Top 10 Rebellen en dwarsdenkers

Volgende week begint de 85ste Boekenweek, die dit jaar in het teken staan van hen die ons voorstellingsvermogen vergroten: de rebellen en dwarsdenkers. Het lef van schrijvers om taboes te doorbreken en een steen in de vijver te gooien is van levensbelang voor onze samenleving. Daarom doen we deze keer voor onze top 10 een greep uit rebelse boeken en dwarse schrijvers. In de Bibliotheek is overigens ook van alles te doen! Bekijk hier het programma.

Het boek van Memory

Vroeger had je de Derde Wereldreeks; romans uit verre landen geschreven door, bij ons, onbekende schrijvers. Velen zijn nu zeer bekend. De boeken namen je mee naar een onbekend land met vaak onbekende problemen; sommige van deze boeken waren ook een aanklacht tegen het regime van het opgevoerde land.

Tegenwoordig vinden schrijvers uit verre landen op een andere manier hun weg, maar ze blijven vaak toch in de marge steken in onze, door Angelsaksische literatuur gedomineerde, wereld. De schrijfster van Het boek van Memory, Petina Gappah, had een machtige kruiwagen namelijk J.M.Coetzee, begenadigd en beroemd schrijver uit Zuid-Afrika.

De beer en de nachtegaal

Ik lees nog steeds graag sprookjes. Af en toe pak ik de bekende oude verhalen van Hans Christian Andersen en de gebroeders Grimm er weer bij. Maar ook sprookjes gegoten in romanvorm lees ik graag. De beer en de nachtegaal van Katherine Arden is er zo één.

84 Charing Cross Road van Helene Hanff

Een van de hele fijne kleine juweeltjes in mijn eigen boekenkast is dit boekje: 84 Charing Cross Road van Helene Hanff. Ik koester het al jaren en herlees het ook even zo vaak. En met veel plezier. 

Het is het waargebeurde verhaal van Helene Hanff, een creatieve Amerikaanse schrijfster uit New York, die dol is op het lezen van klassieke Engelse literatuur. Ze reageert op een advertentie in de Saturday Review of Literature van antiquariaat Marks & Co in Londen, gevestigd op het adres 84 Charing Cross Road, niet vermoedend hoe deze zoekopdracht zou uitmonden in een hele bijzondere en warme correspondentie, die ook nu - zoveel jaar later - nog steeds heel fijn is om te lezen. 

De zin van het leven

Op 1 april 2017 kreeg journalist Fokke Obbema een hartstilstand en was hij plotseling even dood. Er was geen verklaarbare reden voor deze hartstilstand. Nooit gerookt, een matig drinker, geen overgewicht, dagelijks gezond leven en enkele keren per week sporten. Aanvankelijk had Obbema de neiging de gebeurtenis te bagatelliseren, maar allengs kwamen er toch vragen. Waarom? Waarom ik? Waar kwam dat goedje plaque vandaan dat de aders had dichtgeslibd. Het kon toch niet zo zijn dat het er gewoon was?

Ruim een jaar na zijn hartstilstand schreef Fokke Obbema een aangrijpend artikel in de Volkskrant over zijn hartstilstand. Het was de inleiding van een serie interviews die een jaar lang wekelijks volgde in de maandagkrant en waar ik gaandeweg steeds meer naar uitkeek.

Liefde, als dat het is

Ik las deze feestdagen-familie-vakantie het aangrijpende Liefde, als dat het is, van Marijke Schermer. Een boek dat me heen-en-weer liet slingeren tussen m'n eigen tienertijd en m'n volwassen relaties. Of, zoals Marc Chavannes op De Correspondent schrijft: "Zo’n boek dat je infiltreert, waarin ieder personage klopt en een bekende wordt, waarin alles echt is en net zo heftig als de gewone dingen in je eigen leven." En omdat Marc toch zo goed bezig is, laat ik beginnen met zijn eigen recensie...

Paarden vliegen businessclass

Journalist Olaf Koens zien we regelmatig als Midden-Oostencorrespondent in het RTL Nieuws. Hij doet verslag van revoluties en oorlogen, en zoekt naar kleine verhalen die deze complexe regio inzichtelijk maken.

Van zijn vader komt de passende uitspraak: "Hoe meer je van mensen weet, hoe meer je van dieren gaat houden." In zijn boek Paarden vliegen businessclass tekent Olaf Koens 13 verhalen op over mens en dier in het Midden-Oosten. 

Zwarte schuur

Het was best lang wachten op deze nieuwe roman van meesterverteller Oek de Jong. Maar het was het wachten wel waard, ook al liet de roman zich niet makkelijk pakken.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld Pier en Oceaan, de voorganger van Zwarte schuur, moest ik de roman veroveren. De verhaallijn loopt van toen naar nu en van nu weer naar een wat recenter verleden. Dus moet je je hoofd er goed bijhouden om het verhaal te grijpen.

Arne Dahl en zijn A-team

Arne Dahl is een Zweedse misdaadliteratuur schrijver. Zijn boeken zijn ook verfilmd en dat levert spannende thrillers op, zoals we ze gewend zijn van de Scandinavische misdaadverfilmingen. Ik heb een aantal van deze verfilmingen gezien en ze zijn de moeite waard.

In deze serie draait het om het A-team van Jenny Hultín. Zij krijgt na de moord op twee kopstukken uit de financiële wereld de opdracht een team samen te tellen om deze zaak op te lossen met hoge prioriteit. Ze gaat op zoek naar geschikte politiemensen en vormt zo haar bijzondere team.

De tuin van de samoerai van Gail Tsukiyama

Een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen was De tuin van de samoerai van Gail Tsukiyama.
Ik vond het zo'n prachtig verhaal, dat ik het nooit heb durven herlezen, bijna bang om die dierbare herinnering te verstoren.

Een bijzonder boek waar je helemaal rustig van wordt.
Echt een klassiek en onvergetelijk meesterwerk.

De jeugdboekenprijzen van 2019

Het laatste lijstje van 2019 op dit bieblog besteden we aan de jeugd! Want wat zijn er weer veel mooie jeugdboeken verschenen. En wat zijn we die schrijvers dankbaar voor de verhalen en de humor en de emoties en de verbeelding die zij onze jonge lezers brengen.

Kiezen is daarom lastig, maar gelukkig hebben deskundige jury's van de belangrijkste jeugdboekenonderscheidingen dat al voor me gedaan. Ik zet dus graag 10 parels én een oeuvreprijs, die als cadeautip voor elke gelegenheid geschikt zijn, nog even voor je op een rij.

Rinkeldekink

Martine Bijl, dat vond ik zo'n sympathieke vrouw. Ik ken haar vooral als vertaler van musicals, presentatrice van Heel Holland Bakt en natuurlijk van de groenten van Hak en Het zonnetje in huis. Ze overleed eerder dit jaar aan de complicaties van de hersenbloeding die ze in september 2015 kreeg. Over die hersenbloeding en de depressie waarmee ze daarna te kampen kreeg, schreef ze Rinkeldekink.

Het boek heeft onlangs de NS Publieksprijs 2019 gewonnen. Ik luisterde het als luisterboek. Recensies prijzen haar poëtisch, intelligent taalgebruik en de humor waarmee ze haar herstel beschrijft. Dat klopt allemaal.

Pieter Waterdrinker: Lenins balsem

In de zomervakantie las ik Tsjaikovskistraat 40 van Pieter Waterdrinker en schreef daar over. Eigenlijk een soort vervolg op Lenins Balsem. Reden om dit laatste boek ter hand te nemen en me te verdiepen in het Rusland van (net na)
de glasnost en perestrojka. Ook dit keer met autobiografische kenmerken, zij het minder sterk dan in Tsjaikovskistraat 40. Ik heb me ondergedompeld in een wereld, waar op de rand van legaliteit en illegaliteit, de mogelijkheden ogenschijnlijk ongekend waren.

Hanya Yanagihara: Een klein leven

Zelden werd ik zo een boek ingetrokken als bij 'Een klein leven' van Hanya Yanagihara. Er is veel gepubliceerd over dit boek. Daardoor wist ik op voorhand dat het geen gemakkelijk boek zou zijn. Met gemakkelijk bedoel ik in dit verband de inhoud van het boek. Het heeft me een tijdje weerhouden er aan te beginnen. Het formaat (752 pagina's) kan ook afschrikken. Maakt allemaal niet uit; als je één keer bent begonnen, gaat de rest vanzelf.

24 uur in het oude Rome

We kennen Rome van al die prachtige monumenten waar heel veel toeristen op af komen. Maar beeld je eens in hoe het was om er te wonen, toen die monumenten gewone gebouwen waren om te gebruiken. Levende gebouwen, in plaats van de museumstukken die ze nu zijn. Dat is wat Philip Matyszak doet in het boek 24 uur in het oude Rome.

Het bevat 24 verhalen, die elk één uur van een etmaal in het oude Rome vertellen. Het zijn op zichzelf staande verhalen, maar samen vormen ze een prachtig beeld van hoe het dagelijks leven er in het jaar 137 na Christus uit zag.

Het feest

Om met een enorme dooddoener te beginnen: het was een feest om Het feest van Elizabeth Day te lezen. Ondanks dat wat er verteld wordt schrijnend is.

Het verhaal start op een politiebureau waar hoofdkarakter Martin Gilmour ondervraagd wordt door twee politiemensen. Er heeft zich een “incident” voorgedaan op het feest dat vriend Ben Fitzmaurice gaf ter ere van zijn 40ste verjaardag. We worden in het duister gehouden over wat dit “incident” inhoudt en hoe ernstig het is.

Moord op de moestuin

Dit is een boek voor een paar uur heerlijk ongecompliceerd leesplezier. De karakters zijn aansprekend, de omgeving spreekt tot ieders verbeelding, maar vooral voor de volkstuinierders onder ons is het een feest der herkenning, en het verhaal loopt ook nog eens soepeltjes weg. Het was afgelopen zomer het eerste boek dat ik las tijdens de vakantie en ik heb er van genoten.
Moord op de moestuin van Nicolien Mizee is goed geschreven, bevat de nodige humor en heeft een verrassende plot.

Het is oorlog maar niemand die het ziet

Een beveiligingslek waardoor bijna heel Nederland op zwart ging, een puber die op zijn zolderkamer de core router van KPN hackt en de AIVD (de Nederlandse inlichtingen en veiligheidsdienst) die een groep beruchte Russische hackers een koekje van eigen deeg geeft.

Het is oorlog maar niemand die het ziet gaat over de duistere kanten van internet, digitalisering en geheime diensten. Onderzoeksjournalist Huib Modderkolk laat in dit spannende boek laat hij zien hoe enorm kwetsbaar onze digitale maatschappij eigenlijk is en hoe weinig we daar van weten.

Zeb.

Begin deze maand was het Kinderboekenweek. En zeg je Kinderboekenweek, dan zeg je Griffels & Penselen. Er zijn weer heel veel prachtige boeken en briljante auteurs en illustratoren van kinderboeken in het verdiende zonnetje gezet. Want hoe veel of weinig je ook leest, iedereen – echt iedereen – kan zich nog dat ene boek uit zijn jeugd herinneren dat hem echt geraakt heeft. Of zelfs veranderd, dat hoor je ook. En die boeken worden nog steeds geschreven. Misschien zelfs wel steeds meer en steeds beter.

Neem nou bijvoorbeeld Zeb.

Paolo Cognetti: De acht bergen

'De acht bergen' van Paolo Cognetti heeft alles in zich waar een goed boek aan moet voldoen, maar wat me in eerste instantie het meest aantrok was het feit dat het zich afspeelt in het schitterde berglandschap van de Italiaanse Alpen.

Daarnaast gaat het over vriendschap en eenzaamheid. Onderwerpen die Cognetti ingetogen en oprecht verwerkt in zijn verhaal over de vriendschap van twee, ogenschijnlijk totaal verschillende, jongens, Pietro en Bruno
Het gaat ook over de moeizame verhouding van deze twee jongens ten opzichte van hun vader.