Door de tv-documentaire “The Endurance Shackleton’s legendary Antarctic expedition” pakte ik het boek 'De Endurance: Shackletons legendarische expeditie naar de Zuidpool' van Caroline Alexander uit de kast. Het boek is een verslag van Shackletons reis naar Antarctica en is gebaseerd op de verschillende dagboeken van de expeditieleden en de foto’s van hoge kwaliteit van de officiële fotograaf Frank Hurley. Na de eerste lezing van het boek, jaren geleden, wilde ik graag de filmopnames en de foto’s van Hurley op tv zien. Natuurlijk kun je de filmpjes en foto’s op internet bekijken, maar op een breedbeeld tv zijn de foto’s haarscherp.
The Endurance Shackleton's Legendary Antartic Expedition:
Voor zijn reis naar de Zuidpool plaatste Shackleton de volgende advertentie.
Karig loon, bittere kou,
lange maanden van totale duisternis.
Constant gevaar,
Veilige terugkeer onzeker.
Eer en erkenning in geval van succes.
Ernest Shackleton
Er reageerden 5000 mannen waaruit er 27 werden geselecteerd.
Op de ochtend van 5 december 1914 vertrokken ze van South Georgia naar Antartica. Het doel was om als eerste een voettocht dwars over het continent van Antarctica te maken. Van die voettocht kwam niets terecht, maar hun reis was onvergetelijk.
Nog maar een dag varen van hun bestemming vroren ze vast in het pakijs. De temperatuur daalde plotseling van min 6 naar min 27 graden Celsius. Helaas dreven ze op een ijsschol steeds verder van hun reisdoel af. Maandenlang zaten ze vast in het pakijs waarvan vier maanden in het donker. Ze vermaakten zich o.a. met voetballen, variétéavonden en wekelijkse grammofoonconcerten. Het pakijs liet het schip niet meer los. Het werd door het ijs in elkaar gedrukt waardoor het uiteindelijk op 15 november 1915 zonk. Shackleton zag zich genoodzaakt zijn doel bij te stellen: iedereen heelhuids thuis krijgen.
Hurley selecteerde 120 fotonegatieven en bewaarde ze in waterdichte blikken. De overige 400 negatieven werden door hem vernietigd in opdracht van Shackleton. Hij zou ze dan later niet meer gaan zoeken. Een fotocamera en drie filmpjes mochten mee. Met drie reddingssloepen, beladen met proviand en spullen, gingen ze op stap.
Ze overleefden op zeehonden en pinguïns. Na een barre tocht bereikten ze de rand van het pakijs. Ze stapten in de sloepen en vertrokken naar Elephant’s Island. Daar aangekomen waren ze nog niet gered. Het eiland lag niet bij een vaarroute.
Op 22 april 1916 vertrok Shackleton met vijf mannen in een zeven meter lange sloep. Een tocht van 1300 km over een uiterste gevaarlijke oceaan lag voor hen. Eigenlijk hing alles af van kapitein Frank Worsley, hij had leren navigeren in de Pacific met de sextant. Helaas kon hij maar vier metingen verrichtten, de rest was giswerk. Ze hadden maar een speling van 16 km. Toch bereikten ze South Georgia, maar helaas aan de verkeerde kant. Drie mannen, waaronder Shackleton, trokken dwars over het eiland. Ze liepen met eigengemaakte klimschoenen over gletsjers en bergtoppen. Een barre tocht van 36 uur volgde en op 21 mei 1916 om 15.00 uur arriveerden ze in Stromness, het walvisstation.
Shackleton ondernam daarna verscheidene pogingen om zijn mannen van het Elephants Island te redden. De vierde poging slaagde. Op 30 augustus 1916 lukte het om het eiland te bereiken. Tot zijn grote opluchting was iedereen in leven. Aan zijn vrouw schreef hij: “Het is me gelukt. Geen man verloren en het is een hel geweest.”
Shackleton heeft zijn mannen door een van de grootste en heldhaftigste overlevingstochten uit de geschiedenis van de ontdekkingstochten geleid. Het was een uitzonderlijke prestatie.
Voor wie nog meer wil lezen! Shackleton schreef over deze expeditie het boek 'Zuid: het verhaal van Shackletons laatste expeditie 1914-1917'.
Je bent 16 jaar jong, je bent intelligent, je hebt lieve maar ietwat 'ingedutte' ouders, je houdt van kunst, muziek en Franse films - wat niet iedereen om je heen begrijpt of waardeert, de toekomst ligt aan je voeten - beginnend bij de Oxford University, maar je hebt ook een wat onbestendig 'verveeld' gevoel. Dan komt er een man je leven binnenrijden, langzaam en voorzichtig. Hij verovert eerst je hart, dan je ouders, hij neemt je mee naar een wereld vol kunst, muziek, avontuur en liefde, hij neemt je mee naar Parijs. Ben je dan als jonge vrouw opgewassen tegen de keuzes die je moet maken? Of tegen de pijn van een gebroken hart?
An Education lijkt in z'n thematiek een clichéfilm, maar dat is hij zeker niet. Het is ook lastig om in een paar zinnen te zeggen waar de film over gaat zonder de kwaliteit tekort te doen. De ontluikende liefde ontroert, de leegte, teleurstelling, worsteling en pijn ontroeren evenzeer. Het Oxford-Engeland, dat met name door Jenny's ouders wordt neergezet, is weer ontroerend grappig. En het Parijse savoir vivre van Jenny's nieuwe vrienden biedt een mooi tegenwicht, zowel in ontroering als in humor. De acteurs doen vervolgens de rest, want elk personage wordt echt ontroerend subliem gespeeld.
De vraag is eigenlijk waar we het meest leren: op school - in de boeken of op straat - in het leven. Een eenduidig antwoord is er niet, maar zeker is dat sommige ervaringen meer opleveren dan welk diploma dan ook. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze film heb gezien, die ervaring had ik niet willen missen!
Het is weer zover: jaarlijstjes! Voor de een een gruwel, voor de ander een mooie terugblik. Ik hoor bij de laatste groep, maar dat had u al begrepen. Hieronder de mooiste platen van 2010 volgens Eck. Volkomen subjectief, naar eigen smaak en niet gehinderd door enige kennis van zaken. Bij de albums staan verschillende recensies van diverse personen en sites, her en der voorzien van een persoonlijke toevoeging. Ik zeg 'top 10', maar dek me gelijk al in door aan te geven dat de volgorde wel een beetje arbitrair is. Ik kom er ook niet altijd uit, zullen we maar zeggen. Tenslotte uiteraard een spotify-playlist (helaas zijn niet alle platen daar te vinden). Voor deze gelegenheid heb ik er een zogeheten 'collaboratieve' playlist van gemaakt, wat betekent dat u naar hartelust albums kunt toevoegen waarvan u vindt dat ik ze vergeten ben. Ik nodig iedereen van harte uit om hier gebruik van te maken! Veel luisterplezier en op naar weer een nieuw prachtig muzikaal jaar!
1. 'Ray Lamontagne & The Pariah Dogs - God Willin'& The Creek Don't Rise'
"Het oeuvre van de Amerikaanse troubadour Ray LaMontagne neemt per album een stevigere positie in binnen het popaanbod. Dat hij prachtig kan zingen, met een raspende stem die zowel de jonge Joe Cocker als Otis Redding in herinnering roept, weten we al sinds zijn debuut "Trouble" (2004). De platen die er op volgden, maken steeds meer duidelijk dat hij ook muzikaal zichzelf steeds verder ontwikkelt. Behalve slepende ballads maakte hij zich ook de wat meer uitbundige soulmuziek eigen. Op zijn vierde album komt alles mooi samen. De plaat heeft een aangenaam spontaan live-gevoel, dat past bij het gegeven dat het album in 5 dagen thuis werd opgenomen, met zijn vaste live band. Het geluid is opnieuw traditioneel maar eenduidiger. De songs klinken broeierig met een slepende southern rock inslag. Maar het belangrijkste is dat LaMontagnes stem alle ruimte krijgt om te betoveren. Resultaat is een prachtige blanke soulplaat en LaMontagnes beste sinds 'Trouble'." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
Voor mij was dit dé plaat van het jaar: zo een die je 's avonds op repeat zet. Heerlijk!
2. 'Matt Harlan - Tips & Compliments'
"Luister naar de eerste paar liedjes op dit debuut van de Texaanse singer/songwriter en je bent verkocht. Je wordt vanaf de eerste luisterbeurt zo meegesleept door Harlans verhalen dat ze direct gaan leven en iets betekenen. Harlans verhalende liedjes zijn zo mooi opgebouwd, met zulke slinkse melodieën, dat je al gauw alleen nog maar meer wilt horen, temeer omdat producer Rich Brotherton ze ook heel subtiel en gevarieerd instrumentaal heeft vormgegeven. De eerste helft van de plaat is het sterkst omdat Harlan daar het meest een echt eigen stijl laat horen, ergens tussen folk en country in. Naarmate de CD vordert wordt de (alt.)country-component sterker en beginnen Harlans muziek (en stem) overeenkomsten te vertonen met Robert Earl Keen op zijn best. Harlan bezit ook een ander, veel eigener en nog interessanter gezicht, dus het zal u niet verbazen dat dit album een aanrader is - een van de grote singer/songwriter-debuten van 2010." (Pieter Wijnstekers, Heaven)
Matt Harlan moest wel hoog eindigen in mijn lijstje: prachtige plaat, indrukwekkend. En bovendien heb ik goeie persoonlijke herinneringen aan het concert in De Cactus (11 oktober) waar ik het voorprogramma mocht verzorgen.
3. 'John Hiatt - The Open Road'
Goedmoedig klinkende americana, met invloeden uit zowel country als rock 'n' roll, dat is waar Hiatt ook nu weer voor staat. "Terug kijken naar mijn leven door een achteruitkijkspiegel" was naar eigen zeggen de inspiratie voor John Hiatts 2010-album "The Open Road". Een klassiek Hiatt-album, met de typische Hiatt-sound. Hiatt en zijn touring band (Kenny Blevins op drums, Patrick O'Hearn op bas en Doug Lancio op gitaar) maakte een sound die de term 'garage rock' een nieuwe betekenis geeft. "In voorgaande jaren gingen mijn nummers over thuiskomen", zegt Hiatt. Maar bij deze 11 nummers, waaronder "Haulin'" en het titelnummer "The Open Road" is thuis nooit de bestemming. "Het lyrische gitaarspel van de van Patty Griffin gestolen Doug Lancio geeft samen met het opmerkelijk transparante geluid een zekere meerwaarde aan dit fris van de lever gespeelde album, dat soms aardig dicht in de buurt komt van zijn klassieker "Slow Turning". (Geert Henderickx, Oor)
Hiatt is mijn 'all-time-favorite': met dit album komt hij inderdaad weer dicht in de buurt van zijn beste platen. Zijn concert van vorige maand in Paradiso was daar een bevestiging van. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
4. 'John Mellencamp - No Better Than This'
Hoewel rond 1980 niemand méér platen in Amerika verkocht dan John (Cougar) Mellencamp staat hij sindsdien (zeker in Europa) in de schaduw van die andere ‘working class hero’, Bruce Springsteen. Een vergelijking die nog steeds op gaat. Net als zijn evenknie uit New Jersey raakte Mellencamp op zijn oude dag gefascineerd door de geschiedenis van de Amerikaanse muziek. Voor No Better Than This zocht Mellencamp plekken op die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Amerikaanse muziekgeschiedenis, zoals de Sun-studio in Memphis en de hotelkamer in San Antonio waar blueslegende Robert Johnson zijn opnamen maakte. Op die bijna heilige plekken nam Mellencamp dertien nieuwe liedjes op. Achter de knoppen van de (analoge) opnameapparatuur zat T-Bone Burnette, de man achter talloze klassieke rootsplaten. De opzet slaagde. Op een sfeervolle plaat horen we een zanger met een vanzelfsprekende autoriteit, bij wie de levenservaring mooie barsten op zijn stem heeft achtergelaten. (MS, Muziekweb)
Dit is mooi... Ingetogen muziek, voor het zwelgen in zwaarmoedigheid. En daar hou ik nou eenmaal van!
5. 'Hayward Williams - Cotton Bell'
"Wat ons betreft nu al een gedoodverfde favoriet voor de titel van “plaat van het jaar”." (Cntraltcountry.be) "Vanaf de Marc Ribot-achtige gitaarintro van de titelsong (wat een buitengewoon sfeervolle song is dit zeg, ongelooflijk) tot en met de pure broosheid van de slotakkoorden van "Just Like Us" tovert de warme tenor van Hayward Williams een muzikale wereld tevoorschijn die pijn aan hoop paart, maar waar vroeg of laat plaats is voor troost. Wat verder opvalt is dat Williams zijn eindpunt doorgaans bereikt met weinig middelen. Een akoestische gitaar, hier en daar een viool en een spaarzame elektrische gitaar, een subtiele drum of dobro, een nooit opdringerige bas, een ingetogen orgel, fraaie maar sobere achtergrondstemmen. En telkens weer die weergaloze en uit alles herkenbare stem. Een plaat van alle tijden. Aangrijpend. Ontroerend. Imponerend. Maar vooral getuigend van welhaast onaardse schoonheid…" (altcountryforum.nl) "Echt waanzinnig mooi opgenomen." (Sandra Zuidema, Luckydice)
Aan zulke recensies kan ik weinig toevoegen... Volledig mee eens!
6. 'Darrell Scott - A Crooked Road'
"Eindelijk weer een nieuw album van een man waar we fan van zijn. Waarom zult u zich afvragen? Omdat Darrell Scott fantastische liedjes schrijft, een fenomenaal muzikant is die zeer virtuoos is op allerhande snaren en meer en daarnaast is hij ook nog eens gezegend met een juweel van een stem. Een die warm en soulvol is en een aardige ijsberg kan smelten, daarom dus. Voor dit nieuwe album verzamelde hij 20 tracks die hij helemaal in zijn eentje schreef, opnam en alle instrumenten bespeelde. Juist omdat Darrell zo’n veel gevraagde sessiemuzikant is heeft hij nooit veel tijd gehad voor zijn eigen projecten en dus dit is eigenlijk pas zijn achtste album. Deze 20 tracks op "A Crooked Road" bieden wederom een hoop muzikaal genot en zullen een ieder die Darrell Scott, maar ook bijvoorbeeld andere klasbakken als John Gorka, Slaid Cleaves, Guy Clark, Greg Trooper een warm hart toedragen, zeer kunnen bekoren." (Sandra Zuidema, Lucky Dice)
Eén van de ontdekkingen van afgelopen jaar. Ik kende Darrell Scott niet en was aangenaam verrast. Prachtig:
7. 'Shelby Lynne - Tears, Lies And Alibis'
"Ondanks klassieke albums als "Suit Yourself" (2005) en het fraaie Dusty Springfield-eerbetoon "Just A Little Lovin'" (2008) werd Shelby Lynne, door uitblijven van commercieel succes, gedumpt door haar platenmaatschappij. Nu is ze aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Ze doet nu precies waar ze zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last, maar wordt nog wel geholpen door haar vaste band en grootheden als Spooner Oldham. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste werk. In muzikaal opzicht put ze nog altijd vnl. uit Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin. We horen songs met invloeden uit country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen, die hier ontspannen en gelukkig klinken. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte." (Erwin Zijleman, Krenten Uit De Pop)
Nog zo'n ontdekking, waardoor ik ook de hierboven al genoemde cd 'Just a little loving' leerde kennen. Ik was gelijk verkocht... En om in de stemming te komen, is er op de valreep ook nog een kerstcd uitgebracht.
8. 'Jeffrey Foucault / Mark Erelli - Seven Curses'
"In de wereld van de pop- en rockmuziek lopen er flink wat figuren rond die meewarig doen over lui die op tijd en stond andermans werk opnemen. Ze strooien met termen als bloedarmoede, geen originaliteit, gemakzucht en ga maar door. Ik heb die aversie tegen covers altijd heel vreemd gevonden. Klassieke, blues- en jazzmuzikanten ontlenen in talloos veel gevallen hun naam én faam aan hun interpretaties van bestaande songs en muziek. In die muzieksector vindt bijna iedereen het de normaalste zaak van de wereld om elkaars werk te coveren, een houding die intussen voor minstens twintig pakkende versies van songs als Darn That Dream of Body And Soul heeft gezorgd.
Twee muzikanten die zich geen snars aantrekken van de eigenaardige kortzichtigheid die er op dit vlak rondwaart, zijn zelf overigens gewaardeerde singer-songwriters: Jeffrey Foucault en Mark Erelli. Op hun eerste duo-cd Seven Curses coveren ze elf zogeheten murder ballads van grote songsmeden als Woody Guthrie, Bruce Springteen, Richard Buckner, Paul Siebel en Steve Earle en ze doen dat met een minimum aan middelen en tijd (twee nachten), maar een maximum aan inleving en oprechtheid.
Vanaf Guthries Philadelphia Lawyer tot en met Neil Youngs Powderfinger hoor je het diepe respect van beiden voor de songs en hun auteurs in elke noot en in elke harmonie. Zo wordt bijvoorbeeld Paul Siebels Louise vertolkt zoals een kostbaar kunstwerk wordt ingepakt voor verscheping: met de grootste omzichtigheid om de schittering van het werk niet te verstoren. Diezelfde aanpak werkt ook overtuigend in Tom Merritt (Richard Buckner), Sonora’s Death Row (Blackie Farrell), The First Mrs. Jones (Porter Wagoner) en het al eerder genoemde Powderfinger. En soms lukt het, ondanks de eerlijkheid en eenvoud, ook niet, zoals in Springsteens Johnny 99 of Earles Ellis Unit 1 omdat Foucault en Erelli daar te dicht op de originele uitvoeringen zitten. Waarmee ik overigens niet gezegd wil hebben dat hun interpretaties minderwaardig zouden zijn; iets minder ontzag had waarschijnlijk een rakere interpretatie opgeleverd
Seven Curses sluit af met de enige original op dit album: Wyoming Wind, geschreven en gezongen door Mark Erelli, die hiermee laat horen dat hij misschien wel een van de meest onderschatte songschrijvers van zijn generatie is. Deze zeven zonden zijn absoluut een zegen." (Altcountryforum.nl)
Voor liefhebbers van Jeffrey Foucault 'en vrienden' is 2010 een mooi jaar. Dit album verscheen, en op de valreep nóg 2 platen die het vermelden waard zijn: 'Cold Satellite', waarop Foucault de poëzie van Lisa Olstein zingt en een live-cd van 'Redbird', Live At The Cafe Carpe. En in 2011 staat de release van zijn 'gewone' solo-plaat op de agenda. Dat wordt wederom genieten! Zondag 8 mei zijn Foucault en Erelli in Nederland; misschien ook nog wat dichter in de buurt...?
9. 'Johnny Cash - American VI: Ain't No Grave'
"Een sticker op de hoes van American V kondigde dat album al aan als ‘the final recordings’. Een verrassing dus, dat er dus nog een zesde deel uitkomt van Johnny Cash’ American Recordings-serie. Dit is écht het laatste deel volgens Rick Rubin, de producer met wie de overleden zanger deze serie albums opnam. Cash zong de nummers van Ain’t No Grave drie maanden voor zijn dood in. Hij klinkt oud en breekbaar en zijn stem trilt door de ziekte van Parkinson. Cash weet dat zijn dood aanstaande is en dat maakt I Corinthians 15:15, de laatste song die hij schreef, tot een bijzonder nummer. ‘O Death, where is thy sting?’ zingt hij in het nummer. Hij neemt een hoopvol voorschot op de aanstaande ontmoeting met zijn God. Hij besluit het album met Aloha Oe. Het is een grijsgedraaide evergreen uit Hawaï, maar wanneer Johnny Cash voor de laatste keer ‘until we meet again’ zingt zoals alleen hij dat kan, dan laat dat geen enkele Cash-fan onberoerd." (PdK, Muziekweb)
En het liet mij dus ook niet onberoerd. Dit album zorgde er in ieder geval ook voor dat ik mij wat meer ga verdiepen in het werk van Cash. Absolute klassieker in dit jaarlijstje.
10. 'Eilen Jewell presents Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn'
"Project, vernoemd naar de thuishaven van countrygrootheid Loretta Lynn. Jewell coverde op “Sea Of Tears” reeds haar “Darkest Day” en waagt zich nu aan een heel album met Lynn-songs. En Jewell klinkt hier beter dan ooit. Bezield is het woord! Ontzettend sterk komt ze uit de hoek. Je merkt hier aan werkelijk alles, dat Jewell ongemeen veel respect heeft voor Lynn. Voor de zangeres, maar vooral ook voor de vrouw daarachter. De vrouw, die het al in de late sixties en de vroege seventies aandurfde om in haar liedjes erg controversiële thema’'s aan te snijden, waar anderen destijds nog in een liefst zo wijd mogelijke boog omheen liepen. We hebben het dan over zo goed als dood gezwegen items als huiselijk geweld, drankmisbruik en overspel. Op de keper beschouwd is dit gewoon een collectie oertraditionele, lekker twangende countryliedjes, maar dan wel gebracht met zoveel verve, met zoveel finesse, dat het bijzonder moeilijk wordt om er niet meteen als een blok voor te vallen." (Cntraltcountry.be)
Dit vind ik heerlijk! Persoonlijke favoriet: 'Don't Come Home A-Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)'... Maar deze is ook mooi:
En tot slot nog een paar opmerkelijke vermeldingen.
Het album dat nét buiten de top 10 viel is 'Marc Cohn's 'Listening Booth: 1970'': mooie covers van nummers uit dat jaar (en laat ik dat nou persoonlijk ook een bijzonder bouwjaar vinden...).
Meest teleurstellende release (gezien de ophef van tevoren): 'Le Noise' van Neil Young... Ik heb grote bewondering voor de man, maar dit vond ik echt 3x niks, sorry!
Nogmaals: vul de spotify-playlist aan naar eigen voorkeur en het wordt een nóg mooier lijstje! Enige regel: alleen albums die in 2010 zijn uitgebracht.. Succes!
Happy Holidays!
Een paar weken geleden zat ik me al te verheugen op de nieuwe Jussi Adler-Olsen. Zou deze net zo boeiend zijn als de vorige? Ik heb het boek natuurlijk meteen gereserveerd. Zo'n boek ligt dan een paar dagen bij ons in huis mij aan te kijken. Dat is een deel van de voorpret. Je kent vast wel dat gevoel dat je in een boek bezig bent en maar niet kunt stoppen met lezen. Maar als het dan uit is dan is de koek ook zomaar ineens op. Daarom rek ik de pret altijd een beetje door niet meteen te beginnen, maar eerst alleen maar te kijken en voor te genieten. Nu is 'De Fazantenmoordenaars' dus uit.
De hoofdrol wordt opnieuw opgeeist door Carl Mørk en in niet mindere mate door Assad. Het kleine team van afdeling Q wordt in dit deel uitgebreid met Rose, net als Carl en Assad een type op zich. Echt, een groot deel van de pret zit in de beschrijving van deze drie karakters. Het verhaal is wederom spannend tot de laatste bladzijde, maar wel wat extremer als verhaal dan zijn voorganger. Dat neemt niet weg dat Adler-Olsen op treffende en ook schrijnende wijze verhaalt van eenzaamheid en liefdeloosheid. Van de macht van geld en de onovertroffen leegheid die ontstaat als alles, maar dan ook echt alles te koop is en er geen grenzen meer zijn.
Zoals ik al zei, extreem, en ik heb me tijdens het lezen wel eens afgevraagd of het echt zo zou kunnen gaan als beschreven. Ik denk het wel. In onze 'beschermde' maatschappij lijkt de mens een redelijk beschaafd wezen, maar we weten natuurlijk dat in grote delen van de wereld van die beschaafdheid weinig is terug te vinden. Het lijkt dus aannemelijk dat die wreedheid overal latent aanwezig is. Ik snap daar alleen helemaal niets van!
Toch maar lezen dus, en het goede nieuws: er ligt al weer een nieuwe aflevering te wachten. Heerlijk!
"Dieren leven minder en minder in de context van de natuur, meer en meer in de context van onze maatschappij". Als je er over nadenkt zie je hoe waar deze opmerking van Koos van Zomeren is en zeker waar voor Nederland. In zijn boek De levende have is het thema kort samengevat: hoe dieren leven in een land vol mensen. Het is een bundeling van 104 bijdragen die hij in de periode 2001- 2003 schreef voor NRC Handelsblad.
Elk stukje begint meestal met een ontmoeting met mensen die iets met dieren te maken hebben. En dat kun je heel ruim interpreteren: het echtpaar in de achterhoek dat voor 60.000 gulden een kikkerpoel laat graven, de PR functionaris van een slachterij, de milieubewuste boer die in de clinch ligt met de overheid, een medewerker van Eekhoornopvang Nederland en nog veel, veel meer.
Er zitten ontroerende verhalen tussen zoals de man die een kip die uit de berm van de snelweg meeneemt. Het is waarschijnlijk een legbatterijkip op weg naar het slachthuis is ontsnapt uit een vrachtwagen. De kip is er slecht aan toe en wordt in een doos in het schuurtje gezet om rustig dood te gaan. Maar de kip knapt op, krijgt weer veren en zijn bijnaam is nu "de dikke kip"!
De levende have geeft een goed beeld van hoe het ervoor staat met de dieren in Nederland en dan ook álle dieren. Achterin zit een register op diersoort en dat gaat van de kip, het varken en de koe naar vleermuizen, de kerkuil en de kanoet. Over het algemeen wordt je er niet echt vrolijk van hoe we met dieren omgaan maar Koos van Zomeren blijft behoorlijk objectief. Als afsluiting nog een mooi citaat: "dieren zijn rechteloos, dieren zijn machteloos en dáárom moeten we goed voor ze zijn". En zo is het.
Maarten van Roozendaal vertelde na afloop van zijn voorstelling in de bibliotheek over de poëzie van Wislawa Szymborska, één van zijn inspiratiebronnen. Hij beschreef haar poëzie als “onwaarschijnlijk mooi en geestig en zwart en origineel”. En daar word ik dan weer heel nieuwsgierig van. Haar boek Uitzicht met een zandkorrel heb ik toen maar meteen meegenomen.
Ze schrijft in een spreekstijl, alsof ze hardop tegen zichzelf praat. Haar gedichten lijken af en toe kleine verhalen over iets vreugdevols of iets rampzaligs. Misschien alledaags en met gedachtes die wij allemaal kunnen hebben, maar Szymborska weet heel mooi een moment/gedachte in woorden te vangen en te transformeren tot poëzie. En ze weet mij steeds weer te verbazen. Szymborska publiceert weinig, maar aan één gedicht van haar heb je voldoende om je een tijdje mee bezig te houden.
'Ik had mij kunnen zijn - maar zonder verbazing, en dat had betekend Heel iemand anders.'
In 1996 won ze de Nobelprijs voor literatuur en werd beroemd met haar gedicht 'Niets tweemaal'. En blijkt ze ook nog eens in Krakau te wonen, de stad waar ik afgelopen zomer een paar dagen was, een van de mooiste oude steden van Europa en het centrum van de Poolse literatuur. Ze geeft niet veel interviews maar in de NRC van augustus 2007 staat een mooi interview met haar, met als titel “Verwondering is mijn missie”. Mooi motto van Szymborska!
Persoonlijk heb ik niet zoveel met de feestdagen. De ene oude baas is (gelukkig) weer terug naar warmere oorden: nu nog even de tijd doorkomen tot na oud en nieuw. Grootste ergernis: de uitgekauwde kerstliedjes. Hoewel?
Een kerstavond met The Brain Setzer Orchestra lijkt me dan wel weer genieten. Onlangs weer een nieuw album uitgebracht (da's dan misschien weer wat teveel van het goede), en nog genoeg repertoire om uit te putten. Ook de 'traditionals' zijn wel te pruimen, ik merk zowaar dat ik dreig te gaan genieten.
Het moet niet gekker worden natuurlijk!
Ik ga maar gewoon een poging wagen: een 'Boogie Woogie Christmas'
dit jaar...: Setzer sleept me er doorheen.
Ook al in de stemming, onder meer door het winterweer van de afgelopen weken? Met welke muziek komt u de donkere dagen door?
Ik hoor het graag...
Nu nog even werken aan mijn jaarlijstje voor volgende week (zonder kerstplaten overigens).
Alvast 'happy x-mas'!
Een Franse film maar weer eens deze keer. En speciaal voor de koude, donkere dagen een film die onder je huid kruipt, of je bij je strot grijpt. Of allebei, dat kan ook. Il y a longtemps que je t'aime is zo'n film die je hoe dan ook bijblijft.
Juliette komt na 15 jaar vrij uit de gevangenis en wordt opgevangen door haar jongere zus. Om haar leven weer op de rails te krijgen mag ze voorlopig in diens gezin logeren. Juliette heeft een misdaad begaan, dat is duidelijk, maar wat en waarom blijft lange tijd verborgen. Dat intrigeert, want je weet dat dit een intelligente vrouw is en geen koelbloedige crimineel. Deze vrouw lijdt net zo onder haar daad als haar omgeving, ook al betuigt ze nooit spijt. Alle tegenslagen tijdens het opbouwen van een nieuw leven na zoveel jaar gevangenschap lijken haar niet te raken, zij heeft alle pijn al gezien. Deze recensie geeft ook een goed beeld van de inhoud en kracht.
Geen vrolijke film dus, maar wel een heel sterk thema. Alle personages blijken op één of andere manier met zichzelf in de knoop te zitten. De vraag is hoe een ieder het probeert op te lossen. Waar halen ze de kracht vandaan om opnieuw te beginnen? Kunnen dingen worden weggestopt of is het onvermijdelijk dat de bom een keer ontploft? Waardoor het ook bijna onvermijdelijk is dat er nadien ergens in je achterhoofd zo'n zachte stemmetje zich afvraagt 'wat is míjn bom eigenlijk? en wanneer ontploft 'ie?'
In mijn HAVO-jaren was het vrij eenvoudig: je was boer, kakker of alternativo. Ik werd door de rest ingedeeld bij de laatste groep en dus ging de muzikale voorkeur uit naar U2, Simple Minds en The Cure. De boeren gingen in de lokale plattelandsdisco uit hun dak op de muziek van Normaal en Europe (Joeroooop). Kakkers hielden niet van muziek geloof ik, of waren altijd in de ban van nummer 1 in de top 40; ik weet het in ieder geval niet meer.
En zo kwam het dat ik de kans kreeg om met een paar vrienden en klasgenoten mee te gaan naar een concert van U2 in Brussel (1987). Dat was mijn eerste grote concert, en wat een indruk maakte het! Wow!
Maar ik wil het hier graag hebben over het voorprogramma: In Tua Nua. Typisch voorbeeld van een ééndagsvlieg: meeliftend op het succes van U2, met iets meer authentieke Ierse invloeden. Ik kocht na bovengenoemd concert de LP en draaide 'm grijs. Mooie jaren 80 popplaat...
Maar ik heb er nooit meer iemand over gehoord. Ik weet niet meer hoe het een tijdje terug ter sprake kwam, maar opeens borrelde het naar boven (want ik was de band eigenlijk ook vergeten). "In Tua watte?"
De onlangs tot 'muziekbank' omgedoopte cd-uitleen biedt uitkomst: diverse ééndagsvliegen gewoon te leen. Waaronder ook het album 'Vaudeville' van In Tua Nua.
Ik ben benieuwd wie bij het lezen van deze post ook een 'O ja' laat ontsnappen en weer enthousiast raakt...
Ook een alternativo?
Ik heb al eens eerder gemeld dat ik niet zo'n liefhebber ben van Amerikaanse thrillers. De reden kan ik niet goed benoemen of het moet zijn dat de omgeving waarbinnen deze thrillers zich afspelen minder herkenbaar is voor mij als Nederlandse Europeaan. Ik vind Amerikaanse thrillers vaak een beetje schreeuwerig en oppervlakkig. Je ziet de cowboylaarzen en de trailerparken bij wijze van spreken van de bladzijden afspringen. Lees de columns van Sylvia Witteman uit haar VS-tijd en je begrijpt welke sfeer ik bedoel. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit één lees, want als veel mensen lovend zijn over een boek wie ben ik dan om het niks te vinden.
Een auteur die door velen wordt bewonderd, onzettend veel succes heeft met zijn boeken en er de nodige prijzen mee heeft gewonnen is Harlan Coben. Ooit was ik al eens in een boek van hem begonnen (ik weet echt niet meer welke titel) en nu heb ik dan 'Verzoeking' gelezen. Meteen (de eerste pagina's) werd ik weer getroffen door het ik-houd-niet-van-Amerikaanse-thrillers gevoel, maar ik heb doorgelezen en het was spannend en verrassend! Wat ik direct heel kenmerkend vond in dit boek waren de dialogen. Het boek bestaat uit bladzijden lange dialogen en misschien is dat wel kenmerkend voor de
Amerikaanse thrillers. Ik heb het nog niet nader onderzocht.
'Verzoeking' speelt zich af in New Jersey en kent twee verhaal verhaallijnen die in de loop van het verhaal bij elkaar komen. Het eerste verhaal gaat over een man die als pedofiel publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld en het tweede verhaal gaat over een 17-jarig meisje dat spoorloos verdwijnt. Het verhaal kent een proloog en een epiloog en daarin zit de verrassing. De plot is erg interessant al ben ik een te vluchtige lezer om me er voldoende in te verdiepen of alles wat me voorgeschoteld wordt ook waar kan zijn. En,en dit geheel in tegenspraak met de vorige zin, tóch houd ik meer van 'onze' Europese thrillers waarin diepgang en bschouwing mij meer aanspreken dan de snelle dialogen in deze thriller. Maar vel vooral je eigen oordeel!
Zo maar een gedichtje en een tekstje en uit het schitterende boek Hou van Mij van Ted van Lieshout. Hij maakt eigenlijk niet eens boeken speciaal voor kinderen, maar hij kijkt als volwassen schrijver, dichter en kunstenaar door de ogen van een kind naar de wereld.
Een onwijs mooi, vindingrijk en lekker lijvig boek, met ernstige en lichte, grappige en zware gedichten. Achterin staan nog niet eerder gepubliceerde beeldsonnetten. Gedichten waarbij de woorden en het rijm zijn vervangen door afbeeldingen: dropjes, schelpen, luciferhoutjes, dobbelstenen, kurken, appels en ballonnen. Een boek om steeds weer opnieuw te pakken, naar te kijken, in te bladeren en te genieten. Een boek waar ik blij van wordt en dus een boek om te hebben.
Gisteren zat ik in de stadsschouwburg van Enschede, bij een voorstelling van Jeroen van Merwijk. Nou kwam ik 'm wel eens tegen op tv, of op de radio, maar live had ik het nog niet eerder meegemaakt. Op dit moment toert hij door het land met 'Le Big Bazar': een programma met liedjes en columns, begeleid door Wouter Planteijdt en René van Barneveld. De twee laatstgenoemden zijn overigens geweldige gitaristen!
Ik heb genoten. Van de zwartgalligheid, van de ironie, van de poëzie en de af en toe eigenlijk aandoenlijke teksten. Je wordt heen en weer geslingerd tussen breekbaarheid en robuustheid, tussen recht voor z'n raap en overpeinzen.
"In alle bescheidenheid kan Jeroen van Merwijk (1955) zich de - misschien wel - allerbeste en meest veelzijdige cabaretier uit de vaderlandse geschiedenis noemen. Van Merwijk zelf doet dat echter allerminst. Hij laat loftuitingen graag aan anderen over. En lof wordt hem nu al jarenlang van alle kanten toegezwaaid. Naast zijn humor en ironie roemen de kenners Van Merwijk om de helderheid en schijnbare eenvoud waarmee hij de problemen schetst van een samenleving in verval. Ook in zijn nieuwe programma gaat hij vol vuur en met open vizier de strijd met de tijdgeest aan. Want als iemand iets nodig moet zeggen, dan is dat toch zeker Jeroen van Merwijk?"
Mocht u nog in de gelegenheid zijn, aarzel dan niet om hier nog naartoe te gaan: het is zeker de moeite waard.
Last van informatiestress? Wordt je overspoeld met informatie en raak je het overzicht een beetje kwijt? Dan is het boek '150 Lifehackingtips' een oplossing! Lifehacking betekent het vormgeven van je informatiegedrag naar je eigen behoeften, of dat nu gaat om e-mail, telefoon, of het organiseren van je leven. Zodat het leuker en beter wordt! Lifehacking is een mix van timemanagement, kennismanagement en persoonlijke ontwikkeling.
De 150 tips zijn onderverdeeld in 6 hoofdstukken: algemene tips, kantoortips, Windows & Outlook, persoonlijke ontwikkeling, Web 2.0 en Mac-tips. Een brede range en er zit dus altijd wel iets bij dat van toepassing is op jouw situatie en waarvan je zegt "handig!". En het is ook gewoon een leuk boekje om te lezen: alle items zijn lekker kort en krachtig waardoor je lekker snel kunt scannen wat je interessant vindt.
Een leuk item vond ik de "Hoe vragen". Hoe-vragen zijn vragen als: hoeveel geld kost dat?, hoeveel tijd kost dat?, werkt dat bij ons? Het zijn praktische vragen die beperkingen opwerpen en die, als ze te vroeg worden gesteld, eigenlijk alleen maar weerstand betekenen. Hoe pak je dat aan? Andere interessante items: "de zeven gewoontes van ineffectieve mensen", "Multitasken bestaat niet" en "Hoe kun je je concentreren als iedereen je lastig valt?". Er komen ook heel wat handige e-mail tips langs die je zo kunt gebruiken. Kortom: de tijd die je besteed om 150 lifehackingtips door te lezen heb je zo weer terugverdiend. Om de laatste ""hacks" te volgen kijk dan op de website lifehacking.nl.
In 150 lifehackingtips komen veel nieuwe media voorbij en er is zelfs een heel hoofdstuk gewijd aan Web 2.0. Wil je daar meer over weten dan komt dat toevallig mooi uit! Op woensdag 24 november begint in de openbare bibliotheken de Week van de Mediawijsheid. Tijdens deze week kunt je in de bieb terecht voor allerlei vragen rond mediawijsheid en nieuwe media. Ook is er een activiteitenprogramma van gratis cursussen en workshops. Kijk voor meer info op onze website www.bibliotheekhengelo.nl
Ik loop het gevaar oud nieuws te vertellen natuurlijk, maar toch wil ik graag even stilstaan bij de prachtige plaat van Solomon Burke & De Dijk: 'Hold On Tight'.
Toen Solomon Burke onlangs overleed belde mijn jongste zoon mij op om dat te vertellen. Hij was geschrokken van het nieuws op teletekst. Alleen al het feit dat een negenjarige weet wie Solomon Burke is, zegt al veel.
Mijn oudste zoon (van 10, met wie ik ergens begin dit jaar naar een concert van De Dijk ben geweest) had maar wat graag dat concert van De Dijk mét Solomon Burke bijgewoond..
Dat concert in Paradiso is uiteindelijk doorgegaan zonder de koning op zijn troon, als een fraai eerbetoon aan deze soullegende. Gelukkig hebben we wel dat prachtige album om naar te luisteren. Met nummers van De Dijk door de jaren heen, vertaald naar het Engels.
Waar ik in het begin bang voor was, blijkt niet het geval: het klinkt nergens gekunsteld. Nee, hier zijn mensen aan het werk vanuit de liefde voor muziek, voor de boodschap, voor het leven.
Luister en geniet...
Het was een bijzondere band die is ontstaan tussen Solomon Burke en De Dijk: de plaat is er de weerslag van. Verplicht luistervoer!
Bepaalde plekken in de bibliotheek zijn een soort Bermuda Driehoek voor boeken: ze gaan daar de kast in en worden daarna nooit meer gezien. Een voorbeeld van zo'n sinistere plek is SISO 828.3 met trefwoord "Letterkunde; Gidsen". Toch zijn daar pareltjes van boeken te vinden!
Zoals bijvoorbeeld Grote verwachtingen: opgroeien in de letteren in 25 schema's. Pieter Steinz (recensent en chef boeken van NRC handelsblad) heeft 25 literaire klassiekers geselecteerd over kinderen, pubers, adolescenten en kwajongens uit de hele wereldliteratuur van de afgelopen 250 jaar. Bij de selectie viel hem op dat opgroeien in de literatuur over het algemeen geen pretje is! Het is vaak kommer en kwel en er zijn maar een paar kinderen en pubers die er goed van af komen: Pippi Langkous, Woutertje Pieterse en misschien Kees de Jongen. Over het algemeen zijn de helden sader and wiser wanneer ze verder gaan met leven als volwassene.
Grote verwachtingen is erg leuk en leesbaar vorm gegeven: elk boek wordt eerst kort en aanstekelijk ingeleid en daarna ingebed in de helder vormgegeven "boekwebben". Een boekweb is een schema waarin behalve de boeken van auteur en zijn of haar literaire invloeden ook leestips worden gegeven onder het motto "Wat te lezen na...?".
