Borgia

En nu even iets anders dan Boekenweek.

Habemus papam!
Dat hoorden wij vorige week vanuit Rome. De kardinalen waren in de Sixtijnse kapel bijeen en kozen uit hun midden een nieuwe paus. Wat zich binnen de muren van de Sixtijnse kapel afspeelt, daar kunnen wij alleen maar naar raden. Niemand is daar ooit bij aanwezig geweest, behalve die kardinalen dan en die zwijgen als het graf, want kennis is macht.
Ik keek naar de serie Borgia. Een kijkje achter de schermen van het pausdom eind 15e eeuw.

Het is 1492. De wereld staat aan de vooravond van grote veranderingen. Columbus ontdekt de nieuwe wereld en in Europa liggen de kleine stadsstaatjes in Italië hevig met elkaar overhoop terwijl de Franse koning Karel en de Duitse keizer Maximiliaan staan te trappelen om Italië in te nemen. Paus Innocentius II ligt op sterven en in Rome verzamelen de kardinalen zich. In die tijd zag dat er wel iets anders uit dan de beelden die vorige week tot ons kwamen. De paus was in die tijd een machtige persoon. Van scheiding der machten had nog niemand gehoord en de katholieke kerk, en dan met name de mannen in de hoge posities, had het voor het zeggen. Met de normen en waarden werd het niet zo nauw genomen. De paus had zoveel macht dat hij zijn zoon kon erkennen als zijn wettig kind.
Al voor de paus sterft begint het gekonkel en gedraai. Hoe zorg je ervoor dat je de meeste stemmen krijgt. Corruptie, omkoperij, allemaal heel gewoon en wordt het echt gevaarlijk dan ruim je je tegenstander gewoon uit de weg.

Rodrigo Borgia is een machtige kardinaal, maar hij heeft een aantal geduchte tegenstanders waar het gaat om de machtsstrijd naar het allerhoogste ambt in de kerk: paus. Gelukkig wordt Rodrigo bijgestaan door zijn twee zoons: Juan en Cesare. Daarnaast heeft hij nog de zorg voor zijn dochter Lucretia. Meisjes kunnen tenslotte door een goed huwelijk zorgen voor belangrijke bondgenootschappen. Vier kinderen heeft Rodrigo bij zijn minnares Vanozza, maar inmiddels is Vanozza niet meer zijn favoriet. Zijn nieuwe minnares is Guilia, ook niet onbelangrijk, want zij komt uit een belangrijke familie en ook dat levert weer een interessant bondgenootschap op.

Gekonkel en gedraai, alle afleveringen lang. Toch levert het een mooi tijdsbeeld op en het laat de katholieke kerk weer eens van een heel andere kant zien (of juist niet). Er wordt lustig op los gemoord en gehoereerd en dat wordt op zeer realistisch wijze getoond. Niet voor de teerhartigen onder ons, maar ik geloof dat het er in die tijd ook niet teerhartig toeging.


Reserveer in onze catalogus

Skyfall

Ik kan er niet omheen, het verschijnen van de dvd van de Bond-film 'Skyfall'. Ik schreef al eerder (hier en hier) over deze elementaire filmheld en maak natuurlijk graag gebruik van deze gelegenheid om opnieuw aandacht te vragen voor 007.

Bij het zien van 'Skyfall' dacht ik voor het eerst sinds Daniel Craig in de huid kroop van de Britse geheimagent: dit is weer een échte James Bond film. Klassieke elementen, mooi opgebouwde spanning, noem maar op.

En wat me vooral aansprak: de 'hoofd-schurk' verschijnt pas ten tonele als de film al een eindje gevorderd is. Daar hou ik van, die zoektocht naar om wie het gaat, een onbereikbare slechterik die op de achtergrond wel aanwezig is maar nog niet bekend. En die, zo hoort het wel een beetje, zich heeft teruggetrokken op een bijzondere, afgelegen plek... Niet gelijk weggeven wie er aan het eind verslagen wordt!

"Skyfall, de 23ste Bond, is na de vorige, over twee delen uitgesmeerde afleveringen, weer een volledig op zichzelf staand 007-avontuur. We treffen de geheim agent ergens in exotische oorden, vertrouwd rennend, schietend, knokkend en achtervolgend (auto, motor, trein, hoge brug), tot zijn charmante MI6 secondante hem per ongeluk omver schiet en Bond de diepte in lazert. M - het laatste optreden van de immer uitstekende Judy Dench - tikt zijn postuum al, maar dan meldt haar favoriete agent zich weer, vol wrok en in deplorabele staat. Bond voelt zich afgeschreven, maar moet flink aan de bak: het voortbestaan van de geheime dienst staat op het spel, nu de gewetenloze Raoul Silva (Javier Bardem) het computerprogramma heeft gekraakt, en lukraak identiteiten van agenten vrijgeeft. Sam Mendes' kijk op Bond is er een vol nostalgie, en haakt in bij het 50-jarige jubileum in de filmzaal. Zelfs de originele Austin Martin DB5 komt weer van pas, met ingebouwd machinegeweer. Een soort meta-Bond dus: van de klassieke Chinese casino-scène met volwaardig en níet ironisch Martini-moment, tot de verbluffend mooi gefilmde derde retro-acte, waarin Bond zijn eigen familieverleden bezoekt, ergens op zijn familiekasteel te Schotland.

Skyfall is wonderschoon gefilmd door camera-veteraan Roger Deakins (negen Oscar-nominaties, nooit gewonnen), in kalme, serene stijl. Ook is naar Bond-begrip in gelaagd drama voorzien: in de kern draait Skyfall om de moeizame doch liefdevolle relatie tussen Bond en M, die ook voor schurk Silva ooit van grote betekenis was." (Volkskrant)

Ik ga 'm dus gewoon nóg een keer kijken. Of misschien wel vaker... Dat maakt bij de meeste Bond-films absoluut niets uit!


Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de Blu-Ray in onze catalogus

Tinker Tailer Soldier Spy

Yes, dit is nou een echte coole spionagefilm met dubbelagenten, complotten en overlopers. Tinker, tailer, soldier, spy speelt zich af tijdens de koude oorlog in de jaren zeventig, toen de Russen en de westerse inlichtingendiensten elkaar lekker bezig hielden. Gebaseerd natuurlijk op het fantastische boek van John le Carré. 

De plot van de film (wees niet bang, geen spoiler) is eigenlijk relatief simpel: een geheim agent krijgt een aanwijzing dat er mogelijk een mol (een dubbelspion) actief is in de top van de Britse inlichtingendienst MI-6. Gepensioneerd spion George Smiley krijgt de opdracht om dit in het diepste geheim uit te zoeken. Dit is het begin van een gecompliceerd spel van samenzweringen en intriges tussen een behoorlijk groot aantal personages. Het is geen film waar je even bij weg loopt want dan raak je geheid de draad van het verhaal kwijt.

Even voor de duidelijkheid: George Smiley is geen James Bond maar een wat stijve, gereserveerde oudere man met huwelijksproblemen, geweldig gespeeld door Gary Oldman (kreeg hiervoor een Oscar nominatie). Sowieso doen aan deze film een aantal fijne Britse auteurs mee zoals Colin Firth, John Hurt, Mark Strong en Benedict Cumberbatch. En voor degene (zoals ik) die wil weten waar die rare titel nou vandaan komt: die is gebaseerd op een Engels kinderrijmpje "Tinker, Tailer, Soldier, Sailer" en in de film zijn dat de codenamen voor de hoofdverdachten. Weten we dat ook weer.
Nog een ander weetje: in 1979 is er een zevendelige BBC serie gemaakt van Tinker, tailer, soldier, spy met een fantastische Alec Guinness als George Smiley. Dus gaat de film je een beetje te snel dan is dit ook een optie want die serie hebben we ook in huis!



Reserveer Tinker, tailer, soldier, spy in onze catalogus.

Notes on a scandal

Zet twee top-actrices tegenover elkaar. Geef ze een sterk script. Vraag Philip Glass voor de stuwende muziek. En je weet dat je een bijzondere film krijgt. Notes on a scandal dateert alweer van ruim zes jaar geleden, maar heeft aan kracht nog niet ingeboet. De eenvoudige verhaallijn gaat ongeveer zo:

Een wat zure en eenzame lerares regeert met ijzeren vuist over de leerlingen van een Londense middelbare school. Ze raakt bevriend met een nieuwe collega, die een liefdevol, druk gezinsleven heeft. Als ze ontdekt dat deze collega een affaire heeft met één van de leerlingen, neemt de vriendschap een onheilspellende wending.

Oké, dit gaat dus over heel veel tegenstellingen tussen twee vrouwen en de daarbij behorende 'jaloezie'. Ja, dat is één manier om er naar te kijken. Het gaat ook over een verboden verhouding, wat hier eigenlijk niet meer is dan een seksueel spel, een spannend en verleidelijk avontuur. En juist met dat deel van de film had ik wat moeite. Er klopte iets niet. Die jongen is 'te jong'. Ik voelde geen chemie tussen die twee. Waarom voelt die vrouw zich tot hem aangetrokken, waarom verliest ze zichzelf in dat verlangen? Ik kon er niet in mee gaan.

Totdat ik me realiseerde dat die hele affaire niet is waar het om draait. Ja natuurlijk, het gebeurt, het mag niet, je vindt er wat van. En het is nu eens een vrouwelijke volwassene in plaats van een man, grappig dat je er dan toch anders tegenaan kijkt, niet dan? Maar in dit verhaal gaat het niet over die jongen, het gaat niet over 'liefde'. Het gaat over wat eenzaamheid met je doet, en dat je daarvoor niet alleen hoeft te zijn. Over hoe je gevangen kunt zitten in een obsessie. En het gaat over de kracht en macht van geheimen.

Eigenlijk hoef je alleen maar even naar deze trailer te kijken, daar wordt het heel mooi verteld. Hoe de fout van de één de kans van de ander wordt. Maar ook dat is maar een klein deel van het dilemma. Een mooie film dus om eens lekker lang op na te broeden.




Reserveer in onze catalogus.

Confessions of a shopaholic

Sophie Kinsella schreef Confessions of a shopaholic en dat werd een doorslaand succes. Vervolgens schreef ze nog eens 4 delen en daarmee kwamen de liefhebbers van chicklit ruimschoots aan hun trekken.

Ik kwam onlangs in onze collectie de DVD tegen en ik schatte in dat dit voor een paar uurtjes ongecompliceerd kijkplezier kon zorgen. Ik moet dan uiteraard wel zorgen dat de heren in ons gezin niet in de buurt zijn, want het commentaar is anders niet van de lucht.Gelukkig doet zo'n moment zich af en toe wel voor. Lekker op een vrijdagavond, begin van het weekend.

Rebecca Bloomwood (Becky) is een ontwapenende jonge vrouw. Ze ziet er goed uit, heeft een fantastische vriendin en een baan als journaliste. Die baan is echter niet helemaal wat ze zoekt en ze krijgt de kans te solliciteren bij een modeblad. Dat is meer kolfje naar Becky's hand, want Becky is verslaafd aan mode. Ze kan geen etalage voorbijgaan of ze zwicht voor de verleiding van weer een nieuwe jas, tas, sjaal of schoenen. Gelukkig bestaan er creditcards, en met een beetje meer geluk beschik je over wel 12 van die magic cards. Alleen...ze zorgen wel voor een torenhoge schuld als je meer uitgeeft dan er binnenkomt.

Becky krijgt niet de gewenste baan bij het modeblad, maar rolt toevallig binnen bij een financieel vakblad waar ze door een aantal toevalligheden de show steelt als het meisje met de groen sjaal, dat allerlei tips geeft over een goede financiële situatie. Totdat ze en public met de billen bloot gaat en het uitkomt dat ze zelf haar zaakjes niet op orde heeft. Even dreigt het uit de hand te lopen, maar, zoals dat in een goede Amerikaanse film gaat, alles komt weer op z;n pootjes terecht.



Tja, inderdaad ongecompliceerd en af en toe toverde het een glimlach op m'n lippen, en meer mag je van deze film niet verwachten. De boeken heb ik niet gelezen, maar gezien de populariteit denk ik dat lezen over de lotgevallen van Becky meer boeit dan het kijken naar de film. Maar het ongestoorde kijk plezier heb ik er toch wel om gehad.

Reserveer in onze catalogus

The curious case of Benjamin Button

Er is een bekend gegeven dat al tot veel bijzondere films heeft geleid: het levenselixer dat onsterfelijk maakt. Zelfs nu draait er weer een nieuwe film in de bioscopen waarin twee geliefden door hun onsterfelijkheid 'voor altijd' samen kunnen zijn, in theorie natuurlijk. Of dat echt zo romantisch is als het klinkt en of zo'n eeuwig leven benijdenswaardig is, daarover kunnen we wel een avondje filosoferen met elkaar.

In The curious case of Benjamin Button wordt een thema uitgewerkt dat volgens mij veel 'curioser' is, en ook veel romantischer. Als je tenminste gevoelig bent voor die ene ware maar onbereikbare liefde. Deze film speelt ook met het begrip tijd, maar dan vanuit een achterwaarts perspectief. Benjamin wordt geboren aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, niet als mooie zachte baby, maar als een lelijk, klein oud mannetje. Hij blijkt ook zelfs allerlei lichamelijke ouderdomskwaaltjes te hebben. Zijn moeder sterft in het kraambed en z'n vader, furieus over zijn verlies en dat gedrocht in de wieg, legt het wezen te vondeling. Al dan niet toevallig op de trap van een huis voor oude van dagen.

En dan begint het verhaal van een oude baby die langzaam 'opgroeit' tot een mooie jongeman. Benjamin leeft z'n leven achterstevoren. De rode draad is natuurlijk die ene vrouw, die hij leert kennen als lief meisje met prachtige blauwe ogen en glanzend rood haar. Met wie hij - meestal via brieven en kaarten - contact blijft houden als zij haar balletcarrière beleeft en hij als zeeman over de wereld zwerft. De vrouw met wie hij natuurlijk een voor-eeuwig-en-altijd-samen relatie heeft als ze allebei in de bloei van hun veertiger jaren zijn. Maar die hij niet anders dan kan verlaten, want hij wil haar niet lastig vallen met een man die gaat eindigen in luiers. Tja.

Dat die laatste pakweg 15 jaar van z'n leven in een paar shots snel voorbij trekken en daarbij voor analytische geesten als ik nogal wat praktische vragen oproepen, is de schrijver (Scott Fitzgerald) vergeven. Op dat moment ga ik al zo mee in het gegeven en in de mooie parallellen van beide levens, dat ik me overgeef aan hoe het verhaal en deze liefde zich als een prachtige cirkel sluit.

Een avondje filosoferen over tijd en achterstevoren leven zal ook zeker een interessant gesprek opleveren. De film besteedt gelukkig geen energie aan de hoe en waarom vragen, iedereen accepteert het gegeven, Benjamin voorop. Maar het heeft natuurlijk wel grote gevolgen voor alles wat met binding en gehechtheid te maken heeft. Dus zie ik vooral veel eenzaamheid in de ogen van deze verliefde zielen en veel - noodgedwongen - vrijheid in het leven van Benjamin. Daar zit wel een mooie Zen-les in volgens mij. Want we gaan er zo vanuit dat we in tijd en dus in leven met elkaar optrekken, dat we delen, verbinden en dus ook hechten. Dat is best mooi, maar is het ook eerlijk en oprecht? Moet je werkelijk samen zijn om lief te hebben, en kun je nog vrij zijn in verbondenheid? Wat verandert en wat blijft?

Nou ja, zo'n film dus...




Reserveer in onze catalogus.

The Pacific

Ik had de Amerikaanse oorlog serie The Pacific altijd nog op mijn lijstje staan. Maar ja, tien uur film moet je even inplannen. Het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en volgt vanaf december 1941 de avonturen van drie Amerikaanse mariniers die gaan vechten tegen de Japanners. Ik had hoge verwachtingen want The Pacific komt van dezelfde producers, Tom Hanks en Steven Spielberg, die ook de fantastische serie Band of brothers hebben gemaakt.

Ik moet zeggen dat het verhaal zeker indruk maakte. Wat mij opviel was dat deze oorlog voor de soldaten op bepaalde vlakken nog gruwelijker was dan de strijd in Europa. Voor zover het mogelijk is om die twee met elkaar te vergelijken. De Amerikanen snapten nog wel iets van de Duitsers maar de Japanse soldaat was voor de Amerikanen totaal onbekend en onbegrijpelijk. Na de aanvankelijk overwinningen van Japanners ontstond het patroon van zwaar verdedigde eilandjes die dan door de Amerikanen met grote overmacht werden aangevallen. Maar de Japanners groeven zich in en vochten zich dood waardoor deze gevechten verschrikkelijk wreed waren en heel veel slachtoffers eisten.

De belevenissen zijn gebaseerd op echte ervaringen van een aantal Amerikaanse mariniers en dus historisch voor een groot deel correct. De psychische druk die deze oorlog met zich meebracht bij de soldaten komt in deze verhalen ook vaak terug. Inclusief het onbegrip bij het thuisfront voor deze getraumatiseerde jongens. Een ontroerend onderdeel aan het eind van de serie is de aftiteling met foto's van de echte soldaten en een korte omschrijving van de rest van hun leven.

Reserveer The Pacific in onze catalogus

Ice age - de mammoet collectie

De laatste dag van het jaar, de laatste Bieblog van een vruchtbaar bibliotheekjaar. Dat moest dus maar eens een feestje worden. Zoals het nu in heel wat huishoudens feest is. Want iedereen heeft massaal vakantie, zoekt de familie maar weer eens op, proost op alle voorspoed die ze mocht ontvangen en wenst elkaar weer veel geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar. Het is de tijd van het knusse samenzijn.

Waar blog je dan over? Een familiefilm natuurlijk! En omdat het met die knusse koude winter nog niet helemaal wil lukken, dompel ik je graag onder in de IJstijd, die we nu vrij eenvoudig de huiskamers in kunnen halen. Ik geef toe, ik ben een laatbloeier. Ik heb geen kinderen en zit zelden tot nooit in een 'kaskraker' bioscoop. Er gaat op bepaalde vlakken dus best één en ander langs me heen. Maar deze kerst hing ik heerlijk onderuit voor de korte animatiefilm Ice age - Christmas special. En dan is het eenvoudig om een warm gevoel te krijgen.

Wat een feest! Mooie animaties, herkenbare karakters, aanstekelijke humor, slimheid en domheid, briljante vondsten, onwaarschijnlijke avonturen, maar wetend dat alle goeds zal zegevieren en alles op z'n pootjes zal komen. Wat een heerlijke tijd. De andere delen werden me liefdevol in de handen gedrukt, daar heb ik me de rest van de vakantie mee vermaakt. En wat een genot om te zien hoe er in elk deel voor iedereen meer te genieten valt, jong én oud. De dubbele lagen worden steeds 'dikker' en de karakters steeds volwassener. Of juist niet, wat ook zo z'n charme heeft. Wat een feest om te maken, wetende dat je niets anders wilt dan een feest voor de kijker. En daarin zijn ze geslaagd.

Zie je het dus even niet meer zitten, met al die vrije dagen enzo, of met dat natte openhaardhout? Schuif gewoon Ice Age deel 1 in de tv en blijf zitten tot je ze allemaal hebt gehad. Knappe jongen die dan nog zit te sippeneuren!

Gelukkig Nieuwjaar, lieve Biebloggers



Reserveer Ice age 1
Reserveer Ice age 2 : The meltdown
Reserveer Ice age 3 : Dawn of the dinosaurs
Reserveer Ice age 4 : Continental drift
Reserveer Ice age : De mammoet collectie (1-4)
Reserveer Ice age : Christmas special

The Bridge

10 uren aan de TV gekluisterd zitten. Dan moet je van goede huize komen.

Op 1 juli 2000 wordt door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II de Sontbrug tussen Zweden en Denemarken geopend. De brug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmo. Het is deze brug die het decor vormt voor de spannende 10-delige serie The Bridge.

Ergens op deze brug ligt de grens tussen Zweden en Denemarken en precies op die grens wordt het lijk gevonden van een Zweedse politica: de ene helft ligt in Zweden, de andere helft in Denemarken. Als de mensen van het forensisch lab het lichaam willen meenemen blijkt het lichaam precies op de grens doormidden te zijn gesneden. Nader onderzoek toont aan dat het echter niet het lichaam is van één maar van twee vrouwen. Wie neemt de leiding in het onderzoek? De wat eigenaardige Zweedse rechercheur Saga Norén uit Malmo of de beminnelijke Deense rechercheur Martin Rohde uit Kopenhagen? Ze zijn gedwongen samen te werken, zijn allebei op hun eigen manier bijzonder goed, maar hebben te maken met een moordenaar met een boodschap. En die boodschap wordt stukje bij beetje duidelijk gemaakt door een journalist die als tussenpersoon fungeert.



In deze serie wordt niemand gespaard. Bedenk dat het geen Amerikaanse feel good movie is. Het loopt regelmatig slecht af en gelukkig ook wel eens goed  net als in het echte leven. De motieven van de dader blijken uiteindelijk heel persoonlijk uit te pakken.
Ge-wel-di-ge serie!

Reserveer in onze catalogus

Alice in Wonderland

Jawel, Alice in Wonderland en dan niet het boek, de onovertroffen klassieker van Lewis Caroll, maar de verfilming door Tim Burton uit 2010. In 3D, maar zo heb ik 'm niet bekeken, al kon ik me heel goed een voorstelling maken hoe dat effect zal zijn.

De Alice in deze verfilming is 19 jaar oud en zij keert terug naar het wondere wereldje waar ze als kind al eens is geweest al denkt ze nu dat het allemaal een droom is geweest. Natuurlijk wordt ze weggelokt door het witte konijn met zijn zakhorloge, en hij heeft nog steeds haast. Ze krimpt en ze groeit, maar bovenal gaat ze de strijd aan met de rode koningin, die met strakke hand regeert over het land. Alles en iedereen snakt naar de witte koningin, maar zoals de voorspelling zegt, de rode koningin wordt verslagen door Alice. De vraag is alleen: heeft het witte konijn wel de goede Alice opgehaald?

Wie komen we allemaal tegen behalve het witte Konijn: Tweedledee en Tweedledum, de Muis, de Rups (Absolem met de stem van Alan Rickman die we beter kennen als Sneep in de Harry Potter films) , de Cheshire Kat (Stephen Fry) en natuurlijk de Mad Hatter, opnieuw een prachtige rol van Johnny Depp. Trouwens de rode koning (Helena Bonham Carter) is ook een bekende uit de potter verfilmingen. In die films speelde ze Bellatrix van Detta en ook nu sniert en sneert ze er flink op los: Off with his head!!



De hele film is een lust voor het oog. Prachtige kostuums en fantasievolle effecten, niet voor niets won de film 2 oscars: voor beste Art Direction en beste kostuums.

Reserveer Alice in Wonderland, de film
Reserveer Alice in Wonderland, het boek

Waar gaan die mannen heen?

Kort voor een geplande dichteravond in het Enschedese theater Concordia meldt Hans Dorrestein zich ziek. Hij gaat niet komen. Iemand belt Huub van der Lubbe, of hij niet iets kan regelen, iets met liedjes of gedichten ofzo. Ach, hij treft die avond toch z'n wekelijks dichtersvrienden Bart de Ruiter en Jan Robijns, hij zal eens overleggen wat er in het vat zit. Ze besluiten wat te experimenten, liedjes bij elkaar te rapen of nog even te componeren, teksten voor te dragen. En zo reizen ze spontaan en onbevangen af naar het Verre Oosten voor een avondje kleinkunst.

Het wordt een groot succes, het smaakt naar meer. De mannen slijpen hun repertoire bij, dopen hun formatie uit eerbetoon om tot Concordia en beginnen een even succesvolle tour langs kleine en grote podia. Een nieuwe samenwerkingsvorm is geboren en draait na jaren nog steeds. Gelukkig maar.

Waar gaan die mannen heen? is een warme en ontspannen documentaire over het ontstaan van de formatie en de liedjes, over de vriendschap van deze mooie mannen - op toneel, tijdens hun dinsdagavond-dichtersavonden en op fietsvakantie - en hij toont vooral ook heel veel mooie liedjes. Deels opgenomen in Concordia, waar ze een paar jaar later weer naar terugreizen voor een hernieuwde kennismaking. Leuke beelden van Enschede dus ook. En ja, dan voelt het toch ook wel een beetje als 'onze mannen', hè. Dat schept toch een band. Ik werd er in ieder geval wel blij van, gewoon omdat ze zo puur en warm zijn. Die liedjes dan, natuurlijk...




Reserveer in onze catalogus.

Muddy Waters & The Rolling Stones - Live at the Checkerboard Lounge

We gaan even terug in de tijd! Ruim dertig jaar geleden, op 22 november 1981, stapten de Stones tijdens een concert van Muddy Waters spontaan het podium op om samen met de legendarische blueszanger een uniek optreden te geven. Van deze spontane actie zijn gelukkig opnames gemaakt, die al wel op YouTube circuleerden, maar nooit officieel zijn verschenen. Tot nu dus. Want op deze fraaie muziek-dvd zijn de opnamen terug te vinden: opgepoetst en bijgewerkt, dus een veel hogere kwaliteit dan waar je tot voor kort van kon genieten.

‘Those English boys want to play the blues so bad – and that’s just how they play it!’ Een bekende quote waarmee Sonny Boy Williamson zijn ongezouten mening gaf over The Yardbirds, en in een adem ook bands als The Rolling Stones schoffeerde. Want ook zij waren begin jaren zestig begonnen met het naspelen van Amerikaanse bluesartiesten als Bo Diddley, Willie Dixon en Muddy Waters. Hoewel sommige bluespuristen altijd zijn blijven denken zoals Sonny Boy Williamson, vond Waters de Engelse jongens zo slecht nog niet. Deze dvd met een optreden uit 1981 laat dat overduidelijk zien. In de huiselijke nachtclub van Buddy Guy zien we Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood geïnspireerde bijdragen leveren aan een optreden van de oude meester. Het is een komen en gaan op het podium, want ook Buddy Guy en Lefty Dizz komen nog een paar nummers spelen. Eigenlijk is dit een optreden dat doodnormaal aandoet, maar toch historisch is. De Engelse jongens worden namelijk breed omarmd door hun oudere Amerikaanse voorbeelden. (Muziekweb)

 Een historisch document voor bluesliefhebbers dus. Gaat dat zien!!


Reserveer in onze catalogus

Misfits

Vlak voor mijn vakantie deed ik nog snel even een greep in de dvd-collectie om een alternatief te hebben voor eventueel regenachtige dagen.

Nou was het gedurende mijn zomerreces eigenlijk steeds goed weer, maar toch kwam ik wel toe aan het kijken van een tv-serie die ik impulsief had meegenomen.



De serie 'Misfits' is in Nederland niet op tv geweest; wel bij onze zuiderburen.
Het is een 'British science fiction comedy-drama television show'. Zo. Da's een mond vol. Maar het dekt de lading wel.

Vijf jonge delinquenten die tot gemeenschapsdienst zijn veroordeeld worden tijdens een storm getroffen door de bliksem. Achteraf blijken ze over superkrachten blijken te beschikken. Kelly kan gedachten lezen, Curtis kan de tijd terugdraaien, Simon kan onzichtbaar worden en Alisha doet het libido van al wie haar aanraakt in overdrive gaan. Alleen wat het nieuwe kunstje van Nathan is, is niet meteen duidelijk. En wat is er plots met hun reclasseringsambtenaar Tony aan de hand?

Bij het bekijken van de eerste serie is het even zoeken naar wat je er nou eigenlijk van vindt. Is het een spannende serie? Of gaat het om de zwarte humor? Maar na zo'n anderhalve aflevering had het me wel te pakken. Mooi gefilmd, een catchy centraal verhaal, met zijweggetjes die ook de moeite waard zijn. Inmiddels heb ik de tweede serie in huis...
Er zijn meer afleveringen gemaakt, dus het is te hopen dat ook deze dvd's binnenkort te vinden zijn in de bieb. Eén fan zit er in ieder geval op te wachten...


Reserveer 'series 1' in onze catalogus
Reserveer 'series 2' in onze catalogus

The Artist

De overgang van de stomme film naar de geluidsfilm is een leuk thema om een film over te maken. Het beroemdste voorbeeld is volgens mij Singin' in the Rain, je weet wel, van die titelsong die de hele dag door je hoofd zoomt. Met Gene Kelly in de hoofdrol werd het natuurlijk een lekkere zing-en-dans film, maar het thema was hetzelfde: de hilarische en soms pijnlijke taferelen achter de schermen, als je als acteur ineens ook moet gaan praten.

En dan verschijnt er een Franse regisseur (Michel Hazanavicius), die het net even anders wil aanpakken met dat thema. Hij maakt er gewoon een stomme film over. Gewaagde keus, in deze tijd van groot-groter-grootst. En hij heeft het heel gedegen aangepakt. Het beeld is misschien net iets te scherp voor de jaren 30, maar voor de rest ga je echt terug in de tijd. Kleur, beweging, snelheid, muziek, maar misschien vooral nog wel het eenvoudige verloop van het romantische verhaal: beroemde acteur ontmoet onbekend meisje - acteur zorgt dat meisje actrice wordt - ontluikende liefde mag/kan/wil niet bloeien - acteur weigert te geloven in de geluidsfilm en raakt aan lager wal - meisje wordt beroemde filmster en redt de gevallen held - the end.

The Artist was begin dit jaar een hit. De film won talloze prominente filmprijzen en trok volle zalen. En om heel eerlijk te zijn snap ik dat niet zo goed. Het is een lieve film, het is mooi gedaan, het is een bijzondere ode aan een bijzondere tijd, het is een feestje voor de zaterdagavond met je lief op de bank. Het is ook vakwerk, het resultaat van zorgvuldige research en vasthouden aan je idealen. Dat is absoluut prijzenswaardig. Maar dan nog. Misschien moet ik hem gewoon een keer zien in een echte grote zwarte bioscoopzaal, misschien zit daarin de kracht. Wat niet wegneemt dat ik me ook op de bank uitstekend heb vermaakt!




Reserveer nu in onze catalogus.

Zadelpijn

Ik blijf nog even fietsen. Het zijn niet alleen mannen die fietsen. Ook vrouwen houden er van. Onder het pseudoniem Liza van Sambeek verscheen in 2003  Zadelpijn en ander damesleed.Het boek was meteen een bestseller en dat is niet verwonderlijk. In 'Zadelpijn en ander damesleed' gaat het over de levens van zeven vrouwen van tegen de vijftig die van feministisch activisme naar carriere, relaties, echtscheiding overspel en ziekte gelopen zijn. Zeven vrouwen, zeven karakters en al jarenlang bevriend met elkaar al is de ene vriendschap wel iets hechter dan de ander. Wat elk jaar door gaat is de fietsweek in Frankrijk. Het boek zit meesterlijk in elkaar. Elk hoofdstuk beschrijft één dag door de ogen van steeds een andere vrouw. Zo volgen we de fietstocht, de (on)hebbelijkheden van deze vrouwen (en hoe herkenbaar kunnen die soms zijn!), het achterliggende verhaal en we leren natuurlijk al deze vrouwen van binnen en van buiten kennen.

In 2004 verscheen het vervolg: Het verwende nest. 'Het verwende nest' is de aam van het Utrechtse grachtenpand dat vier van de zeven vriendinnen samen kopen. Het borduurt voort op de verhalen uit 'Zadelpijn en ander damesleed', maar is goed zelfstandig te lezen. Het boek gaat het verbouwing van het pand en de bijkomende perikelen van vrouwen van rond vijftig. Hoewel nog steeds uiterst aangenaam om te lezen is het verrassende effect dat het eerste boek had wel een beetje weg.

En toen verscheen dan in 2008 'Koninginnenrit'. De vriendinnen naderen inmiddels de zestig en daarbij horen zo de eigen (leeftijds)probleempjes, maar wel op dezelfde wijze verwoord. Het blijft aangenaam leesvoer en hij deed het ook weer goed tijdens de vakantie, maar het lijkt mij dat we nu wel genoeg An, Agnes, Sonia, Yvonne, Nina, Jaqueline en Max hebben gehad.

Aardig om te vermelden is het het boek Zadelpijn: de reisgids. In deze reisgids kun je de route volgen die de vrouwen fietsen in het eerste deel. Ook geeft het nadere bijzonderheden over de bezienswaardigheden in de omgeving en zijn er wat kortere fietstochten in de omgeving aan toegevoegd.

En dan is er natuurlijk nog de film, met o.a Monique van de Ven en Gijs Scholten van Aschat, die in de filmhuizen heeft gedraaid. O ja, en er is ook nog een toneelbewerking van gemaakt.

En natuurlijk allemaal te reserveren in de bibliotheek

Carnage

Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.

De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.

Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.




Reserveer in onze catalogus.

The illusionist

Een film met een leuke combinatie: romantiek, detective en illusies. In The illusionst krijg je het allemaal. En dat is best lekker, op z'n tijd!

Edward Norton speelt een mystieke goochelaar. Zeg maar gerust een illusionist. Eentje met een gebroken hart, dat dan weer wel. Als jongeman werd hij gescheiden van het meisje van z'n dromen. Want zij was van adel en hij maar van eenvoudige komaf. En toentertijd kon hij hen niet laten verdwijnen, zoals zij graag wilde. Nu hij beroemd en volwassen is, treft hij z'n liefje weer. Als verloofde van de kroonprins van Oostenrijk. Da's pech hebben. Maar de liefde is sterk - een meneer kroonprins niet bepaald een heertje - dus ze besluiten te vluchten. En dan gaat het mis, het liefje wordt vermoord.

Wat volgt is een poging van een aandoenlijke plaatselijke Sherlock Holmes om te verbergen wie de vermoedelijke dader is (ja echt) en om de illusionst te ontmaskeren als charlatan. En een poging van de illusionist om z'n verdriet te wreken. Ik vind het mooi gedaan. Ik ging er zelfs zo in op, dat ik - ondanks m'n ruime filmervaring - het plot niet zag aankomen. En geloof me, dan is hij echt het leukst. Niet teveel nadenken dus en gewoon meedrijven op de golven van de liefde!




Reserveer in onze catalogus.

The ugly truth

Op het moment dat ik dit schrijf wil het nog niet echt zomeren in Nederland. Terwijl ik eigenlijk onder een zachte avondhemel buiten had moeten zitten zat ik in plaats daarvan met m'n benen onder me getrokken op de bank naar een lekker filmpje te kijken. Zo'n filmpje waar je echt niet bij na hoeft te denken en waar je lekker bij weg kunt dromen. Zo'n filmpje is 'The ugly truth'.

'The ugly truth' gaat over een zelfstandige vrouw,  producer van een televisie ochtendshow(dat klinkt nog goed) die alles in haar leven graag goed onder controle houdt. Zo ook haar liefdesleven en, je begrijpt het al, dat lukt natuurlijk niet. Ze begrijpt maar niet waarom al haar dates op niets uitlopen, totdat ze geconfronteerd wordt met Mike. Mike is een seksistische macho die in het programma 'The ugly truth' de 'waarheid' over het verschil tussen mannen en vrouwen op botte wijze verkondigt.

Ik hoef, denk ik, niet te vertellen hoe dit afloopt. Een allerminst originele film, maar door zijn absurde onzin wel lekker tijdverdrijf.

Reserveer in onze catalogus

Janine

De wereld kent slechts een handjevol top-violisten. 'Onze' Janine Jansen is er één van. Ze beheerst alle muziekstijlen, staat op de grootste concertpodia, werkt samen met de beroemdste dirigenten en orkesten en gooit al haar ziel en zaligheid in elke noot die ze speelt. Kortom, een viooldier.

Over haar leven als solo-muzikant is in 2010 een documentaire verschenen. In die periode kwam ook haar eigen eenmalige glossy uit. En ze nam een cd op met solowerken van Bach. Tussendoor speelde ze zo'n 200 concerten. Van Bach tot Britten, van Melbourne tot San Francisco. Oh ja, en ze moest natuurlijk haar net verschenen cd met twee vioolconcerten promoten.

De documentaire Janine toont niet in de eerste plaats het drukke bestaan van een muzikant 'on tour', van hotelkamer naar hotelkamer. Ik ben vooral geïntrigeerd door het cirsus daaromheen. De onpersoonlijke managers, die praten in termen van 'vermarkten'. De slechte interviewer, die klaagt over dat muzikanten en acteurs vaak niks te vertellen hebben en het dus best lastig is daar een goed verhaal van te maken. Het vermoeiende handjesschudden en glimlachen, want ja, je moet jezelf natuurlijk wel 'verkopen'.

Dat Janine na deze documentaire in een burnout gleed en maanden geen viool meer kon spelen - of eigenlijk geen emotie meer kon geven - zie je als kijker van mijlenver aankomen. Dat je dat zelf niet op tijd herkent en maar doorgaat en doorgaat, dat snap ik dan ook wel weer. Heel jammer dat de buitenwereld niet eerder ingreep en stopte met dat 'vermarkten'. Maar ja, it's all part of the game, zullen ze wel gedacht hebben. En ze wilde het zelf ook graag, zo zegt ze aan het eind. "Ik geef alleen maar, er is geen andere manier, en ik wil dat ook. Maar eh... soms zou ik gewoon wel eens wat terug willen krijgen." Tja...

Briljant vind ik hoe de muziek die voorbij komt de beelden van wat er gebeurt ondersteunt. De hectiek, de rustmomenten, het reizen, het worstelen tijdens een opname. Echt heel goed gedaan. En met Janine is het gelukkig weer goed gekomen. Die geeft weer vol overgave, alleen met een iets minder volle agenda. Hulde!



Reserveer de dvd in onze catalogus.

Sherlock Holmes: a game of shadows

Het is bijna een half jaar geleden dat ik de tweede Sherlock Holmes-film 'A game of shadows' in de bioscoop zag. Wat een heerlijke film... Elementary, my dear bieblog-lezers, want ik hou nou eenmaal van een held die het tegen een schurk opneemt, hier en daar een rechtsreeks duel en vooral wat heroïsche acties. En dan ook nog in een avontuurlkjke sfeer, mooi gefilmd, humoristiche dialogen. Van dat soort dingen dus.

Niet iedereen was te spreken over Guy Ritchies interpretatie van Sherlock Holmes. De regisseur, eerder verantwoordelijk voor prettig luidruchtige actiefilms als Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch., maakte geen verfilming zoals tientallen van zijn voorgangers hadden gedaan. Sherlock was niet meer de stoffige detective met jagerspetje en ruitjesjas, maar een vechtende en rennende actieheld die zo nu en dan ook gewiekst en komisch uit de hoek kon komen. James Bond eigenlijk, maar dan eind negentiende eeuw. (...)

Vanaf de eerste minuut gaat Ritchie zijn film in met een hoog tempo, dichtgesmeerd met muziek en springend van gevecht naar achtervolging naar nieuwe onthulling. Afgezien van de korte pauzes houdt hij dat tempo de hele film vast (dat is ruim twee uur). Met die wilde energie, visueel hoogstaande actiesequenties en een onderhoudend verhaal, koppelt hij zich zo nog meer los van de klassieke boekenreeks. Dat maakt dit vervolg beter dan zijn voorganger. (filmtotaal)

Kijk, en dat vind ik nou ook. Robert Downey Jr. schittert samen met Jude Law in deze fantastische film... Onlangs verschenen op dvd en dus ook toegevoegd aan onze collectie. Lenen, kijken en genieten dus!


Reserveer in onze catalogus