Het lange wachten wordt weer beloond: hierbij mijn jaarlijstje met de mooiste platen van 2011. Zoals gebruikelijk volledig gebaseerd op persoonlijke voorkeur, niet rekening houdend met verkoopcijfers, populariteit of media-aandacht. Recensies zijn ook weer deskundig geselecteerd en gejat, met bronvermelding uiteraard...
Enige criterium voor opname in de lijst: te leen bij de bibliotheek (en da's op zich alweer jammer, want daardoor halen een paar geweldige albums het (nog) niet).
Excuses dus voor Rod Picott, Will Hoge, Rachel Harrington en Steve Azar, die anders zonder meer in het rijtje zouden staan. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk!
Het is een top 15 geworden dit jaar. En ik hoor je al denken: is dat niet gewoon omdat het anders te moeilijk kiezen was? Ja, dat is ook waar...
Ook deze keer is de lijst voorzien van een link naar Spotify, waarbij iedereen weer van harte is uitgenodigd om de titels die ik, om wat voor reden dan ook, niet heb opgenomen alsnog toe te voegen. Wel fijn om in dat geval even in een reactie onder dit bericht aan te geven welk album je hebt toegevoegd en waarom.
Listen & Enjoy!
1. Jeffrey Foucault - Horse Latitudes
Jeffrey Foucault is de absolute nummer 1 voor mij. Dit vind ik nou genieten... In mei van dit jaar live gezien met Mark Erelli (zie mijn
jaarlijstje van vorig jaar); in februari 2012 weer in Nederland met band: gaat dat zien in Oldenzaal op 1 februari! En waarschijnlijk diezelfde middag bij Popeye in de winkel alhier in Hengelo...
"Neem maar van mij aan dat de nieuwe Jeffrey Foucault niet tegenvalt. Hoe kan het ook anders, zou je kunnen zeggen. De man weet – wederom - de juiste componenten vakkundig aan elkaar te smeden. Foucault weet een eigentijdse droge sound te maken, waarbij zijn gitaarspel een steeds dominantere positie inneemt. Niet dat zijn gitaar deze plaat teveel kleurt, maar dat de man gegrepen wordt door dit instrument moge duidelijk zijn. Hij geeft kleur aan zijn muze. Wordt daarbij (vanzelfsprekend!?) terzijde gestaan door echtgenote Kris Delmhorst, evenals door een stelletje gerenommeerde musici: Eric Heywood, Bill Conway en Jennifer Condos. Bovendien is niemand minder dan oudgediende Van Dyke Parks (toetsen en accordeon) van de partij op Horse Latitudes.
Eindejaarslijstjes waarbij een recensent slechts 10 titels mag noemen zijn niet meer van deze tijd. Een veelvoud aan kwalitatief sterke platen verschijnt, zowel van nieuwkomers als veteranen. Horse Latitudes zal ongetwijfeld bij velen hoog eindigen, en terecht. Foucault kent een kunstje, eentje waarop ik nog niet uitgekeken (wellicht beter: “uitgeluisterd”) ben. Zeer smaakvolle plaat. MOOI!"
johnnysgarden.nl
2. Oh Susanna - Soon The Birds
"Liefde, verlies en verlangen zijn de tijdloze thema’s die de Canadese singer-songwriter Suzie Ungerleider omzet in liedjes die eerst wat gewoontjes overkomen, maar na verloop van tijd naar de strot grijpen.
Oh Susanna, haar artiestennaam, komt op Soon The Birds (Continental Song City/Munich) behoorlijk in de buurt van de opdracht die ze zichzelf heeft verstrekt, het schrijven van nummers die met verloop van tijd alleen maar beter worden. Met begeleiders die uit respect voor de teksten bijna bedeesd spelen, wordt hier iets gecreëerd dat niet alleen smaakvol is, maar ook de diepte van de emoties weet te raken. Oh Susanna heeft een folkstem met een lichte countrysnik die forceren overbodig maakt. Dat ze op enkele nummers toch net iets te scherp de hoogte inschiet is haar vergeven. Banjo, viool, steelgitaar, toetsen en blazers poetsen dat bezwaar weg."
altcountry.nl
3. John Hiatt - Dirty Jeans & Mudslide Hymns
Als er een album van
Hiatt verschijnt, kan dat niet anders dan een hoge notering in mijn jaarlijstje opleveren. Het wachten is weer op een fraai concert in Nederland. De man blijft boeien!
"Het wordt bijna een saai verhaal maar de Amerikaanse singer/songwriter John Hiatt lijkt, in de herfst van zijn carrière, geen matige plaat meer te kunnen maken. Zijn in de countryrock gewortelde songs zijn altijd van betekenis en weten immer de juiste snaar te raken. Op zijn twintigste studioalbum werkte Hiatt samen met producer Kevin Shirley die vooral thuis is in de hardrock en werkte met groepen als Aerosmith en Led Zeppelin. Wellicht zorgde Shirley ervoor dat de singer/songwriter en zijn drie begeleiders klinken als een hechte no-nonsense band. Ieder nummer lijkt in een paar takes op de band gezet, uitgevoerd zonder tierelantijnen en in dienst van de met doorleefde stem gezongen songs van Hiatt. De plaat opent lekker stevig met Damn This Town terwijl Hiatt met Don't Wanna Leave You Now laat horen dat hij ook het schrijven van een soulvolle ballad niet is verleerd. Liefhebbers van de man kunnen zich opnieuw laven aan een uitstekend album."
Muziekweb
4. Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Gillian Welch is wat mij betreft verantwoordelijk voor het hoogtepunt dit jaar als het gaat om concerten. Wat was het imponerend in Paradiso begin november... Vandaar een opname van dat optreden hieronder.
"The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend."
dekrentenuitdepop.blogspot.com
5. Eilen Jewell - Queen Of The Minor Key
"Het zingen gaat
Eilen Jewell zo makkelijk af, dat ze moeiteloos van de ene stijl naar de andere kan switchen. Op Queen Of The Minor Key (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) beweegt ze zich van een jazzy salonsfeer naar krolse rockabilly en ouderwetse country. Zo makkelijk als ze zingt ging het schrijven van de nummers deze keer niet. De artieste uit het Amerikaanse Boston had te kampen met een writers block, dat ze overwon door zich af te zonderen in een kleine hut ergens in de wildernis van Idaho. Inmiddels is haar zelfvertrouwen weer helemaal terug, getuige de albumtitel. Dat ze de koningin van het mineurakkoord kan zijn, is in belangrijke mate ook het werk van haar uitstekende begeleiders. Slepend spel en dan opeens weer stuiterend. Het is vooral gitarist Jerry Miller die met losse lusjes de coole jaren vijftig om de hippe sixties (denk aan de sfeer van een tv-serie als Mad Men) legt. Surfgitaren die cocktailglazen laten omvallen. En dan die stem van Eilen Jewell: vol hunkering, maar toch ook altijd op afstand."
altcountry.nl
6. Stephen Simmons - The Big Show
"The Big Show" is weer een erg overtuigende plaat geworden. Een plaat waarop
Stephen Simmons wederom overtuigt met de ene na de andere prachtsong. Muziek die wel wat heeft van Steve Earle en Townes van Zandt, heeft Simmons toch ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar dankzij zijn rauwe doorleefde strot en zuiderlijke tongval. Een geluid dat op "The Big Show" omwille van de sobere instrumentatie een stuk beter klinkt dan op zijn voorgangers en dat komt de kwaliteit van "The Big Show" zeer ten goede. Iedereen die bij de vorige platen van Stephen Simmons nog twijfelde, zal na beluistering concluderen dat Simmons definitief moet worden geschaard onder de betere singer-songwriters van het moment.(..) Het wachten op dit nieuwe album wordt wel degelijk beloond met een prachtplaat vol mooie sterke maar toch eenvoudige pure liedjes waarvoor Stephen nu al een zevental jaren bekend staat. Teksten vrijwel allen van Stephen's hand variëren in onderwerp, maar gaan veelal over allerdaagse dingen. Maar "The Big Show" is vooral een conceptenalbum over het leven van een clown met zijn rondtrekkende circus. Het behandelt het onderzoek naar liefde, de betekenis van het leven, de droom van erkenning en het sterke verlangen om rond te zwerven zover van huis alsook alle grote thema's van het kleine stadsleven tussen het gelach van het publiek en de eenzame nacht. Aldus, verwijst "The Big Show" niet alleen naar de korte tijd onder de spot lights maar dient zijn visie als metafoor voor het leven zelf. Wederom verplichte kost voor de americana liefhebber!"
rootstime.be
7. Henrik Freischlader - Still Frame Replay
Mijn bluestip van dit jaar: verrassend goeie plaat van topgitarist
Henrik Freischlader. Doet bij een paar nummers ook wel wat aan John Mayer denken. Vooral ook fijne muziek voor in de auto (maar wel letten op je rechtervoetje...).
"Na zijn laatste studio CD -Recorded By Martin Meinschaefer- , die vooral zeer bluesy en puur was, dan nu de opvolger Still Frame Replay. Zoals Henrik al zei in de vooraankondiging, is deze steviger en rockt meer. Het accent ligt meer op steviger gitaarwerk en een meer op de voorgrond tredende ritmesectie. Zijn markante stem blijft ook hier imponeren, vooral in de rustiger nummers. Het is een CD geworden waarin verschillende muziekstijlen zoals rock, jazz, funk, soul en balladeblues aan elkaar gesmeed worden door die ene muziekstijl waaraan Bluesmagazine haar naam ontleent: de blues (en beyond dus). Dit levert een CD op die erg divers is.
Martin Meinschaefer was weer verantwoordelijk voor de analoge opnames, wat een vol en warm geluid geeft. De CD begint met de rockende titeltrack Still Frame Replay waarin vriend en collega Joe Bonamassa met een geweldige solo de toon zet. De beukende drums, de scheurende gitaren en die karakteristieke stem maken het rock puur. Longer Days heeft een heerlijke groove met een strak ritme. Een jazzyswing kenmerkt Come On My Love en kan zo uit een donkere jazzclub uit vroeger tijden stammen. In What’s My Name komt de soulvolle zangstem van Henrik vol tot uiting op weer die lekkere groove. Dan zijn we bij , voor mij een van de absolute hoogtepunten: de schitterende slowblues In Memory of Your Love. Weergaloos mooi gitaarspel, diep, gevoelig. Dit nummer raakt me enorm: ja, muziek blijft emotie. Gentlemen heeft wat funk, wat Carribisch, wat Cubaans in zich, weer helemaal anders. Dan naar de volgende rocker If I Could Only Be Myself: mooi scheurend gitaarwerk overgaand in de slow ballade I’ve Got It Good en die is groovend en relaxt met een puntige solo. Het volgende nummer Growing Old is voor mij de minste van de CD, heel erg rustig en wat eentonig. De laatste 2 nummers maken het weer helemaal goed: Do Did Done heeft een geweldig heavy intro waarbij die unieke combinatie van Henrik’s stem en gitaarspel in elkaar vloeien. De afsluiter Look At That Fool is een waardige. Een heel afwisselende mix van rustig en hard met mooie zang en koortjes. Ik raad een ieder dan ook aan deze CD te gaan beluisteren en oordeel zelf. De man blijft uniek."
bluesmagazine.nl
8. Joe Henry - Reverie
Voor mij de ultieme zondagochtend-muziek. Ochtendzonnetje door het raam, geurend kopje koffie, niks hoeft. Heerlijke plaat!
"Reverie is de opvolger van het met louter superlatieven ontvangen Blood From Stars uit 2009. Op Blood From Stars verruilde
Joe Henry zijn jazzy geluid voor een bij vlagen stevig bluesgeluid dat door het formeren van een uit de kluiten gewassen band behoorlijk vol klonk. Hoewel op Reverie vrijwel dezelfde muzikanten zijn te horen als op Blood From Stars (alleen de blazers ontbreken dit keer), klinken beide platen totaal anders. Reverie is een akoestische plaat waarop Joe Henry de gedrevenheid van zijn voorganger heeft verruild voor totale ontspanning. Op Reverie wordt losjes gemusiceerd en lijkt nauwelijks aandacht besteed aan de productie. Schijn bedriegt, want zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Joe Henry bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Het is nog altijd muziek die haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft; waarschijnlijk de belangrijkste reden voor het bescheiden succes dat Joe Henry met zijn platen weet te oogsten. Ook Reverie is weer een plaat die je moet ondergaan en die je op je in moet laten werken, waarna de ene na de andere prachtsong zich openbaart. Op Reverie bestrijkt Joe Henry de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord, waarmee de plaat zich bijna laat beluisteren als een retrospectief op zijn imposante oeuvre. Het is wederom geen makkelijke plaat, maar een ieder die er de tijd voor neemt zal getuige zijn van het tot volle wasdom komen van het zoveelste meesterwerk van Joe Henry."
dekrentenuitdepop.blogspot.com
9. Amos Lee - Mission Bell
"Zes jaar geleden was het de uit Philadelphia afkomstige
Amos Lee die iedereen overrompelde met zijn gelijknamige debuutalbum op Blue Note. In de slipstream van het succes van Norah Jones op hetzelfde label kregen andere jonge singer-songwriters ook kansen hun talent te laten horen. De mix van folk, soul en jazz die Lee liet horen bleek al snel onweerstaanbaar. Zijn fijn rasperige stem en zijn rijke songs bleken tijdloos en met de 2 albums die hij na zijn markante debuut uitbracht, werd zijn talent alleen maar meer bevestigd.
Dat Lee nog veel meer in petto had was al snel duidelijk. Met de hulp van de mannen van Calexico, de band die als geen ander country, folk en mariachi op een bijzonder sfeervolle manier weet samen te smelten, komt Lee nu op Mission Bell tot grote hoogten. Calexico’s Joey Burns zat voor het album achter de knoppen en speelt mee op, net als zijn maatje John Convertino. Daarnaast zijn er fijne gasten, zoals Lucinda Williams, Priscila Ahn, Sam Beam (Iron & Wine) en Willie Nelson uitgenodigd om de songs van Lee te verfraaien. Maar het gaat natuurlijk om de songs van Lee en die worden over de jaren alleen maar beter en rijker.
Het album begint nog ingetogen met El Camino maar juist met songs als Windows Rolled Down, Violin en vooral Flower komen de grote kwaliteiten van Lee goed uit de verf. De instrumentatie in de songs klinkt rijk en vloeiend, zijn stem als een soulbaken daartussen in. En gedurende het album worden de songs alleen maar mooier. Het zuidelijke karakter wat de songs van Calexico zo goed past, heeft producer Burns op een geweldige manier naar de songs van Lee weten te vertalen. De folk, soul en jazz die we van Lee kenden is met country elementen verrijkt en het past Lee uitstekend. Met een lekkere soulkraker als Jesus en een popsong als Hello Again, compleet met mariachi style blazers, laat Lee zijn klasse horen. En ook het duet Clear Blue Eyes met Lucinda Williams is een emotievolle aangelegenheid.
Met Mission Bell overtreft Lee zich op alle fronten en maakt hij zijn meest fascinerende album tot nu toe."
writteninmusic.com
10. Romi Mayes - Lucky Tonight
'Wat een wijf!' zegt John Gjaltema over
Romi Mayes op altcountry.nl, en daar sluit ik me bij aan... Wel erg jammer dat ze onlangs concerten in ons land moest afzeggen in verband met ziekte. Maar ze komt het goed maken. Gelukkig maar! Kijk ook eens op YouTube naar de serie 'on the road-films' onder de titel 'The Adventures Of Mayes And Nowicki'. Als je dan niet in de stemming komt...
"Een live-album met nieuwe nummers: het is niet heel gebruikelijk. Het enthousiasme in The West End Cultural Centre in het Canadese Winnipeg is er niet minder om. Terecht, want het derde album van de Canadese singer-songwriter Romi Mayes, Lucky Tonight, overtuigt vanaf de broeierige opening 'Easy on You' tot aan het ingetogen slotwoord 'I Will'.
Samen met de uitstekende sologitarist Jason Nowicki trakteert Mayes de zaal op tien kakelverse nummers. Af en toe trommelt Ken McMahon mee of is er de tweede stem van Jaxon Haldane. Mayes begeleidt zichzelf op gitaar en bespeelt in 'I Will' – voor het eerst in haar leven live – de piano. Sterkste troef blijft haar doorleefde, licht krakende stem die goed gedijt bij de stoere blues en country.
Romi Mayes is een vrijgevochten dame die niet met zich laat sollen: over haar gevaarlijke inborst verhaalt ze in 'Don't You Mess with Me' en in 'After the Show' en 'Lucky Tonight' bezingt ze vrijpostig de vleselijke liefde. Haar gevoelige kant toont ze in 'Heavy Heart' en in het prijsnummer 'Ball and Chain'. Lucky Tonight is een prima album dat liefhebbers van Lucinda Williams en Mary Gauthier zeker zal bekoren."
kindamuzik.net
11. Ryan Adams - Ashes & Fire
Prachtig album dat niet mag ontbreken. Wat ik me wel afvraag is waarom
Ryan Adams zo enorm populair is, en bijvoorbeeld bij Giel op radio 3 komt. Het is toch niet bepaald de muzieksoort die je vaak voorbij hoort komen. Waarom dan Foucault niet? Nou ja, zal wel aan mij liggen... ;-)
"Op verschillende plaatsen op het internet kun je lezen over de Ryan Adams-moeiheid die langzamerhand in de fans en volgers is geslopen. In combinatie met zijn bandeloosheid en drugs- en drankgebruik, was het de afgelopen jaren niet eenvoudig Adams te volgen in zijn productiedrang; niet alles was even evenwichtig. Ryan Adams leek min of meer de weg kwijt; leek zijn immense talenten te vergooien. Maar Ryan Adams kwam tot inkeer. Hij huwde actrice Mandy Moore in 2009 en herpakte zich. Dit heeft nu geresulteerd in zijn meest aansprekende werk sinds vele jaren: Ashes & Fire, verschenen op zijn eigen Pax-Am-label. Adams keert in songs, sfeer en sound terug naar de start van zijn solocarrière. Mede verantwoordelijk hiervoor is Glyn Johns, legendarisch producer van klassiekers van The Rolling Stones. The Who en The Eagles. Hij zorgt voor een ouderwets countryrockgeluid waarin opvallend veel piano en zoemende Hammond de boventoon voeren. Een schitterend geluid. Adams klinkt gevoelig, empathisch en oprecht in de elf hartverwarmende singer-songwritersliedjes die alle een fraai klankkleurenpalet kennen. Akoestische gitaren, pedal-steel, piano, Hammond, strijkers en een enkel prachtig gedoseerde gitaarsolo zijn het decor waarin Adams ten volle tot zijn recht komt. Melancholie, ziel en schoonheid zijn weer helemaal terug in het werk van degene die een decennium geleden bestempeld werd als de meest talentvolle singer-songwriter van zijn generatie. Gek genoeg en wellicht onverwacht bewijst dit Ashes & Fire elf jaar na dato deze stelling ten volle. Een grandioze terugkeer derhalve."
altcountry.nl
12. The Band Of Heathens - Top Hat Crown & The Clapmaster's Son
Ok, ok, niet zo overweldigend als de vorige (zie
jaarlijstje 2009), maar nog steeds een puike band, die je vooral ook live moet zien.
"Afgaande op de diverse meningen van Altcountry.nl-volgers op One Foot In The Ether, het vorige album van
The Band Of Heathens, roept de rootsrockband uit Austin, Texas nogal tegenstrijdige reacties op. Een recensie van het nieuwe album, Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son (Blue Rose/Sonic Rendezvous), lijkt dan ook wat weg te hebben van balanceren op het slappe koord. Al is een mening maar een mening, en is ieders oordeel valide. Enfin, ik heb sterk het gevoel dat de uiteenlopende meningen wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er maar liefst drie zingende, gitaarspelende songschrijvers in The Heathens zitten: Gordy Quist, Ed Jurdi en Colin Brooks. Dat kan bijna geen coherent album met een eenduidige identiteit opleveren. Daartegenover staat echter afwisseling en variatie – een andere zanger, een ander geluid. Ikzelf heb een voorkeur voor zang en compositie van Gordy Quist, al laat dat allemaal onverlet dat ik het derde studioalbum van The Band Of Heathens nog maar, een sterke plaat vind die vooral teruggrijpt op de sound van Little Feat. De Texanen weten het slidegitaar-geluid van Lowell George en de stompende groove van de uitgebreide Little Feat-bezetting dicht te benaderen. Het moet ook gezegd dat er op Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son best wel wat easy going liedjes te vinden zijn. Anderzijds zijn tracks als Medicine Man, The Other Broadway en Hurricane ronduit voortreffelijk. En dus ga ik gewoon weer voor de bijl voor de swingende rootsrock van dit toch wel bijzondere kwintet."
altcountry.nl
13. Lucinda Williams - Blessed
"Maak je jarenlang liedjes over ellende en depressies en dan opeens heb je de liefde van je leven gevonden. Het overkwam countryzangeres
Lucinda Williams. Op haar nieuwe album Blessed geeft ze daar blijk van en durft ze gewoon te zingen dat ze geboren is voor de liefde. Maar dat doet gelukkig niets af aan haar kwaliteit voor het componeren van fijnmazige songs vol perceptie, rauwheid en compassie. Williams is zo’n natuurtalent dat zonder problemen een handvol rake melodieën op elke van haar albums weet te creëren. De diepgang in haar werk is navenant al wordt daar door buitenstaanders weleens gemakzuchtig aan voorbij gegaan. Blessed werd geproduceerd door Don Was en het is opvallend dat hij minder nadrukkelijk aanwezig is dan in zijn andere producties. Wellicht is zijn waardering voor Williams zo groot dat zijn productie-ego de liedjes geen moment in de weg zit. Ook gastspeler Elvis Costello stelt zich bescheiden maar dienstbaar op. Eerst als gitarist in Seeing Black en later als vocalist in het prachtige Kiss Like Your Kiss. Jarenlang moest zij opboksen tegen haar eigen meesterwerk Car Wheels on a Gravel Road dat in 1998 uitkwam. Het was het meesterwerk van de moderne country. Nog altijd overigens. In de jaren daarop kwam ze vaak in de buurt van dit album maar te vaak ook plagieerde zij zichzelf. Waar haar laatste albums West (2007) en Little Honey (2008) nog vooral een stijlmatige transitie liet horen, durft ze nu ook muzikaal afstand te nemen van haar verleden. De kracht van Blessed is de volwassenheid van het materiaal. Als ze nu leed bezingt zoals bijvoorbeeld in Buttercup, dan hoor je de pijn in haar stem maar je realiseer je ook dat Williams niet zoals in het verleden ook persoonlijk zal wegzakken. De nostalgie is verdwenen. Daarvoor teruggekomen is een sterke vrouw die nog steeds als geen ander de donkere kanten van het leven kan bezingen maar in dat proces haar rug kaarsrecht houdt. Een klein meesterwerk durf ik hier wel te beamen."
http://www.muziek.nl/page/home/
14. Israel Nash Gripka - 2011 Barn Doors Spring Tour, Live In Holland
Er was even sprake van dat op dit speciale album ook opnames zouden komen die gemaakt zijn tijdens het in-store-optreden bij PopEye (of eigenlijk 'out-store'). Helaas staan die er niet op, wat van mij wel had gemogen. Het fragment hieronder maakt duidelijk waarom!
"Met zijn fraaie debuutalbum New York uit 2009 kwam, zag en overwon
Israel Nash Gripka. Zijn rauwe, doch pakkende stem wordt regelmatig vergeleken met Neil Young en John Fogerty, daar waar zijn songmateriaal ook bij vlagen doet denken aan The Band en Ryan Adams. Zijn zeer geslaagde tweede album Barn Doors And Concrete Floors zorgt dit jaar voor nog meer lovende recensies en wordt regelmatig getipt als ‘dé Americana-plaat van 2011.
Dankzij de opnamen van Ankie Keultjes en het mixen/masteren van Peer Rave is er nu een uitstekend live-abum van zijn jongste tour, opgenomen in Mr. Frits te Eindhoven. Bijgestaan door de New Yorkse punk rockers van The Fieros zet Israel een evenwichtige set neer, waarin hij put uit zijn eerste twee albums. Van New York worden Evening en Pray For Rain gespeeld. Het leeuwendeel van de live-set bestaat uit materiaal van Barn Doors And Concrete Floors. Israel klinkt zeer geïnspireerd, vooral in de krachtige en prachtige start met het trio Fool’s Gold, Antebellum en het mooie Goodbye Ghost en het gedreven gezongen Baltimore. Als slagroom op de muzikale taart sluit het album af met een mooi eerbetoon aan Neil Young, getuige de cover van Revolution Blues."
writteninmusic.com
15. The Shiner Twins - Four Souls, One Heart
Tenslotte nog kwaliteit van eigen bodem:
The Shiner Twins maakten onlangs opnieuw indruk tijdens een optreden in De Cactus op een zondagmiddag. Dat was genieten!
"Songtitels als 'See You in My Dreams', 'Nobody but You' en 'Find Your Way Home' komen in een wat wrang daglicht te staan als je de voorgeschiedenis kent van Four Souls, One Heart, het derde album van Shiner Twins. Bassist Dick Wagensveld overleed in de periode tussen de opnames en het uitbrengen van deze plaat op het podium aan een hartstilstand. Gelukkig heeft hij nog een mooie bijdrage kunnen leveren aan dit prima rootsalbum van eigen bodem.
Four Souls, One Heart is een puik werkje met gloedvolle soul, zompige blues, aanstekelijke honky-tonk en tranentrekkende mexicana. JW Roy en Roel Spanjers schuiven aan als gast bij het eminent musicerende kwartet. Van de beide zangers van de band, Richard van Bergen en Jack Hustinx, overtuigt de eerste iets meer. De Texaan Malford Milligan drukt met zijn doorleefde stemgeluid een stempel op het broeierige 'Hold on'. Een fijne slide hier, een zuigend hammondorgeltje daar en sporadisch een jammerende accordeon vormen de pijlers van een dertiental merendeels knappe liedjes. Minder sterk zijn 'Someone like You' en 'Ain't Got Wings to Fly'. Nummers als 'My Father's Eyes' en 'See You in My Dreams' doen denken aan Ry Cooder en in 'The Last Time' toont de formatie haar religieuze inborst. Shiner Twins bewijzen met dit - deels in Utrecht en deels in de studio van Willie Nelson opgenomen - album wederom dat ze tot de vaandeldragers van de Nederlandse americana behoren."
kindamuzik.net
