus verwennen." (damusic.be)

4. Sarah Jarosz - Undercurrent
Een paar jaar terug vergeten om in mijn lijstje op te nemen, maar dit jaar gaat me dat niet weer gebeuren. Op de valreep nog meegekregen en direct een hoge notering... Fantastische stem en begenadigd snarenwonder!
"Bluegrass was de eerste liefde van Sarah Jarosz en die liefde houdt de Amerikaanse ook op Undercurrent in ere, al hebben invloeden uit de folk en country zeker aan invloed gewonnen en duiken er ook wat jazzy invloeden op.
De instrumentatie op de plaat is ingetogen maar echt wonderschoon. In de instrumentatie staan de snareninstrumenten centraal, maar ook de subtiele bijdragen van andere instrumenten zijn bijzonder trefzeker. Het past allemaal prachtig bij de stem van Sarah Jarosz, die de afgelopen drie jaar zeker aan kracht en doorleving heeft gewonnen. In een aantal songs op Undercurrent steekt Sarah Jarosz de helaas weinig productieve Gillian Welch naar de kroon met prachtige bijna verstilde songs, maar op haar nieuwe plaat vindt de jonge Amerikaanse muzikante ook aansluiting bij andere genres binnen de Americana. Undercurrent is wel een plaat die je met volledige aandacht moet beluisteren, maar als je dit doet valt er verschrikkelijk veel moois te ontdekken en is kippenvel zeker niet uit te sluiten. Sarah Jarosz zal wel een keer stoppen met groeien, maar vooralsnog is de groei die ze ook op Undercurrent weer laat horen bijzonder indrukwekkend. Voor mij een jaarlijstjesplaat." (krentenuitdepop)





5. Carter Sampson - Wilder SideOver op de valreep gesproken: afgelopen woensdagavond zag ik Carter Sampson live met de band 'Hidden Agenda Deluxe' (zie verderop in mijn lijstje) in Oldenzaal. En dat was voldoende om mijn lijstje op het laatste moment nog even aan te passen. Opnieuw een ontdekking dus, deze 'Queen of Oklahoma'! Warm aanbevolen...
"Met ruim 200 optredens per jaar weet Carter Sampson waarover ze het heeft in haar liedjes. Die gaan over de hele nacht autorijden om maar alleen te zijn. Gejaagd door de wind. De geest van Hank Williams die haar gezelschap houdt (Tomorrow’s Light). Er is geen woord gelogen aan Wilder Side (eigen beheer/CRS) van Sampson. Dat hoor je. Ze zingt dat ze zich nog niet wil settelen (Run Away). Ze houdt van de regen en de wind. Ze wil altijd verder, zelfs als ze eigenlijk geen afscheid zou willen nemen (Highway Rider). Ze komt zichzelf tegen aan de kust van Texas met het gebroken hart van haar ex dat ze met zich mee moet dragen. Ze hoopt dat het hem goed gaat. Als hij haar maar niet terug wil hebben. ‘Cause I’m not lonely but I am alone’ Zelf droomt ze van ‘open roads and a wide open sky’ (Everything You Need). Altijd onderweg omdat ze niet anders wil; en toch is ze het liefst op de terugweg naar Oklahoma. Daar voelt ze zich het meest op haar gemak. Totdat de weg weer aan haar trekt. Haar voordracht is naturel. Puur als een storm waarin het gruis der aarde neerkomt. Het is countryfolk zonder franje. Voortreffelijk geproduceerd door Travis Linville die tevens actief is op gitaren, dobro, banjo, pedal steel, bas, drums en percussie. Wilder Side is alweer een voortreffelijk album uit Oklahoma dat een plaatsje verdient naast werk van John Fullbright, John Moreland (die meezingt) en John Calvin Abney. Sampson eindigt met See The Devil Run, het verslag van een bezoek aan de kerk van Al Green in Memphis. ‘Let the tambourine ring and the organ hum / Gather ‘round good people / You gonna see the devil run." (altcountry.nl)

6. Hidden Agenda Deluxe - Pan Alley Fever
De bijdrage van eigen bodem in dit lijstje: Pan Alley Fever is een heerljke roostplaat, met veel enthousiasme en door mij bijzonder gewaardeerd snarenspul... Zoals hierboven al gezegd inmiddels live meegemaakt, en de indruk werd bevestigd... Het gaat hier om een nationaal product om trots op te zijn!
"Het zijn drukke baasjes die hun sporen in de muziek al lang hebben verdiend. BJ Baartmans (singer songwriter, producer en begeleider van o.a. Iain Matthews, David Corley, Shannon  Lyon), Eric DeVries (The Big Easy, Songwriters United), Sjoerd van Bommel (Van Deven & Van Bommel, Jango Edwards, David Corley, Frederique Spigt), Gerald van Beuningen (Nancy Works On Payday, JW Roy en Rob Geboers (The Revolvers, Brainbox, Mick Taylor).
Deze gelegenheidsformatie heeft onder de naam Hidden Agenda Deluxe een eerste album uitgebracht, ‘Pan Alley Fever’. Dit album, met twaalf eigen composities en een cover voert je als luisteraar rechtstreeks terug naar de seventies.
Het album begint meteen vrolijk met Shine, dat sterk doet denken aan Ramblin’ man van The Allman Brothers. Lekker speels gitaarwerk. Invloeden van Little Feat zijn er in het gospelachtige Don’t Give Up Hope. Tulsa Shining is een regelrecht verlangen naar Tulsa Oklahoma. Een lekkere uptempo countryrocker. Mind Of Her Own is een soulful funky nummer in de traditie van Dr. John. Een mooie gitaarsolo en een lekkere bas. De midtempo countryrocker I Don’t Even Need You is een song met een fantastische hammond  en Poco-achtige samenzang. De invloeden van The Band zijn volop aanwezig in de prachtige slowblues Don’t Forget To Leave, alsof ze Garth Hudson hebben ingehuurd, maar Sjoerd Geboers doet hier nauwelijks voor hem onder. De enige cover is Long Time Gone, dat oorspronkelijk verscheen op het debuutalbum van Crosby Stills & Nash uit 1969. Prachtig, bijna zes minuten genieten. Na het mooie Jericho Walls komt het cajunachtige Sweet Joanna’s Kiss, waarvan het begin me herinnert aan Eric Clapton’s Tulsa Time. Een van de hoogtepunten van het album is de ballad Goodbye Eternal Youth, met CS&N achtige harmonies en ik bespeur ook invloeden van The Nits. En wat te denken van de gitaarsolo a la Roger McGuinn. Het Dough Sam-achtige orgeltje is aanwezig in Good One Liners en wordt gevolgd door de midtempo funky rocker Whole 7 Days. Het album eindigt met So Blue, een subtiele vaudeville jazzy blues waar Leon Redbone het patent op heeft. ‘Pan Alley Fever’ voert je zoals gezegd terug naar de countryachtige muziek van de 70’er jaren van de vorige eeuw. Niks geen poespas, niks geen vernieuwing, gewoon een lekker Americana album van rasartiesten die weten waar ze de mosterd moeten halen." (Bluesmagazine)

7. Reckless Kelly - Sunset Motel 
Helaas (nog) niet in de bibliotheken van Nederland te vinden, maar dat mag de pret niet drukken. Lekkere rootsrock die het niveau van 'van dik hout zaagt men planken' ruimschoots overstijgt. Fantastisch artwork ook trouwens. Waarschuwing: hard draaien in de auto kan leiden tot verkeersovertredingen...
"Ook op Sunset Motel maakt Reckless Kelly weer gloedvolle alt-country en is de band bovendien een meester in het maken van lekker stevige rocksongs met flink wat rootsinvloeden. Het is zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zeker niet heel spannend wat Reckless Kelly doet, maar er is ook niets mis mee. Het geluid van de band is rijk en trefzeker, de zang op de plaat is uitstekend en ook op de kwaliteit van de songs valt echt niets af te dingen.
Tien jaar geleden was een plaat van Reckless Kelly een plaat waar je je geen seconde een buil aan kon vallen en dat is wat mij betreft nog steeds zo. Sunset Motel staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende songs, die soms prachtig ingetogen effect sorteren of juist lekker stevig stampen.
Tien jaar geleden behoorde het tot het beste in het genre en ook dat is wat mij betreft nog steeds zo. Sunset Motel zal in Nederland waarschijnlijk niet al te veel aandacht krijgen, maar het is echt een prima rootsplaat." (krentenuitdepop)





8. Matt Harlan & Rachel Jones - In The Dark
Matt Harlan en Rachel Jones kunnen eigenlijk altijd op mijn warme aandacht en enthousiasme rekenen. Hoewel dit een wat korte plaat is, blijft het fijn om naar ze te luisteren. Ook live was het weer genieten eerder dit jaar. Mooie harmonieën en fraai gitaarspel (het klinkt verdorie altijd alsof je twee gitaren tegelijk hoort.. Hoe doet 'ie dat toch?) Aanrader!
"De songs blijven het werk van Harlan en dat leunt als vanouds dicht aan bij de  troubadourstraditie van illustere Texaanse voorgangers als Townes Van Zandt en Guy Clark. De titelsong is meteen zo’n schitterend voorbeeld, gecomplementeerd met fraaie zang van Jones is In The Dark een prachtige opener.
Move Slow en het van Hudson broertjes geleende Strangers On The Hill wordt door stekelige elektrisch snarenwerk en roffelende drums begeleid. Dat blijkt een uitzondering, afgezien van enkele  spaarzame accenten van pedalsteel in The Time Is Now.  In My Mother’Song hoor je als je aandachtig luistert een accordeon op de achtergrond, een ontroerende song die Rachel’s vader samen met haar grootvader componeerde. Meestal geeft fingerpicking op akoestische gitaar de toon aan, zoals in het knappe duet Warm November en Something Bigger waarin Jones alleen voor de zang zorgt, met die sobere instrumentatie komt het verhalende songwerk nog beter uit de verf." (writteninmusic)

9. Ana Egge & The Sentimentals - Say That Now
Een album waar ik hier in Nederland eigenlijk nog niemand over gehoord heb: onterecht, want het is fantastisch mooi. The Sentimentals namen al platen op en traden al op met diverse gelouterde americana-artiesten (waaronder de nummer 6 van dit lijstje). Deze samenwerking met Ana Egge heeft geresulteerd in een fijne rootsplaat. Ingetogen en eerlijk.
"This album feels looser, and more like a country album. Songs like "Promises to Break" tap into every good singer-songwriter's amused despair at their own dysfunction. On the other hand, "He's a Killer Now" is a now gruesomely prescient song about a mother's reaction to her son's massacre-suicide.
If I had written this review three weeks ago as I had intended, I would have mentioned that this song is a searing commentary on American culture: the experience of knowing that your son engaged in such a heinous act, and trying to reconcile the grief for one's son with the disgust for what he did, is common enough now that songs portraying this story no longer need to focus on one specific event. After the events in Orlando, this song is vital: reminding us that there are human beings who need compassion and empathy -- before they can get to the point where they'll commit acts of mass violence -- and that those people leave behind families with extremely difficult emotions to process.
Say That Now is peppered with humor as well as pathos. Overall, it's a fun album but, as we can see, it has a lot to say. (No Depression)




10. Amos Lee - Spirit
Ook deze plaat bleef relatief onopgemerkt, althans die indruk heb ik. Amos Lee maakte al een aantal fraaie albums (zie ook eerdere jaarlijstjes) en ook deze mag er weer zijn. Zo vol met soul en vibes... Heerlijke plaat!
"Ik was soms best jaloers op medemuziekliefhebbers die een bepaald album als grote broer beschouwden. Maar met Spirit van Amos Lee heb ik dan eindelijk ook een muzikale soulmate gevonden. Van begin tot eind raakt elke song me diep in het hart. Magistraal mooi meesterwerk." (lust for life)





11. Christian Kjellvander - A Village: Natural Light
Naast Ana Egge & The Sentimentals nog een Scandicana-juweeltje: Christian Kjellvander heeft opnieuw een fantastisch sfeervolle plaat gemaakt. De melancholie druipt er af... Niks nieuws voor wie zijn muziek kent, maar wat mooi is dit weer... Bij een eerste kennismaking moet je wellicht wat aan zijn stemgeluid wennen, maar ik ben al een aantal jaren verkocht!
"Doodgraver maakt fenomenale plaat. Dat is de ultrakorte samenvatting van deze recensie van A Village: Natural Light (Tapete Records/ Sonic Rendezvous) van Christian Kjellvander. Dit album gaat over liefde, leven en dood. Waar ervaar je dat beter dan op een begraafplaats? Kjellvander ging in aanloop naar de opnames van deze plaat parttime graven delven op de plaatselijke begraafplaats om zo het meest met z’n poten in de koude grond te staan. Op een of ander manier heeft dat geleid tot een schitterende donkere plaat met heerlijke lichtpuntjes. Nauurlijk, de volgers van deze site weten dat de Zweed niet van de zonnige niemendalletjes is. Dat is nu nog steeds niet zo maar in formidale, ruim 6 minuten durende Dark Ain’t That Dark (die titel zegt al genoeg) zit zowaar een randje soul en heerlijk lichtvoetig gitaarspel. En in Midsummer (Red Dance) wordt gedanst, weliswaar met ’n coldhearted woman, maar toch. A Village: Natural Light is ingespeeld met een nieuwe ploeg begeleiders, waar in een belangrijke rol is weggelegd voor toetsenist Pelle Anderson. Opvallend is verder dat Kjellvander voor deze plaat al het gitaarspel voor zijn rekening heeft genomen en geen beroep heeft gedaan op meestergitarist Tias Carlson. Dat heeft zeker niet geleid tot een achteruitgang, integendeel zelfs. De liefhebbers weten dan genoeg. A Village: Natural Light is wederom een parel met melancholieke en sfeervolle songs aan de ketting met schitterende albums die Kjellvander aan het rijgen is. Misschien zelfs wel zijn mooiste." (altcountry.nl)

12.  Levi Parham - These American Blues
Levi Parham sluit het lijstje af, maar dat klinkt minder waarderend dan het is! 'These American Blues' is gewoon zo'n lekkere plaat dat 'ie niet mag ontbreken. Onze lokale beste platenbaas van Nederland heeft er veel van verkocht, en da's vaak een goede graadmeter. Binnenkort op een Hengelo's podium?
"These American Blues is Levi Parham’s tweede volwaardige CD maar debuut op het in Austin, Texas gevestigde label Music Road Records. Een paar jaar geleden bracht datzelfde label Garrett Lebeau en onlangs nog Jonah Smith’s nieuw plaat Easy Prey. Ze hebben daar een neusje, om het maar eens zo te zeggen. Levi Parham is daar geen uitzondering op. De nog jong ogende uit McAlester, Oklahoma afkomstige liedjessmid schrijft observerende songs. Hij brengt deze over de bühne met een soulvol warm klinkend stemgeluid. De rollende melodieën en ritmes op deze plaat hebben iets aanstekelijks. Kelcy Warren (Jonah Smith en Malcolm Holcombe) draaide overigens aan de knoppen. De productie op deze plaat is hoorbaar gekoppeld aan het muzikale oor van producer Jimmy LaFave. Parham klinkt in de liedjes Held In High Regard I’m Behind Ya, en Waiting Game als Gordy Quist en Ed Jurdi (The Band of Heathens). In het donkere Wrong Way To Hold A Man klinkt hij gruizig en doet Parham muzikaal gezien denken aan Sturgill Simpson. In Chemical Train, geschreven door Wink Burcham, zingt Parham net even iets hoger dan op de meeste songs. Samen met het fijn gedoseerde orgelspel en het donker vormgegeven gitaarspel tilt hij dit liedje naar grote hoogte. Parchtig!
These American Blues bevat dertien songs die net even iets warmer aanvoelen dan Parham’s vorige releases. Dit heeft alles te maken met de manier hoe deze plaat geproduceerd is. De muzikale uitvoering van alle songs klinkt in mijn oren als zeer vertrouwd maar niet vernieuwend. Heerlijke muziek zo tijdloos als de liefde die ik er al jaren voor heb." (Real Roots Café)



Luister naar alle albums via onze spotify-playlist: