Daigo Kobayashi is gelukkig getrouwd en cellist in een professioneel orkest. Als dat opgeheven wordt, besluit hij terug te keren naar het dorp van z'n jeugd, waar hij opgroeide bij (en zorgde voor) z'n moeder. Die altijd bleef wonen in het huis dat die vader op een nacht verliet om er nooit terug te keren. Door de schade van het verlaten worden door je vader en leven zonder vader ontwikkelde Daigo het mechanisme om maar vooral niks te zeggen en niks te laten merken. Eerst niet aan z'n moeder, later niet aan z'n vrouw. Dat muurtje wordt in z'n geboortedorp langzaam afgebroken.
Daigo komt min of meer toevallig te werken bij een begrafenisondernemer, die gespecialiseerd is in het opbaringsritueel van overledenen. Hij ziet het eerst - net als vele anderen - als onrein en ongepast werk. Des te meer een reden om er maar over te zwijgen. Maar gaandeweg betekent deze kennismaking met de dood dat Daigo de wonderen, vreugde en betekenis van het leven ontdekt. En dat wordt heel mooi uitgewerkt in deze 'ode aan het leven'.
Door hoe dit opbaringsritueel mooi en eervol in beeld wordt gebracht, kun je - net als Daigo - niet anders dan respect hebben voor dit vak. De dankbaarheid van de nabestaanden, die langzaam de ziel weer in het lichaam te zien terugkomen en voor het laatst echt afscheid te kunnen nemen. Ja, dat herken ik wel. Ik speelde ooit op een uitvaart en besloot ter plekke dat ik daar best m'n werk van zou kunnen maken. Gewoon om er te zijn en iets te kunnen bijdragen aan dat laatste moment. Maar goed, onderweg heb ik toch een paar andere afslagen genomen. Toch bijzonder dat het in deze film weer m'n pad kruist. Misschien dat hij me daarom extra raakt.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten